Λαβράκι

      Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα, που ήταν πολύ αγαπημένοι. Η αγάπη τους μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, και επισφραγίστηκε από τη γέννηση ενός πανέμορφου μωρού. Το μωρό ήταν κοριτσάκι και τόσο όμορφο, που όποιος το έβλεπε ξεχνούσε όλα του τα προβλήματα και γέμιζε αισιοδοξία. Γι'αυτό και του έδωσαν το όνομα Αυγή.

     Ο βασιλιάς και η βασίλισσα ήταν πολύ ευτυχισμένοι, αλλά επειδή πίστευαν ότι η ευτυχία πολλαπλασιάζεται όταν μοιράζεται, θέλησαν να μοιραστούν το ευτυχές γεγονός με όλο τον κόσμο, και διοργάνωσαν στο παλάτι μια φαντασμαγορική γιορτή, όπου όλοι ήταν προσκεκλημένοι. Μόνο μία κακιά μάγισσα, με το όνομα Μαλέφισεντ, δεν προσκλήθηκε στη γιορτή του βασιλικού ζεύγους.  Βλέπετε, ο βασιλιάς και η βασίλισσα ήταν ευτυχισμένοι, αλλά όχι τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι η ευτυχία τους θα έφτανε για να νικήσει την κακία μιας κακιάς μάγισσας.

     Όπως είναι λογικό, ένα γεγονός όπως μία βασιλική γιορτή δεν μπορούσε να μείνει μυστικό, και η Μαλέφισεντ έμαθε πολύ γρήγορα ότι ήταν η μόνη που δεν είχε λάβει πρόσκληση. Σκύλιασε από το κακό της και, καθώς ήταν πολύ ισχυρή, βρήκε εύκολα τρόπο, όχι απλώς να τρυπώσει ανάμεσα στους καλεσμένους, αλλά να κάνει εντυπωσιακή είσοδο, εν μέσω αστραπών και βροντών. Όλοι τρόμαξαν, και με το δίκιο τους. Η Μαλέφισεντ στάθηκε αντάξια της φήμης της και καταράστηκε τη σχεδόν νεογέννητη Αυγούλα να τρυπήσει το δάχτυλό της σε ένα αδράχτι και να πεθάνει, ακριβώς την ημέρα των δεκάτων έκτων γενεθλίων της. 

     Όπως γίνεται, όμως, συνήθως, ακόμα και στα τελειότερα σχέδια συχνά κάπου υπάρχει κάποιο κενό. Το κενό στο σχέδιο της Μαλέφισεντ ήταν ο χρόνος. Με άλλα λόγια, βιάστηκε να καταραστεί την Αυγούλα, χωρίς να περιμένει να ολοκληρώσουν τις ευχές τους όλες οι Μοίρες, που είχαν προσκληθεί από το βασιλικό ζεύγος πρώτες-πρώτες, και έδωσε την ευκαιρία σε μία από αυτές να τροποποιήσει την κατάρα και να μεταμορφώσει το θάνατο σε βαθύ ύπνο. Και όχι μόνο αυτό. Η αληθινή αγάπη θα μπορούσε να λύσει εντελώς την κατάρα, απλά και μόνο με ένα φιλί.

     Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι. Η Αυγούλα, δυστυχώς, τρύπησε το δάχτυλό της σε ένα αδράχτι στα δέκατα έκτα γενέθλιά της και έπεσε σε βαθύ ύπνο. Μαζί με εκείνη έπεσε σε ύπνο και όλο το βασίλειο. Αλλά η κατάρα έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο, όπως γνωστή έγινε και η ομορφιά της Αυγούλας, εξαιτίας της οποίας της δόθηκε το προσωνύμιο "Ωραία Κοιμωμένη". Ένα σωρό γενναίοι ιππότες επιχείρησαν να σώσουν την Αυγούλα, αλλά και όλο το βασίλειο, από την κατάρα της Μαλέφισεντ, χωρίς αποτέλεσμα, αφού η κακιά μάγισσα εξαπέλυσε εναντίον τους τους πιο αιμοβόρους δράκους που είχε στην υπηρεσία της. Στο τέλος, ένας πρίγκηπας, ο πιο γενναίος από όλους, κατάφερε να σκοτώσει όλους τους δράκους και να ξυπνήσει, με ένα του φιλί, την Ωραία Κοιμωμένη, την οποία και παντρεύτηκε στη συνέχεια.

     Όσο για τη Μαλέφισεντ, όλοι είπαν ότι έπεσε θύμα της ίδιας της της κατάρας, αφού στην προσπάθειά της να αποτρέψει τους ιππότες από το να λύσουν τα μάγια, είχε μεταμορφωθεί και η ίδια σε άγριο, ιπτάμενο δράκο, τον οποίο ο γενναίος πρίγκηπας, έκανε κομμάτια με το σπαθί του.

     Η αλήθεια, όμως, είναι ότι μία τόσο ισχυρή μάγισσα όπως η Μαλέφισεντ δε θα μπορούσε να νικηθεί τόσο εύκολα, και παρ'όλο που ο ιππότης την τραυμάτισε θανάσιμα, στην πραγματικότητα δεν την σκότωσε. Και, ενώ η Αυγούλα περνούσε έναν υπέροχο μήνα του μέλιτος μετά του γενναίου συζύγου της, η Μαλέφισεντ γιάτρεψε τις πληγές της και άρχισε να υφαίνει την εκδίκησή της.

