Κυριακή 19 Μαΐου 2019

Για μια φωτογραφία


      Της αρέσει πολύ η άνοιξη της Πίπης, και δεν τη χορταίνει. Και καθώς έχει το συνήθειο να ψάχνει παντού για φωτογραφικά ενσταντανέ, όλο και κάποια όμορφη φωτογραφία θα προκύψει, εκεί που περπατάει στον δρόμο...
     Και ιδού μια καμαρωτή, πανέμορφη, ανθισμένη κουτσουπιά, που δεν της αρκεί που είναι η ίδια όμορφη, κάνει ό,τι μπορεί για να ομορφύνει και ό,τι υπάρχει γύρω της, ακόμα κι αν αυτό είναι ένα ταπεινό πεζοδρόμιο. Και ενώ η Πίπη προσπαθεί να βγάλει την κουτσουπιά όσο πιο όμορφη γίνεται, μια γάτα καλλωπίζεται, αδιαφορώντας επιδεικτικά και γυρίζοντάς της την πλάτη... Και αυτή η όμορφη φωτογραφία φτιάχνει τη διάθεση της Πίπης, καθώς η Πίπη περπατάει στον δρόμο. Αλλά, πόσο αδιάφορη, πια, αυτή η γάτα, ούτε καν ένα χαμόγελο δε ρίχνει για τη φωτογραφία. Ο Παπουτσωμένος γάτος πάντα χαμογελάει στις φωτογραφίες του, αυτό σκέφτεται η Πίπη, και συνεχίζει τον δρόμο της.
      Και εδώ βλέπουμε έναν όμορφο, μωβ κορμό. Και ο κορμός θα μπορούσε να είναι κορμός τσιχλοφουσκόδεντρου (ξέρετε, αυτό που οι καρποί του είναι τσιχλόφουσκες με γεύση βατόμουρου). Αλλά δεν είναι. Είναι απλώς ένας κορμός κουτσουπιάς, που ρίχνει την σκιά του επάνω στη χαρακτηριστική, λουλουδάτη, μωβ σκιά της κουτσουπιάς. Ποιος να της έδωσε, άραγε, αυτό το όνομα; αναρωτιέται η Πίπη. Κάποια νεραϊδονονά, μήπως; Η Πίπη κοιτάζει μαγεμένη τη μωβ σκιά της κουτσουπιάς και ελπίζει το χρώμα να παραμείνει για πάντα εκεί, κάτι που γνωρίζει ότι είναι εντελώς αδύνατο. Και πάλι ομορφαίνει η διάθεση της Πίπης, παρ'όλο που το μωβ θεωρείται πένθιμο χρώμα...
  
      Και τόσο πολύ της αρέσει η μωβ σκιά της Πίπης, που την ξαναφωτογραφίζει και άλλη μέρα, με εντελώς διαφορετικό φωτισμό. Και μπορεί να έχει χαθεί η σκιά του δέντρου, όμως το μωβ χαλί φαίνεται να έχει ιδιαίτερα πυκνή ύφανση. Ποιος χαλίφης δεν θα ήθελε ένα τόσο όμορφο χαλί, να περπατάει επάνω και να βουλιάζουν τα βελούδινα παπούτσια του, να του στρώνουν επάνω πολλά, χρυσοκέντητα μαξιλάρια για να ξαπλώσει, και να του φέρνουν χρυσούς δίσκους με καλομαγειρεμένα φαγητά και ασημένιους δίσκους με τροπικά φρούτα, για να φάει; Και αν το χαλί πετούσε κιόλας, ακόμα καλύτερα...
           Ένα άλλο πράγμα που εντυπωσιάζει την Πίπη την άνοιξη, είναι τα νέα φύλλα. Είναι τόσο όμορφη η αντίθεση του ανοιχτού πράσινου των νέων φύλλων με το σκούρο πράσινο των πιο παλιών! Μα τι όμορφος πολυέλαιος είναι αυτός που βλέπει η Πίπη; Ούτε στο παλάτι της Ωραίας Κοιμωμένης δεν είδε τόσο ωραίους πολυελαίους η Πίπη! Βέβαια, στο παλάτι της Ωραίας Κοιμωμένης, το κυρίαρχο χρώμα είναι το ροζ, δεν θα ταίριαζε ιδιαίτερα ένας πράσινος πολυέλαιος. Στο σπίτι των επτά νάνων, όμως, στην άκρη του δάσους, θα ταίριαζε γάντι...
      Οι πιο μαγικές φωτογραφίες βγαίνουν νωρίς το πρωί. Τότε η Πίπη - να τα λέμε αυτά - δεν έχει και την καλύτερη διάθεση, πρώτον επειδή δεν της αρέσει το πρωινό ξύπνημα, και δεύτερον - και σημαντικότερο - , επειδή η Πίπη πηγαίνει στη δουλειά. Ακόμα και τότε, όμως, τα μάτια της Πίπης, έστω κι αν είναι νυσταγμένα, είναι έτοιμα να ανακαλύψουν τα πιο περίεργα πράγματα. Και ιδού, πώς τα ανοιχτοπράσινα, νέα φύλλα ενός δέντρου έχουν μεταμορφωθεί σε μικρές, ανάλαφρες πεταλούδες, και έχουν ανοίξει τα φτεράκια τους στο αεράκι... Δεν μπορεί, κάτι μαγικό συμβαίνει εδώ. Μήπως μέσα στον κορμό κατοικεί κάποιος μάγος; Χμμμ, δεν αποκλείεται... 
      Νωρίς το πρωί μπορεί να σου δοθεί η ευκαιρία να παίξεις και κρυφτό με μία πανσέληνο. Η πανσέληνος, να το ξέρετε, είναι πολύ παιχνιδιάρα και τρελλαίνεται για κρυφτό. Θέλοντας και μη, η Πίπη πάντα παρασύρεται από την πανσέληνο, και παίζει κι αυτή κρυφτό. Είναι αρκετά καλή η Πίπη, και πάντα την βρίσκει την πανσέληνο, αργά ή γρήγορα. Βέβαια, και η πανσέληνος είναι λίγο απρόσεκτη και δεν διαλέγει καλά τις κρυψώνες της. Εδώ την βλέπουμε ενώ τρέχει να κρυφτεί πίσω από μία πολυκατοικία, η χαζή...
 
