Ασυνήθιστο σουβενίρ

     Η υπηρέτρια ακούμπησε το δίσκο στο τραπεζάκι και σερβίρισε το αχνιστό, μυρωδάτο τσάι  σε τρία  πορσελάνινα φλυτζανάκια με μικρά, μωβ λουλουδάκια στο πλάι και λεπτή, χρυσή γραμμή στο χείλος. Στη συνέχεια, πολύ προσεκτικά, πρόσφερε τα φλυτζανάκια στις τρεις φίλες που κάθονταν στη σάλα.

     - Ευχαριστώ, είπε η Γερτρούδη, η μεγαλύτερη της παρέας.

     - Ευχαριστώ, είπε και η Ρωξάνη, η μικρότερη.

     - Ευχαριστώ, Μάρθα, είπε και η Τζέιν, η οικοδέσποινα.

     - Λεμόνι; ρώτησε η Μάρθα.

     - Μία φέτα, είπε η Γερτρούδη.

     Η Μάρθα έπιασε μία φέτα λεμόνι με μια ασημένια λαβίδα και την έβαλε προσεκτικά μέσα στο φλυτζάνι της Γερτρούδης.

     - Γάλα; ξαναρώτησε η Μάρθα.

     - Μία σταγόνα, είπε η Ρωξάνη.

     Η Μάρθα πήρε τη γαλατιέρα και έσταξε ακριβώς μία σταγόνα γάλα στο φλυτζάνι της Ρωξάνης.

     - Ω, μα τι ακρίβεια! θαύμασε η Ρωξάνη.

     - Υπάρχουν και φρεσκοψημένα κουλουράκια κανέλλας, είπε η Τζέιν. Μάρθα, κέρασε, σε παρακαλώ. Ελάτε, κορίτσια, μην ντρέπεστε, φάτε όσα θέλετε.

     - Θα έτρωγα ευχαρίστως, είπε η Γερτρούδη, αλλά είμαι σε δίαιτα.

     - Εγώ θα πάρω, είπε η Ρωξάνη, και πήρε ένα μυρωδάτο κουλουράκι που της πρόσφερε η Μάρθα.

     - Δεν ήξερα ότι κάνεις δίαιτα, είπε η Τζέιν στη Γερτρούδη.

     - Ναι. Επιθυμώ διακαώς να μπω σε μικρότερο νούμερο κορσέ.

     - Σου το εύχομαι, είπε η Τζέιν, αν και τείνω να θεωρήσω τον κορσέ λίγο υπερτιμημένο.

     - Υπερτιμημένος ή όχι, δεν παύει να είναι μόδα, είπε η Ρωξάνη, α, μα αυτό το κουλουράκι είναι θεσπέσιο! Γερτρούδη, νομίζω πως πρέπει να δοκιμάσεις, είναι εξαιρετικό!

     - Μπορείς να πηγαίνεις τώρα, Μάρθα, είπε η Τζέιν. Θα συνεχίσουμε μόνες μας.

     Η Μάρθα εξαφανίστηκε.

     - Λοιπόν, είπε η Τζέιν, αφού ήπιε μία γουλιά τσάι, για πείτε μου τα νέα σας. Πώς τα περάσατε όλον αυτόν τον καιρό που έλειπα;

     - Α, χρυσή μου, νομίζω πως μας εμπαίζεις, είπε η Γερτρούδη, που της άρεσε να επιδεικνύει το πλούσιο λεξιλόγιό της. Τι νέα θα μπορούσαμε να έχουμε εμείς, που δεν μετακινηθήκαμε ούτε μίλι από τα σπίτια μας; Εσύ διέσχισες τη μισή υδρόγειο, εσύ να μας πεις!

     - Θα πάρω κι άλλο κουλουράκι, είπε η Ρωξάνη. Γερτρούδη, χάνεις, σου λέω!

     - Μη με βάζεις σε πειρασμό...

     - Μα είναι πεντανόστιμα και, εξάλλου, είναι τόσο μικρά, πόσο μπορεί κανείς να παχύνει με ένα τόσο δα μικρό κουλουράκι;

     Η Γερτρούδη πήρε ένα και το έβαλε στο στόμα της.

     - Δεν έχω δίκιο; είπε η Ρωξάνη.

     - Ω, μα ναι, έχει μία διακριτική γλύκα και, σε συνδυασμό με την αψάδα της κανέλλας, αφήνει στο στόμα μία αξέχαστη επίγευση! 

     Η Γερτρούδη πήρε άλλο ένα κουλουράκι.

     - Ένα τελευταίο, είπε. Εξάλλου, είναι πολύ μικρά...

     - Λοιπόν, πήρε το λόγο η Ρωξάνη, θα μας πεις τα νέα σου ή θα συνεχίσεις να προσποιείσαι ότι η δική μας καθημερινότητα είναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα από ένα ταξίδι;

     - Ε, εντάξει...

     - Και τι ανορθόδοξη επιλογή ταξιδιού! είπε η Γερτρούδη. Αλήθεια, πώς αποφάσισες να πας στην Αφρική; 

     - Ήθελα να πρωτοτυπήσω και, επιπλέον, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον να δω πώς ζουν όλοι εκείνοι οι μαύροι στον τόπο τους... Ξέρετε - χαμήλωσε τη φωνή της - στην άγρια μορφή τους, όχι όπως είναι η Μάρθα, εξημερωμένη...

     - Και, λοιπόν, πώς ζουν; ρώτησε η Ρωξάνη.

     - Θα εκπλαγείτε με αυτό που θα σας πω, αλλά έχω την αίσθηση ότι έχουν εξημερωθεί όλοι οι μαύροι. Παντού όπου πήγα φορούσαν ρούχα ευρωπαϊκά και μιλούσαν αγγλικά.

     - Για φαντάσου! είπε η Γερτρούδη και έβαλε στο στόμα της ένα κουλουράκι.

     - Μάθαμε ότι υπήρξε κάποιο πρόβλημα με την πτήση σου, όμως, είπε η Ρωξάνη. Και η αλήθεια είναι ότι είχες πει ότι θα έλειπες μόνο έναν μήνα και έλειψες έξι!

     - Ναι, αλήθεια είναι...

     - Μα, έλα τώρα, με το τσιμπιδάκι θα σου τα βγάζουμε;

     - Καλά, είπε και ήπιε μία γουλιά τσάι. Θα σας πω. Αλλά, να ξέρετε, είστε οι πρώτες που το μαθαίνετε.

     Οι δύο φίλες της άφησαν τα φλυτζάνια τους στο τραπεζάκι. Η Γερτρούδη πήρε άλλο ένα κουλουράκι.

     - Η πτήση μου πράγματι είχε πρόβλημα, αλλά όταν λέμε πρόβλημα, εννοούμε μεγάλο πρόβλημα.

     - Τουτέστιν; είπε η Γερτρούδη και ένα ψιχουλάκι σαν να πετάχτηκε από το στόμα της.

     - Τουτέστιν, χάλασε η μηχανή κατά τη διάρκεια της πτήσης και ο πιλότος, σωστός αγωνιστής, αποφάσισε να κάνει αναγκαστική προσγείωση. Αλλά ο καιρός ήταν πολύ κακός, βρισκόμασταν στη μέση μιας ισχυρής καταιγίδας και η ορατότητα ήταν πρακτικά μηδενική.

     - Θεέ μου, πρέπει να ήταν τρομαχτικό!

     - Ήταν τόσο τρομαχτικό, που πρέπει να έχασα τις αισθήσεις μου.

     - Ελπίζω να προσγειωθήκατε με ασφάλεια, είπε η Γερτρούδη μασουλώντας.

     - Δε θυμάμαι τίποτα άλλο, μόνο ότι ξύπνησα από κάτι άγνωστους ήχους.

     - Τι ήχους εννοείς;

     - Από ζώα, φαντάζομαι.

     - Πού βρισκόσασταν;

     - Βρισκόμουν στη θέση μου, μέσα στο αεροπλάνο. Δεν υπήρχαν άλλοι επιβάτες γύρω μου και αυτό ήταν παράξενο, αφού ταξιδεύαμε συνολικά εφτά άτομα. 

     - Ήσουν ολομόναχη, λοιπόν; Τρέμω και μόνο στην σκέψη! είπε η Γερτρούδη, που κρατούσε στα χέρια της το πιάτο με τα κουλουράκια.

     - Σηκώθηκα με κόπο από τη θέση μου και προχώρησα προς το πιλοτήριο. Ο πιλότος ήταν πεσμένος μπρούμυτα επάνω στο πηδάλιο. Ήταν νεκρός.

     - Καρδιακή προσβολή;

     - Όχι, ήταν χτυπημένος. Υπήρχε μία γραμμή αίματος που ξεκινούσε κάτω από το κεφάλι του και δημιουργούσε μία μικρή, κόκκινη λίμνη στα πόδια του.

     - Τον καημένο!... Δεν πιστεύω να λέρωσες τα παπούτσια σου!

     - Μην ανησυχείς, πάντα προσέχω πού πατάω... Η πόρτα του αεροπλάνου είχε ανοίξει και ήταν παραμορφωμένη. Το μεγαλύτερο μέρος της οροφής είχε εξαφανιστεί. Από επάνω διακρινόταν το πυκνό φύλλωμα πανύψηλων δέντρων. Προφανώς, είχαμε πέσει μέσα στη ζούγκλα.

     - Δώσε μου ένα κουλουράκι! είπε η Ρωξάνη στη Γερτρούδη.

     - Βγήκα έξω. Η καταιγίδα είχε περάσει, είχε λιακάδα και ο ουρανός ήταν καταγάλανος. Αλλά δεν μπορούσα να χαρώ. Γύρω-γύρω υπήρχε πυκνή βλάστηση και πουθενά δε φαινόταν κάποιο ξέφωτο, να μου δώσει ελπίδα. 

     - Οι άλλοι επιβάτες πού ήταν;

     - Δεν έχω ιδέα. Μάλλον θα είχαν εκτιναχτεί μέσα στη ζούγκλα κατά τη σύγκρουση. Εγώ φορούσα τη ζώνη ασφαλείας, γι'αυτό και είχα παραμείνει στη θέση μου.

     Τα κουλουράκια είχαν τελειώσει.

     - Μαζί με τους άλλους επιβάτες, μέσα στη ζούγκλα είχαν εκτιναχτεί και οι αποσκευές μου, συνέχισε η Τζέιν. Φαντάζεστε την απογοήτευσή μου, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είχα δεύτερη αλλαξιά, δεν είχα κρέμα ημέρας και δεν είχα και τίποτα για να φάω, ούτε καν ένα γιαούρτι... 

     Οι δύο φίλες κούνησαν το κεφάλι.

     - Και εκεί που αναρωτιόμουν τι θα έπρεπε να κάνω, άκουσα μία δυνατή κραυγή.

     - Ανατριχιαστικό!

     - Μου κόπηκε το αίμα! Η κραυγή δυνάμωνε όλο και περισσότερο, που σήμαινε ότι ο κίνδυνος πλησίαζε... Προσπάθησα να βρω ένα μέρος να κρυφτώ, αλλά δεν πρόλαβα. Ένας τεράστιος, μαύρος γορίλας εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μου...

     - Μαμά μου!

     - ... όρμησε καταπάνω μου και με άρπαξε στα δυνατά του χέρια. Ούτε που μπορείτε να φανταστείτε τη δύναμη που έχει ένας γορίλας!

     - Και εσύ τι έκανες;

     - Το μόνο αξιοπρεπές πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου: λιποθύμησα.

     - Ευτυχώς! Και ύστερα;

     - Συνήλθα επάνω σε ένα δέντρο, προφανώς στη φωλιά του απαγωγέα μου, ο οποίος με κοιτούσε με περίεργες διαθέσεις.

     - Εννοείς... Όχι δα!

     - Κι όμως! Και εκεί που ήμουν απελπισμένη και πίστευα ότι είχε έρθει η στερνή μου ώρα, ακούστηκε μια δυνατή κραυγή, και μέσα από την πυκνή βλάστηση ξεπετάχτηκε ο Θεός!

     - Θα παραλογίστηκες, προφανώς... Έτσι γίνεται συνήθως, ύστερα από ένα μεγάλο τραύμα, το έχω διαβάσει...

     - Τι εννοείς "παραλογίστηκα"; Δεν έχεις ιδέα! Μιλάμε για έναν άντρα πανέμορφο, μυώδη, αξύριστο, βέβαια, αλλά τόσο αρρενωπό...

     - Με κάνεις και ερυθριώ...

     - Ο άντρας αυτός όρμησε επάνω στον γορίλα και με άγριες κραυγές και χειρονομίες τον απομάκρυνε από εμένα. Ύστερα με άρπαξε στα στιβαρά του μπράτσα και με πήγε στη φωλιά του.

     - Είσαι σίγουρη ότι δεν ήταν γορίλας κι αυτός;

     - Ήταν άνθρωπος, σας λέω!

     - Και είχε φωλιά;

     - Ε, ναι, έτσι φαίνεται.

     - Α, ώστε τον βρήκες τον πρωτόγονο μαύρο που έψαχνες!

     - Ποιον μαύρο; Αυτός ήταν λευκός, κατάλευκος!

     - Μα πώς γίνεται αυτό;

     - Κι εμένα μου φάνηκε περίεργο, αλλά δεν είχα και πολύ χρόνο για να το σκεφτώ. Ο άνθρωπος έκανε χειρονομίες και προσπαθούσε εμφανώς να μου πει κάτι. Προσπάθησα κι εγώ να επικοινωνήσω μαζί του...

     - Άρχισες να κραυγάζεις;

     - Μη λέτε χαζομάρες, πώς να κραυγάσω, γορίλας είμαι; Απλώς έδειξα τον εαυτό μου και είπα το όνομά μου. 

     - Και εκείνος τι έκανε; 

     - Από ό,τι φαίνεται κατάλαβε, και μου είπε το δικό του.

     - Ε, όχι!

     - Ε, ναι!

     - Ώστε μιλούσε;

     - Μιλούσε! Αλλά, ζώντας τόσα χρόνια με τους γορίλες, είχε ξεσυνηθίσει την ανθρώπινη ομιλία.

     - Για φαντάσου! 

     - Όπως καταλαβαίνετε, μόνοι μας μέσα στη ζούγκλα, δεν γινόταν παρά να γνωριστούμε καλύτερα.

     - Πόσο καλύτερα, δηλαδή;

     - Ε, αρκετά καλύτερα...

     - Μη μου πεις ότι του δόθηκες!... Τζέιν, αυτό είναι ανεπίτρεπτο! Μια κοπέλα της σειράς μας...

     - Μα τι λέτε; Θεωρείτε ότι μπορεί να ακολουθηθεί το οποιοδήποτε πρωτόκολλο καταμεσίς στη ζούγκλα; 

     - Ώστε του δόθηκες!

     - Τέλος πάντων, δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Να ξέρετε, όμως, ότι είναι ένας άντρας με όλη τη σημασία της λέξης. Στα χέρια του ένιωσα ασφαλής. Και μη νομίζετε ότι είναι τίποτα τυχαίος. Αποδείχτηκε ότι είναι γόνος καλής οικογενείας, που απλώς βρέθηκε στη ζούγκλα από μία κακή συγκυρία, και τον έσωσαν οι γορίλες, που τον μεγάλωσαν μαζί με τα δικά τους παιδιά.

     - Από ιστορίες για ξεπεσμένους ευγενείς, άλλο τίποτα... 

     - Όχι, αλήθεια είναι!

     - Να ευχαριστείς το Θεό, λέω εγώ, που δεν το έμαθε κανείς. Και τώρα που γύρισες πίσω, όλα θα γίνουν όπως πριν.

     - Τι εννοείτε;

     - Δεν πιστεύω να σκοπεύεις να ξαναγυρίσεις στη ζούγκλα...

     - Φυσικά και όχι, ποιος ο λόγος;

     - Έλεγα μήπως θα ήθελες να τον ξαναδείς... 

     - Μα γιατί να πρέπει να γυρίσω στη ζούγκλα για να τον ξαναδώ; Μήπως γύρισα μόνη μου από εκεί και δεν το ξέρω;

     - Δεν τον άφησες πίσω, δηλαδή;

     - Αστειεύεστε; Να αφήσω τέτοιο κελεπούρι; Μαζί μου τον έφερα!

     - Πώς;

     Η Τζέιν χτύπησε το κουδουνάκι υπηρεσίας.

     - Μάρθα, πες στον επισκέπτη μας να έρθει, σε παρακαλώ. Τώρα θα δείτε τι θα πει άντρας, είπε στις φίλες της.

     Ακούστηκαν βήματα που πλησίαζαν και η πόρτα άρχισε να ανοίγει. Στο άνοιγμα εμφανίστηκε ένας ψηλός άντρας με διαπεραστικό βλέμμα. Οι φουσκωμένοι μύες του διακρίνονταν πεντακάθαρα κάτω από το κομψό του κοστούμι.  

     - Κορίτσια, είπε η Τζέιν, επιτρέψτε μου να σας συστήσω τον Ταρζάν.