Κυνηγετική περίοδος

     Από μακριά ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Δύο κεφάλια πρόβαλαν αργά-αργά, ανάμεσα από τις καλαμιές.

     - Μπα, τίποτα, είπε ο ένας.

     - Τίποτα, είπε και ο άλλος.

     Ξανακρύφτηκαν.

     - Αυτή η αναμονή με σκοτώνει, είπε ο ένας.

     - Και εμένα, είπε ο άλλος.

     - Λες να μην έρθουν φέτος; ρώτησε ο ένας.

     - Δε νομίζω, απάντησε ο άλλος. Αφού είναι η εποχή τους.

     - Σωστά.

     - Όπου να'ναι θα φανούν στον ορίζοντα, θα δεις.

     - Ναι.

     - Ας περιμένουμε, λοιπόν.

     - Ας περιμένουμε.

     Πέρασε ένα ολόκληρο λεπτό.

     - Δύσκολο πράγμα το κυνήγι, έσπασε τη σιωπή ο ένας.

     - Απαραίτητο όμως.

     - Ναι. Αλλά είναι κρίμα να σπαταλάς τα σκάγια σου χωρίς να σκοτώνεις τίποτα της προκοπής.

     - Πρέπει να είσαι και τυχερός.

     - Παλιότερα, θυμάμαι, ήταν όλα καλοθρεμμένα και στρουμπουλά, με ένα μόνο περνούσε μια ολόκληρη οικογένεια. Ενώ τώρα...

     - Ε, τι να γίνει που έχουν μειωθεί οι βιότοποί τους; Πού να βρουν φαγητό κι αυτά τα έρμα, να χορτάσουν, να στρουμπουλέψουν;

     - Τουλάχιστον τον Αύγουστο έρχονται πολλά από δαύτα.

     - Ναι, τα κοπάδια του Ιουνίου και του Ιουλίου είναι μικρότερα, ειδικά του Ιουνίου.

     - Και το Σεπτέμβριο έρχονται κάποια.

     - Ναι, αλλά όπως και να το κάνεις, ο Αύγουστος είναι ο μήνας ο καλός.

     - Αλλά και πάλι πρέπει να είσαι τυχερός. Πρέπει να σκοτώσεις όσα χρειάζεσαι, για να βγάλεις όλο τον χρόνο.

     - Μου φαίνεται ότι δεν έχουμε κάτσει σε καλό μέρος. Εκεί πιο κάτω που είναι τα μπαράκια είναι καλύτερο πέρασμα.

     - Τι να σκοτώσεις εκεί κάτω, καημένε; Κάτι ψωρόπουλα, μόνο, τα καλά τα έχουν πιάσει ήδη οι ιδιοκτήτες των μπαρ.

     - Δεν ξέρω, αλλά τόση ώρα και δεν έχει περάσει τίποτα. Μήπως να κατεβαίναμε προς τη θάλασσα;

     - Εκεί έχουν ήδη πιάσει τα πόστα τα μπητς μπαρ και οι καντίνες με τις ξαπλώστρες, δε νομίζω να έχει μείνει κανένα για εμάς...

     - Και, δηλαδή, εδώ είναι καλύτερα;

     - Φυσικά και είναι, δυο βήματα από το λιμάνι και άλλα πέντε από το αεροδρόμιο, δίπλα ακριβώς από τον κεντρικό δρόμο. Όλα από εδώ θα περάσουν, θέλουν δε θέλουν.

     - Ναι, αλλά τα περισσότερα τα έχουν ήδη πιάσει τα ολ ινκλούσιβ ξενοδοχεία... Δέκα-δέκα τα πιάνουν.

     - Μόνος σου το είπες: τα περισσότερα. Όσα ξεφεύγουν από εκεί, μοιραία θα πέσουν επάνω μας. Έχε μου εμπιστοσύνη.

     - Καλά, μας βλέπω να πεθαίνουμε της πείνας φέτος...

     - Εγώ, πάλι, έχω άλλη άποψη... Να, δες εκεί κάτω...

     - Πού;

     - Εκεί, στα ανοιχτά, λίγο πίσω από το απέναντι νησάκι: πλοίο δεν είναι αυτό;

     - Ναι, έτσι φαίνεται.

     - Και λίγο πιο αριστερά, στο βάθος, και εκείνο με πλοίο δεν μοιάζει;

     - Μάλλον.

     - Και, για κοίτα και τον ουρανό, το βλέπεις το αεροπλάνο που πλησιάζει;

     - Ναι.

     - Ε, να δεις που όλα αυτά έρχονται εδώ! Και πρέπει να είναι γεμάτα!

     - Αμήν, Παναγία μου!

     - Θυμήσου: πρώτα αφήνουμε να χτυπήσουν τα ολ ινκλούσιβ, και όσα τούς ξεφύγουν, έτσι ζαλισμένα και τρομαγμένα που θα είναι, τα περιλαμβάνουμε εμείς.

     - Τρέμω από τη συγκίνηση!

     - Να μην τρέμεις καθόλου, θέλεις να βαράς στο γάμο του Καραγκιόζη;

     - Αυτή την στιγμή την περίμενα από πέρυσι!

     - Και εγώ, αλλά δεν κάνω έτσι!

     - Έχεις δίκιο.

     - Πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι, αλλιώς θα τη χάσουμε την ευκαιρία μας. Θυμάσαι τι έγινε πέρυσι;

     - Καλά τα πήγαμε πέρυσι.

     - Ναι, καλά τα πήγαμε, επειδή ήμαστε συγκεντρωμένοι. Και φέτος καλά θα τα πάμε, θα δεις, τα πλοία είναι πράγματι γεμάτα!

     - Θα πάρω τη γυναίκα μου...

     - Ναι, αλλά μην αργείς, σε λίγο φτάνουν...

     - Έλα, γυναίκα, έρχονται και είναι πολλά! Έχω καλό προαίσθημα, ετοίμασε τον καταψύκτη, μου φαίνεται θα τον γεμίσουμε και φέτος!

     Στα καταστρώματα των πλοίων και στα καθίσματα του αεροπλάνου, τα ανυποψίαστα πορτοφόλια ετοιμάζονταν να αποβιβαστούν...