      Η άνοιξη - το λέω για όσους δεν το ξέρουν - είναι καλή μαθήτρια και διαβάζει τα μαθήματά της. Το αγαπημένο της μάθημα είναι η ζωγραφική, βέβαια, αλλά και η γεωμετρία της αρέσει πάρα πολύ. Όταν, δε, της δίνεται η ευκαιρία να συνδυάσει τη ζωγραφική με τη γεωμετρία, τότε η άνοιξη είναι πολύ χαρούμενη. Αλλά και οι άνθρωποι γίνονται χαρούμενοι, όταν είναι χαρούμενη η άνοιξη. Και πώς να μην είναι, όταν εκεί που περπατάνε, έρχονται τετ-α-τετ με έναν ανθισμένο μάραθο, ο οποίος επιδεικνύει, γεμάτος καμάρι, τις τέλεια σχεδιασμένες ακτίνες του και το ιδιαίτερα πετυχημένο κίτρινο χρώμα των λουλουδιών του; Η άνοιξη είναι τόσο καλή στο σχέδιο, που για τον μάραθο δεν χρησιμοποίησε καν χάρακα. Η δασκάλα της της έβαλε δέκα με τόνο. Στο επόμενο μάθημα θα μιλήσουν για τον κύκλο, είπε η δασκάλα. Η άνοιξη σκέφτεται να ζωγραφίσει ένα μαγιάτικο στεφάνι. Θα του βάλει μαργαρίτες, παπαρούνες και τριαντάφυλλα. Θα του βάλει και δυο-τρεις ταξιανθίες πασχαλιάς. Και ίσως βάλει και λίγο χαμομήλι. Ακόμα δεν το έχει αποφασίσει.
      Μερικές φορές η Πίπη συναντάει στον δρόμο της κάποιον ευκάλυπτο. Οι ευκάλυπτοι - όλοι το ξέρουν - είναι πολύ ενδιαφέροντες τύποι. Κάνουν συζητήσεις μόνο υψηλού επιπέδου και γνωρίζουν όλα τα κουτσομπολιά, καθώς τους τα σφυρίζουν τα πουλιά που συχνάζουν στα κλαδιά τους. Για να την ακούσουν, βέβαια, οι ευκάλυπτοι την Πίπη, η Πίπη πρέπει να φωνάζει πολύ δυνατά, οπότε μετά την πιάνει ο λαιμός της και πρέπει να τρώει καραμέλες ευκάλυπτου για να της περάσει ο λαιμός. Είναι λογικό, λοιπόν, που η Πίπη δεν πολυμιλάει στους ευκάλυπτους. Αντί να τους μιλάει, προτιμάει να τους θαυμάζει από χαμηλά και, είτε να διαβάζει τις ιστορίες που γράφουν στους κορμούς τους, είτε να βλέπει πόσο ταιριαστό είναι το χρώμα των φύλλων τους με το μπλε του ουρανού. Και πολλές φορές, η Πίπη σκέφτεται πόσο θα της άρεσε να έβλεπε και μερικά κοάλα, να αγκαλιάζουν με αγάπη τον κορμό των ευκαλύπτων. Στην Αυστραλία, τουλάχιστον, έτσι κάνουν τα κοάλα...
     Μεγάλη έκπληξη αποτελεί για την Πίπη και όταν συναντάει στον δρόμο της κάποιο δέντρο, που δεν θα περίμενε να δει, όπως αυτόν εδώ τον πλάτανο, ο οποίος θα ήταν αναμενόμενο να βρίσκεται στην πλατεία ενός μικρού χωριού, με τα τραπεζάκια ενός καφενείου διάσπαρτα κάτω από την σκιά του, αλλά στην πλατεία μιας πόλης δεν είναι και τόσο αναμενόμενο. Ο συγκεκριμένος πλάτανος ρίχνει την σκιά του σε μια μικρή πλατεία, κρυμμένη ανάμεσα σε πολυκατοικίες. Με την ελαφρά ηπειρώτική του προφορά, αφού πρόκειται για μετανάστη, είπε στην Πίπη ότι του αρέσει πολύ στην πόλη, επειδή είναι μόνος του και έχει την ησυχία του. Στο χωριό, της είπε, τον χαιρετούσαν όλη την ώρα και δεν μπορούσε να ησυχάσει ούτε λεπτό. Γι'αυτό και της ζήτησε να μην αποκαλύψει σε κανέναν πού ακριβώς τον συνάντησε. Δεν αντέχει τους παπαράτσι και τις συνεντεύξεις, ο καημένος. 
     Θα νόμιζε κανείς ότι ο σκοπός αυτής της ανάρτησης ήταν να μοιραστούμε κάποιες φωτογραφίες, και θα είχε δίκιο. Θα είχε, όμως, άδικο αν πίστευε ότι οι συγκεκριμένες φωτογραφίες αποτέλεσαν το έναυσμα της ανάρτησης. Επειδή, εκτός από τις εικόνες που αιχμαλωτίζει ο φακός μιας φωτογραφικής μηχανής ή ενός κινητού, υπάρχουν και αυτές που δεν καταγράφονται πουθενά, που περνάνε, θαρρείς, και χάνονται, αφού κανείς δεν μπορεί να τις μοιραστεί. Και, στην πραγματικότητα, μία τέτοια φωτογραφία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.
     Είναι νωρίς το πρωί. Βρίσκεσαι σε ένα όχημα, δεν έχει σημασία τι είδους. Στον δρόμο η κίνηση δεν είναι έντονη και η διαδρομή είναι μάλλον ευχάριστη. Φτάνεις στο κέντρο, περνάς μπροστά από το νέο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έχει στηθεί σε ένα μικρό τριγωνάκι, εντελώς ακατάλληλο για το μέγεθος του αγάλματος, και θυμάσαι πόσο πιο ταιριαστό ήταν το προηγούμενο, πολύ μικρότερο άγαλμα που βρισκόταν εκεί. Περνάς έξω από τον εθνικό κήπο. Τα νεαρά, ανοιχτοπράσινα φύλλα του δίνουν μια νότα εξωτικότητας, και για πολλοστή φορά σκέφτεσαι να σηκωθείς μια μέρα πολύ νωρίς και να τον επισκεφτείς, αλλά ξέρεις ότι δεν θα το κάνεις. 
     Το όχημα συνεχίζει να τρέχει. Σε ένα απλό, ξύλινο παγκάκι έξω από τον κήπο, μία φιγούρα. Ένας σωματώδης άντρας, θα μπορούσε να είναι κάποιος ήρωας τηλεοπτικής σειράς, κάποιος από το Game of Thrones, ίσως, δεν είναι όμως... Φοράει ένα βρώμικο, φαρδύ πανωφόρι με κουκούλα. Το πρόσωπό του δεν φαίνεται, το κρύβει η κουκούλα, που είναι κατεβασμένη χαμηλά. Ένας άστεγος. Δίπλα του στο παγκάκι, μία σακούλα. Τα υπάρχοντά του, προφανώς. 
     Και εκείνος, τι κάνει; Είναι σκυμμένος και, με μεγάλη προσήλωση, διαβάζει ένα αρκετά ογκώδες βιβλίο. Γύρω του η ζωή φωνάζει, πεζοί περνάνε από μπροστά του, ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα όλο και δυναμώνει, και εκείνος είναι χωμένος στον κόσμο του βιβλίου που διαβάζει. Και δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτήν τη φωτογραφία, που δεν καταγράφεται από καμία φωτογραφική μηχανή, αλλά χαράζεται βαθιά μέσα στο μυαλό σου. 
     Και ο σωματώδης, ρακένδυτος, άστεγος άνδρας, χωρίς να λέει ούτε μία λέξη, βουβά φωνάζει αυτό ακριβώς που είναι: Άνθρωπος. Και αν εκείνη την στιγμή μπορούσες να τραβήξεις μια φωτογραφία, θα ήταν η πιο τραγική και η πιο μεγαλειώδης φωτογραφία ταυτόχρονα.
     Και νιώθεις ταυτόχρονα θλίψη και ελπίδα για το ανθρώπινο είδος. Και σκέφτεσαι ότι αυτή τη φωτογραφία θα πρέπει οπωσδήποτε να τη μοιραστείς...


Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου

12 σχόλια:

  1. Άχου! Γατούουουλα!
    Λοιπόν, δεν είναι όλα τα μωβ πένθιμα.
    Μόνο το μωβ το φερετρί είναι το πένθιμο και είναι αυτή η απόχρωση που έχουν τα υφάσματα που ντύνουν τις εκκλησίες τη Μ. Παρασκευή.
    Όλες οι άλλες αποχρώσεις του μωβ είναι καθησυχαστικές και μας ηρεμούν!
    Αυτό το μωβ της κουτσουπιάς για παράδειγμα, είναι πολύ γλυκιά απόχρωση.
    Αυτό που δεν μου αρέσει στην κουτσουπιά, είναι το όνομά της και απορώ τόσα χρόνια πώς έκανε καριέρα αυτό το δέντρο με ένα τέτοιο όνομα!
    Από την άλλη και το άλλο της όνομα, είναι χειρότερο.
    Κότσικας! Άκου κότσικας! Πού πας μαντάμ με τέτοιο όνομα;
    Φυσικά, θα μπορούσε να χρησιμοποιεί την λατινική της ονομασία, δηλαδή το Cercis siliquastrum, αλλά και πάλι θα δυσκολευόταν κανείς να την φωνάξει εύκολα.
    Βέβαια θα μπορούσε να το κάνει Σέρσι και να τελειώνουμε, αλλά προφανώς δεν την απασχόλησε ποτέ το όνομά της και γιατί άλλωστε, αφού είναι τόσο όμορφη!
    Η ανοιξιάτικη βόλτα σου ήταν χάρμα οφθαλμών πάντως!
    Και ευφράνθηκαν και οι δικοί μου οφθαλμοί με τις φωτογραφίες!
    Ελπίζω και σε μια παραθαλάσσια βόλτα σου στο μέλλον!
    Καλημέρα Πίπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσαν οι φωτογραφίες μου, Αρτίστα μου!
      Δεν το ήξερα ότι η κουτσουπιά είχε όλα αυτά τα ονόματα, εμένα το όνομα "κουτσουπιά" μου φαίνεται αρκετά πιασάρικο.
      Ε, εντάξει, μία παραθαλάσσια βόλτα δεν θα είναι το ίδιο επιτυχής φωτογραφικά, τα βότσαλα δε μιλάνε όπως μιλάνε οι πλάτανοι...
      Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα

      Διαγραφή
  2. Πανέμορφες οι φώτο σου Πιπη μου! Αριστουργηματα της φύσης. Η τελευταία φώτο όμως, αυτή που δε βλέπουν τα μάτια μας ειναι η τραγική της ανάρτησης αυτής. Κάτι ακόμη να μας θυμίζει την ντροπή του είδους μας που δε δικαιολογειται να εχει τετοιες εικόνες στην εποχή που ζουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσαν οι φωτογραφίες μου, Δραστήρια, όσο για την τελευταία, μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά εμένα εντυπώθηκε μέσα μου ως μία φωτογραφία μαγική. Κι αυτό επειδή δείχνει περίτρανα ότι η αλήθεια δεν κρύβεται. Ο άνθρωπος ακόμα και μέσα στη χειρότερη ένδεια αποδεικνύει ότι εκτός από το σώμα του, πεινάει και η ψυχή του. Και αυτό από μόνο του αποτελεί ένδειξη μεγαλείου.
      Πολλά φιλάκια

      Διαγραφή
  3. Και να που η αγαπητή Pippi σήμερα είναι εξόχως οδοιπορική και ταξιδιάρικη. Και τα δύο μαζί.
    Ανοίγει την ψυχή της, παίρνει ανά χείρας την φωτογραφική της μηχανή και αρχίζει την καταγραφή όμορφων πλάνων απλής καθημερινής ομορφιάς.
    Αυτής της ομορφιάς που χρειαζόμαστε όλοι σε μια πορεία της μέρας.
    Και μου αρέσει που η Pippi μετατρέπεται σε σχολιαστή, παρατηρητή της φύσης.
    Και χανόμαστε και εμείς στην ομορφιά και στην περισυλλογή αυτή.
    Την καλησπέρα μου αγαπητή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, αγαπητέ μου Γιάννη, η Πίπη έχει μέσα της έναν αδιόρθωτο παπαράτσι και τα μάτια της είναι πάντα ανοιχτά και σαρώνουν τον ορίζοντα για όμορφες φωτογραφίες. Ο σχολιασμός ανήκει στα έξτρα.
      Τι, να μη δώσω κι εγώ ένα μπόνους στους ακολούθους μου;
      Να έχεις ένα όμορφο βράδυ και μια υπέροχη εβδομάδα

      Διαγραφή
  4. Την "είδαμε" την τελευταία σου φωτογραφία Πίπη, κι ήταν μια όμορφη προσγείωση απ' την ανοιξιάτικη περιήγησή σου στους δρόμους της πόλης. Κι όταν το παραμύθι σμίγει με την πραγματικότητα, αναδεικνύονται οι πραγματικοί "ήρωες", που δεν ζουν καλά, ούτε προβλέπεται ότι θα ζήσουν καλύτερα...
    Εξαίρετη βόλτα, με απρόβλεπτο και συγκινητικό επίλογο.
    Τα φιλιά μου στην παρατηρητική "ρεπόρτερ"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε η τελευταία μου φωτογραφία, Μαρία μου, και παρ'όλο που είναι μία φωτογραφία της πεζής πραγματικότητας, εμένα μου φαίνεται εξόχως ποιητική. Όταν νιώθω ότι η ψυχή επεκτείνεται έξω από τα σύνορα του κορμιού και ακτινοβολεί προς πάσα κατεύθυνση, μια τέτοια φωτογραφία δεν μπορεί παρά να με γοητεύσει.
      Πολλά φιλάκια και σε εσένα

      Διαγραφή
  5. Με ανοιξιάτικη διάθεση διέτρεξα κι εγώ την ανάρτησή σου, μέχρι που έφτασα στην τελευταία σου φωτογραφία. Όμορφες οι προηγούμενες, δυνατή, πολύ δυνατή αυτή. Έχω δει κι εγώ άστεγο σ' αυτή την "εικόνα" και με έχω μαλώσει που μου έκανε εντύπωση. Θαύμασα τη δύναμή του, την αντοχή του, μέσα από ένα βιβλίο να επιμένει στη ζωή. Πήρα γερό μάθημα αγωνιστικότητας και μη παραίτησης.

    Τώρα πάω να τινάξω το πουκάμισό μου. Έχω γεμίσει αυτά τα μωβ κουτσουπανθάκια - τουλάχιστον είναι το μωβ που αρέσει στην Αρτίστα! :-)

    Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ με μάλωσα, Διονύση μου, που μου έκανε τέτοια εντύπωση αυτή η εικόνα. Το σωστότερο θα ήταν να κάνω κάτι γι'αυτόν τον άνθρωπο. Αλλά ο θαυμασμός μου υπερίσχυσε, και τώρα αυτή η εικόνα θα με ακολουθεί μια ζωή.
      Θα πρότεινα να μην τα πετάξεις τα κουτσουπανθάκια που κόλλησαν στο πουκάμισό σου, να τα κρατήσεις και να τα σκορπίζεις γύρω σου όταν σε πιάνει η μελαγχολία.
      Πολλά φιλιά και σε εσένα

      Διαγραφή
  6. Σίγουρα έχεις ένα μάγο στο κεφαλάκι σου για να περιγράψεις τόσο παραμυθένια ανοιξιάτικες φωτογραφίες.
    Και ναι είναι υπέροχη η τελευταία εικόνα που δεν είδαμε, αλλά τόσο εύγλωτα μας την έδειξες. ΄Ξέρεις ότι αφήνουν βιβλία σε παγκάκια διάφοροι και τα βρίσκουν άστεγοι που θέλουν να διαβάσουν; Είναι συγκινητικό και φοβερό τι είναι ο άνθρωπος και τι αξίζει...Φαίνεται μάλιστα η αξία του όχι από την εμφάνιση ή το μέγεθος της ''τσέπης''του, αλλά από την ποιότητά του
    Σ'ευχαριστώ γι αυτό το φωτογραφικό υλικό που απόλαυσα Πίπη μου
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν νομίζω να έχω μάγο στο κεφάλι μου, Άννα μου, μάλλον η Άνοιξη με μαγεύει! Χαίρομαι που σου άρεσαν οι φωτογραφίες μου και σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.
      Πολλά φιλάκια και σε εσένα

      Διαγραφή

To comment or not to comment? That is the question