Purple Alert

     Μία λεπτή φιγούρα διαγράφτηκε στο θολό τζάμι της πόρτας και αμέσως μετά ακούστηκαν δύο χτυπήματα.

     - Περάστε, είπε ο Αντώνης Ξετρυπώνης.

     Η γυναίκα που μπήκε στο γραφείο ήταν καλοντυμένη. Η υψηλή κοινωνική της θέση φώναζε από μακριά, ιδιαίτερα για κάποιον με τη δική του διορατικότητα.

     - Ο κύριος Ξετρυπώνης; ρώτησε η γυναίκα.

     - Αυτοπροσώπως, είπε ο Αντώνης Ξετρυπώνης και της έδειξε να καθήσει. Θα πάρετε κάτι;

     Η γυναίκα έγνεψε όχι.

     - Είστε η τελευταία μου ελπίδα, κύριε Ξετρυπώνη, είπε. Κανείς άλλος δεν μπορεί να με βοηθήσει.

     Φορούσε ακόμα τα μαύρα γυαλιά ηλίου και δεν έκανε καμία κίνηση να τα βγάλει. Στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα πάνινο μαντήλι με κεντημένο μονόγραμμα. Ο Αντώνης Ξετρυπώνης ήπιε μια γουλιά καφέ. Κάηκε λίγο, αλλά δεν το έδειξε.

     - Από ό,τι καταλαβαίνω, πρόκειται για εξαφάνιση, είπε. Και, όχι να το περηφανευτώ, αλλά οι εξαφανίσεις είναι η ειδικότητά μου.

     - Μα γι’αυτό απευθύνθηκα στο γραφείο σας. Είμαι πραγματικά απελπισμένη. Για να καταλάβετε, μέχρι σε χαρτορίχτρες πήγα.

     - Σε χαρτορίχτρες;

     - Ναι, στις καλύτερες, εννοείται… Αλλά καμία τους δεν μπόρεσε να με βοηθήσει. Η κυρα-Τασούλα το μόνο που μου βρήκε ήταν ένας σπαθάτος, έτσι μου είπε, η κυρα-Δόμνα μου είπε και τον καφέ, ένα Α είναι στον δρόμο μου… Μέχρι και στον Χασάν, τον υπνωτιστή πήγα.

     - Και;

     - Από ό,τι φαίνεται, ήμουν ο Περικλής.

     - Ο αρχαίος;

     - Αμ’τι, ο νέος; Αν ήμουν ο νέος, θα είχα και επώνυμο.

     - Σωστά. Στην αστυνομία απευθυνθήκατε;

     - Δημόσιοι υπάλληλοι! Πού να καταλάβουν τον πόνο της μάνας;

     - Ώστε ο γιος σας είναι που εξαφανίστηκε;

     - Ναι, ο μοναχογιός μου… αλλά πώς το ξέρατε ότι έχω γιο;

     - Όλος ο κόσμος το γνωρίζει, δεν είστε και τόσο άγνωστη…

     - Ώστε με γνωρίζετε;

     - Ε, έκανα μια στοιχειώδη έρευνα: χήρα γνωστού μεγιστάνα του τύπου, με αμύθητη περιουσία, που τη συνδέουν δεσμοί αίματος με κάποια υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, πρέσβειρα της Ουνέσκο τα τελευταία δέκα χρόνια και προσκεκλημένη ομιλήτρια στην τελευταία συνάντηση των G8… Ο λόγος σας ήταν πολύ ενδιαφέρων, τον παρακολούθησα στο διαδίκτυο.

     - Άρα γνωρίζετε τι θέλω από εσάς.

     - Φυσικά… Πότε εθεάθη ο γιος σας τελευταία φορά;

     - Εγώ τον είδα πριν από τρεις εβδομάδες, αλλά άκουσα ότι εθεάθη στο εξωτερικό, σε διάφορες χώρες.

     - Ναι, το είχαν πει και στις ειδήσεις.

     - Λοιπόν; Θα το αναλάβετε, κύριε Ξετρυπώνη; Τα χρήματα δεν είναι πρόβλημα, όπως γνωρίζετε, εξάλλου…

     - Όπως σας είπα, κυρία μου, οι εξαφανίσεις είναι η ειδικότητά μου. Αφήστε το επάνω μου.

     Η γυναίκα έβγαλε έναν φάκελο από την τσάντα της.

     - Εδώ θα βρείτε μερικά χρήματα για τα πρώτα σας έξοδα. Σας αφήνω και μία κάρτα με το τηλέφωνό μου.

     Ο Αντώνης Ξετρυπώνης έπιασε το φάκελο και τον μισάνοιξε. Αν δεν είχε αχρωματοψία, το χρώμα που διέκρινε ήταν το μωβ.

     - Θα σας ενημερώνω για όλες τις εξελίξεις , είπε.

     - Περιμένω νέα σας το συντομότερο.

     Η πόρτα του γραφείου έκλεισε και η γυναικεία φιγούρα που διαγράφτηκε στο θολό τζάμι απλώθηκε, έγινε πιο αχνή, και ύστερα εξαφανίστηκε. Ο Αντώνης Ξετρυπώνης πάτησε ένα κουμπί που βρισκόταν στη δεξιά πλευρά του γραφείου του. Η πόρτα που βρισκόταν στη μία πλευρά του γραφείου μισάνοιξε και από μέσα πρόβαλε το κεφάλι της Πίπης.

     - Άκουσες; τη ρώτησε.

     - Ναι.

     - Θα πας;

     - Γιατί όχι; Δεν είμαι εγώ η πιο πολύτιμη εξωτερική συνεργάτις σου;

     - Φεύγεις απόψε κιόλας.

     - Για πού;

     - Για όπου πάει το πρώτο πλοίο, από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε... Πάρε μαζί σου και διαβατήριο, ο εξαφανισμένος έχει θεαθεί και στο εξωτερικό.

     - Εξωτερικό; Ωραία, είπε η Πίπη.

     - Δεν είναι σίγουρο, ίσως τον εντοπίσεις και στην Ελλάδα, είπε ο Αντώνης Ξετρυπώνης.

     - Κανένα πρόβλημα, είπε η Πίπη. Και ποιος είπαμε ότι είναι ο εξαφανισμένος;

     - Το καλοκαίρι, είπε ο Αντώνης Ξετρυπώνης και ήπιε μια γουλιά καφέ.