Το τίμημα της επιτυχίας

      Ο ουράνιος ζαχαροπλάστης αναστέναξε. Πρώτη μέρα χωρίς σοκολάτα. Πρώτη μέρα χωρίς μία από τις μεγάλες του αγάπες. Και τώρα, τι θα δημιουργούσε; Τόσα χρόνια, η ειδικότητά του ήταν η σοκολάτα: σοκολατόπιτες, μους, προφιτερόλ, κορμοί, μωσαϊκά, τρουφάκια, μπράουνις, σουφλέ, παγωτά... Ουρές έκαναν οι πελάτες του. Από όλον το γαλαξία έρχονταν και, μεταξύ μας, οι πιο πιστοί του πελάτες ήταν αυτοί που έρχονταν από την Ανδρομέδα. Πόσες τούρτες γενεθλίων δεν είχε στείλει σε παιδικά πάρτυ στην Ανδρομέδα! Αλλά και στο Άλφα του Κενταύρου είχαν μεγάλη ζήτηση τα γλυκά του. Ήταν ο επίσημος προμηθευτής όλων των δεξιώσεων του Προεδρικού Μεγάρου. Τι θα έκαναν τώρα οι πιστοί του πελάτες, όταν θα μάθαιναν για τη νέα στροφή στην καριέρα του;

     Θα τον εγκατέλειπαν, το δίχως άλλο. Από εδώ και πέρα, οι μεγάλες ουρές θα αποτελούσαν παρελθόν. Η βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου του θα περνούσε απαρατήρητη. Τα γλυκά θα μπαγιάτευαν. Και μαζί με τα μπαγιάτικα γλυκά, θα μαράζωνε και το πάθος του για τη ζαχαροπλαστική...

     Αλλά το στοίχημα είναι στοίχημα. Πώς του ήρθε να ρισκάρει τόσο πολύ; Από πού είχε αντλήσει όλη εκείνη τη σιγουριά; "Αν χάσω, δεν θα ξαναφάω σοκολάτα", είχε πει. Ορίστε τώρα!

     Στην άκρη του πάγκου βρήκε μερικές μπάρες σοκολάτας. Τις είχε για τις λιγούρες. Αποστρέφοντας το βλέμμα, άνοιξε το καλάθι και τις πέταξε μέσα. "Θα πρέπει να κόψω και το ρόφημα σοκολάτας", σκέφτηκε, καθώς θυμήθηκε το μεταλλικό κουτί που έκανε παρέα στο βαζάκι του καφέ, επάνω στο ράφι της κουζίνας. "Να θυμηθώ να το πετάξω, όταν γυρίσω στο σπίτι".

     Έβαλε στο στόμα του μία καραμέλα βουτύρου. "Παρηγοριά στον άρρωστο", είπε και φόρεσε την ποδιά του.

     Και τώρα, τι θα έφτιαχνε; Πώς θα γέμιζε την άδεια βιτρίνα του ζαχαροπλαστείου; "Ας φτιάξω ρυζόγαλο", είπε. "Και κρέμα καραμελέ θα μπορούσα να φτιάξω", σκέφτηκε, "αλλά συγκρίνονται η κρέμα καραμελέ και το ρυζόγαλο με μία ωραία σοκολατόπιτα; Μπα, δεν συγκρίνονται! Και χαλβά θα μπορούσα να φτιάξω, αλλά δεν νομίζω να θελήσει κανένας να αγοράσει χαλβά, όταν αλλού μπορεί να βρει προφιτερόλ με αφράτα σουδάκια... Μήπως, τελικά, να φτιάξω γαλακτομπούρεκο;"

     Με θλίψη θυμήθηκε ότι τα σιροπιαστά γλυκά δεν ήταν το φόρτε του. Ποτέ του δεν είχε καταφέρει να σιροπιάσει σωστά ούτε έναν μπακλαβά, σιγά μην τα κατάφερνε με το γαλακτομπούρεκο! Μήπως να ξεκινούσε τα γλυκά κουταλιού; Ε, εντάξει, πόση επιτυχία θα είχαν πια τα γλυκά του κουταλιού; Βέβαια, τα γλυκά του κουταλιού μπορείς να τα συνδυάσεις με γιαούρτι, αλλά όλοι ξέρουν ότι στο Άλφα του Κενταύρου το σιχαίνονται το γιαούρτι... Άσε που τα γλυκά του κουταλιού του θύμιζαν μία αντιπαθητική θεία του, που ζούσε στην Αφροδίτη και όποτε ερχόταν για επίσκεψη τα μάγουλά του κοκκίνιζαν από το πολύ το τσίμπημα... 

     Και δε θα μπορούσε, άραγε, να ειδικευτεί στις τάρτες; Σιγά το δύσκολο! Ναι, αλλά και πάλι: ποιος θα έβαζε κεράκια επάνω σε μια τάρτα; Μόνο ένας πυρομανής... Μπα, τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με τις σοκολατένιες δημιουργίες! Η καραμέλα βουτύρου θρυμματίστηκε ανάμεσα στα δόντια του. Μια νέα καραμέλα βουτύρου την ακολούθησε στο στόμα του.

     Αν ήταν Χριστούγεννα, θα μπορούσε να φτιάξει κουραμπιέδες και μελομακάρονα, τα Χριστούγεννα όμως είχαν περάσει. Μήπως να ειδικευόταν στα τσουρέκια; Μα, ναι, βέβαια! Θα μπορούσε να φτιάξει και τσουρέκια γεμιστά με κάστανο, με μαρμελάδα, με σοκολά..., όχι, χωρίς σοκολάτα.

     Και τότε, το αποφάσισε: "θα ειδικευτώ στο μιλφέιγ!". Αλλά το μιλφέιγ απαιτεί τέχνη, δεν είναι παίξε-γέλασε... Η πρώτη προσπάθεια ήταν μια σκέτη αποτυχία, τα φύλλα ήταν σαν μπισκότο. Στη δεύτερη προσπάθεια, η κρέμα έγινε πολύ αραιή, δραπέτευσε από τα φύλλα και λέρωσε όλο τον πάγκο. Στην τρίτη προσπάθεια, το αποτέλεσμα θύμιζε περισσότερο μιλφέιγ, αλλά μόνο στην εμφάνιση, στη γεύση θύμιζε μπουγάτσα. Μήπως να έφτιαχνε μπουγάτσα; Όχι, τώρα που το είχε αποφασίσει, θα έφτιαχνε μιλφέιγ, πάει και τελείωσε! Και δωσ'του συνέχιζε τις προσπάθειες, και η μία προσπάθεια διαδεχόταν την άλλη...

     Και έφτασε το βράδυ, και το μιλφέιγ ακόμα δεν είχε πετύχει... Αλλά ο ουράνιος ζαχαροπλάστης ήταν πλέον αποφασισμένος. Και οι προσπάθειες συνεχίστηκαν όλη τη νύχτα. Και το πρωί, λίγο πριν από το ξημέρωμα, ο ουράνιος ζαχαροπλάστης ένιωσε πως, επιτέλους, τα είχε καταφέρει.

     Και οι άνθρωποι ξύπνησαν και άρχισαν να ανοίγουν τα παράθυρά τους. Και ανακάλυψαν με έκπληξη ότι ο τόπος είχε γεμίσει ζάχαρη άχνη. 

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου