Μπούμερανγκ

 

     - Έχετε επισκέψεις, είπε η νοσοκόμα από τη μισάνοιχτη πόρτα και έφυγε βιαστικά.

     Η κυρα-αλεπού μπήκε φουριόζα.

     - Καλημέρα, λύκε! είπε η κυρα-αλεπού. Πώς τα πας;

     - Πώς να τα πάω; είπε ο λύκος και προσπάθησε να ανασηκωθεί στο κρεβάτι του. Ωχ! είπε και αφέθηκε να ξαναξαπλώσει.

     - Πονάς ακόμα;

     - Με δουλεύεις; Πώς να μην πονάω; Τρία σπασμένα πλευρά, ένα πόδι στο γύψο... Για να μην πω για την στραμπουληγμένη μου ουρά...

     - Όταν το άκουσα τις προάλλες, που το έλεγε ο βαρώνος Μυγχάουζεν σε μία παρέα, δεν το πίστεψα, φυσικά. Αλλά όταν αργότερα, που πήγα για τη μηνιαία περιποίηση της ουράς μου, το άκουσα και από τον κουρέα της Σεβίλλης, που το έλεγε στον κόμη Μοντεχρίστο, λέω "δεν μπορεί, μάλλον είναι αλήθεια. Ο κουρέας της Σεβίλλης μπορεί να είναι μεγάλος κουτσομπόλης, αλλά οι πληροφορίες του συνήθως είναι σωστές".

     - Ναι, έτσι είναι...

     - Αλλά, πες μου, βρε παιδί μου, πώς το έπαθες;

     - Μη μου πεις ότι ο κουρέας δεν το ήξερε αυτό!

     - Η αλήθεια είναι ότι αυτό που άκουσα δεν το πολυπίστεψα... έλεγε ότι η Κοκκινοσκουφίτσα σε έστειλε στο νοσοκομείο... Εντάξει, μερικές φορές έχει την τάση να τα παραφουσκώνει...

     - Μμμμ...

     - Λέω, δεν μπορεί η Κοκκινοσκουφίτσα να τον έκανε τόπι, ένα χραπ! να κάνει εκείνος και την έκανε κομματάκια!... 

     - Μμμμ...

     - Μα γιατί δε λες τίποτα;... Αλήθεια είναι;... Η Κοκκινοσκουφίτσα;... Όχι δα! Μα πώς;

     - Σας έφερα το μεσημεριανό σας, είπε ο τραπεζοκόμος που μόλις είχε μπει στο θάλαμο με έναν τρόλεϊ γεμάτο δίσκους.

     Άφησε ένα δίσκο στο τραπέζι που βρισκόταν στο πλάι του λύκου. 

     - Κοτόπουλο με φιδέ, ψητά λαχανικά, και για το τέλος, ρυζόγαλο και μήλο, είπε.

     - Μπλιαχ! είπε ο λύκος.

     - Καλή όρεξη, είπε ο τραπεζοκόμος και βγήκε από το θάλαμο.

     - Θέλεις να σε βοηθήσω να φας; είπε η αλεπού.

     - Δε θέλω, μπλιαχ!

     - Ε, εντάξει, για τα λαχανικά, το ρυζόγαλο και το μήλο το καταλαβαίνω, αλλά έχει και κοτοπουλάκι, μμμ..., καλέ αυτό είναι ανάλατο, σκέτη αηδία!

     - Αν ξανάρθεις, φέρε μου, σε παρακαλώ, κανένα σουβλάκι ή κανένα χάμπουργκερ απ'έξω, αυτοί εδώ θέλουν να με ξεκάνουν!

     - Θα σου φέρω αρνάκι ψητό στο φούρνο. Εδώ πιο κάτω υπάρχει μια ταβέρνα, "Η Ρίγανη". Ουρές κάνουν τα Σαββατοκύριακα για το ψητό της αρνάκι, και όχι άδικα. Χρησιμοποιεί μόνο κρέας από ντόπιες, βιολογικές φάρμες.

     - Ήδη μου τρέχουν τα σάλια!

     - Θα ξανάρθω το απόγευμα, στο επόμενο επισκεπτήριο, και θα σου φέρω, μην ανησυχείς... Αλλά, δε μου είπες πώς σε κατάντησε έτσι η Κοκκινοσκουφίτσα...

     - Για να είμαστε ακριβείς, υπεύθυνη γι'αυτό που έπαθα δεν είναι η Κοκκινοσκουφίτσα, αλλά η Άννα.

     - Ποια Άννα;

     - Αυτή, που της αρέσει να ατενίζει... Βρήκε, λέει, στο σπίτι της έναν καλικάντζαρο και του ανάθεσε να πει στην Πίπη ότι εγώ έφαγα την Κοκκινοσκουφίτσα. Και, ναι μεν η Πίπη δεν το πίστεψε, έλα όμως που το πίστεψε η Κοκκινοσκουφίτσα!

     - Δηλαδή;

     - Τη συναντάω τις προάλλες στον δρόμο για το σπίτι της γιαγιάς της, ξέρεις...

     - Και ποιος δεν ξέρει;

     - Φαινόταν φουρκισμένη. "Δε μου λες", μου λέει, "τι είναι όλα αυτά που ακούω, θα με φας, λέει;". "Ποιος τα λέει αυτά;" ρωτάω. "Βρε, ασ'τα αυτά", μου λέει, "πιστεύεις στ'αλήθεια ότι μπορείς να με φας;". Και, προτού προλάβω να απαντήσω, με αρχίζει στις λαβές!

     - Ποιες λαβές;

     - Του καράτε! Το ήξερες εσύ ότι ξέρει καράτε;

     - Τι μου λες;

     - Ασ'τα, μαύρη ζώνη!

     - Πω-πω, καψερέ μου, τι σου έμελλε να πάθεις! Κι όλα αυτά εξαιτίας ενός καλικάντζαρου...

     - Όλα αυτά εξαιτίας της Άννας! Αλλά αυτό δε θα μείνει έτσι! Να ψάξει τρύπα να κρυφτεί! Την βλέπω πρώτη μούρη στη Ρίγανη, να φιγουράρει στον κατάλογο με τα ψητά της ώρας!

     - Έλα τώρα, μη συγχίζεσαι, δεν κερδίζεις τίποτα... 

     - Θα την τακτοποιήσω εγώ! Ο ξάδερφός μου, ο Μαύρος Πητ, έχει ήδη γίνει η σκιά της, κοντοζυγώνει η ώρα της...

     - Ο Μαύρος Πητ; Δεν ήταν στη φυλακή αυτός, για ληστείες και για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση;

     - Σωστά το είπες, ήταν. Δραπέτευσε τον περασμένο μήνα, μαζί με άλλους τρεις κολλητούς του, βαρυποινίτες και οι τρεις... Να διαβάζω τα πρωτοσέλιδα, μου είπε ο Μαύρος Πητ.

     - Γιατί;

     - Εκεί θα διαβάσω αυτά που θα κάνει στην Άννα.

     - Έλα, σταμάτα, αγριεύομαι!... Ας αλλάξουμε θέμα. Ωραία είσαι εδώ, έχεις την ησυχία σου... Οι περισσότεροι θάλαμοι σε αυτό το νοσοκομείο είναι τουλάχιστον τρίκλινοι, αλλά εσύ, μονόκλινο, ούτε του παπά να μην το πεις!

     - Είχα δόντι, γι'αυτό. Ο διευθυντής του νοσοκομείου είναι πρώτος ξάδερφος της πεθεράς της σπιτονοικοκυράς μου.

     - Α, έτσι εξηγείται... Ακόμα κι έτσι, πάντως, τυχερός είσαι. 

     - Δεν έχω παράπονο... Αν ήταν και το φαγητό της προκοπής, μέχρι που θα ήμουν και χαρούμενος...

     - Πάντως, ακόμα να το χωνέψω ότι η Κοκκινοσκουφίτσα σε κατάντησε έτσι... Τη θυμάμαι μικρούλα, σκέτη κούκλα ήτανε, με τα φουστανάκια της, με τα σοσονάκια της, με τα κόκκινα σκουφάκια της, με τα μπουκλάκια της... είναι δυνατόν αυτή η κουκλίτσα να παλεύει σαν τον Μπρους Λι;

     - Κι όμως...

     Μία στρουμπουλή νοσοκόμα κοντοστάθηκε στην πόρτα.

     - Σε πέντε λεπτά τελειώνει το επισκεπτήριο, είπε αυστηρά και εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού.

     Ο θάλαμος φωτίστηκε στιγμιαία. Μια βροντή ακούστηκε ύστερα από ελάχιστα δευτερόλεπτα.

     - Πρέπει να βιαστώ, είπε η αλεπού και κινήθηκε προς την πόρτα, έρχεται βροχή και δεν έχω πάρει ομπρέλα.

     - Θα ξανάρθεις όμως είπες, ε;

     - Ναι, το απόγευμα.

     - Το αρνάκι μην ξεχάσεις, θα περιμένω!

     - Μην ανησυχείς!

     Η αλεπού τάχυνε το βήμα της στο διάδρομο.

     - Βρε τον κακομοίρη το λύκο, σκέφτηκε, και σακατεμένος και ξενηστικωμένος!... Να το ξέρει, άραγε, η Άννα πως ο Μαύρος Πητ βρίσκεται στο κατόπι της;