     Η Μαλέφισεντ μεταμορφώθηκε σε πουλί και πέταξε σε όλες τις άκρες του κόσμου, μαζεύοντας τα πιο δηλητηριώδη βότανα, που φύτρωναν στις πιο απόκρημνες πλαγιές των ψηλότερων βουνών. Ύστερα μεταμορφώθηκε σε ψάρι και κολύμπησε μέχρι τα πιο ενεργά υποθαλάσσια ηφαίστεια, όπου μάζεψε τις πιο μαγικές πέτρες, την ώρα που γεννιούνται. Τέλος, κλείστηκε στην τεράστια βιβλιοθήκη του κάστρου της, ψάχνοντας τα πιο θανατηφόρα ξόρκια. Σκουρόχρωμοι, πυκνοί καπνοί άρχισαν να βγαίνουν από τα παράθυρα του πιο ψηλού πύργου και τα δέντρα στην περιοχή γύρω από το κάστρο άρχισαν να ξεραίνονται.  

     Κανένας δεν κατάλαβε τίποτα, επειδή όλοι είχαν πιστέψει ότι είχαν ξεμπερδέψει με το κακό στη ζωή τους. Αλλά ένας γερο-μάγος που περνούσε από την περιοχή είδε τους καπνούς και τα ξεραμένα δέντρα και κατάλαβε ότι κάτι κακό συνέβαινε. Και αφού έκανε την έρευνά του, κατάλαβε ότι ο πύργος που έβγαζε καπνούς έκρυβε μία τεράστια απειλή για τους ανθρώπους. Όπως ήταν λογικό, ο γερο-μάγος δε θα μπορούσε να περιμένει κάποιον άλλον να καταπολεμήσει αυτήν την απειλή, αφού κανένας δεν ήταν τόσο καταρτισμένος, όσο αυτός ο ίδιος. Ετοιμάστηκε, λοιπόν, όσο πιο καλά μπορούσε και μια μέρα  εξαπέλυσε όλες του τις δυνάμεις εναντίον του κάστρου της Μαλέφισεντ.

     Εννοείται ότι η Μαλέφισεντ δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, παρά επιτέθηκε με λύσσα και ορμή στο γερο-μάγο, στέλνοντάς του τις ισχυρότερες κατάρες της και τα πιο θανατηφόρα της ξόρκια. Η μάχη υπήρξε σκληρή και αμφίρροπη και έφτασε τις δυνάμεις του γερο-μάγου στα όριά τους, όμως η τύχη ήταν τελικά με το μέρος του και άρχισε να κερδίζει έδαφος. Η Μαλέφισεντ συνέχισε να πολεμάει λυσσαλέα αλλά, στο τέλος κατάλαβε ότι οι δυνάμεις της είχαν αρχίσει να εξαντλούνται. Ο γερο-μάγος είχε νικήσει.

     Ένας μάγος, και ιδιαίτερα ένας κακός μάγος, όπως η Μαλέφισεντ, δε γίνεται να εξαφανιστεί εντελώς από προσώπου γης, και αυτό ο έμπειρος γερο-μάγος το ήξερε πολύ καλά. Γι'αυτό, έκανε το καλύτερο που μπορούσε: την έκανε τόσο μικροσκοπική, που πια δε θα μπορούσε να βλάψει κανέναν. Μαζί με τη Μαλέφισεντ, μαγεύτηκε και το κάστρο της, και έγινε και εκείνο μικροσκοπικό. Ο γερο-μάγος είχε σώσει την ανθρωπότητα.

     Η Μαλέφισεντ έμεινε, λοιπόν, να βράζει στο ζουμί της, αλλά επειδή το κακό τρώγεται με τα ρούχα του και ποτέ δεν ησυχάζει, άρχισε και πάλι να ψάχνει για νέα ξόρκια. Και καθώς είχε άφθονο χρόνο μπροστά της, έτσι φυλακισμένη που ένιωθε στο μικροσκοπικό της κάστρο και στο ακόμα μικροσκοπικότερο κορμί της, δεν άφησε κανένα από τα βιβλία της μαγείας της που να μην το διαβάσει δυο και τρεις φορές. Μια μέρα, εκεί που διάβαζε ένα από τα παλιότερα βιβλία της, ανακάλυψε ότι σε μία υποσημείωση που αρχικά δεν της είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία, κρυβόταν το μεγαλύτερο κακό ξόρκι που είχε ανακαλυφθεί ποτέ, και το μόνο που ήταν ανίκητο, επειδή αποτελούσε μια μεγάλη αλήθεια. Η υποσημείωση ανέφερε ότι. σε αντίθεση με το καλό, το κακό έχει τη δύναμη να αυτοτροφοδοτείται. Άρα, η Μαλέφισεντ θα μπορούσε να ξαναγίνει δυνατή και τρομερή, εκμεταλλευόμενη την ίδια της την κακία. Είχε έρθει η ώρα να επανακάμψει οριστικά.

     Η Μαλέφισεντ σκέφτηκε ότι για να πετύχει τον σκοπό της γρηγορότερα, θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί και την κακία των άλλων, όσο μικρή κι αν ήταν. Όλοι κάνουν κακές σκέψεις και πράξεις κάποιες φορές, γιατί να πάνε χαμένες; Μετέφερε, λοιπόν, το μικροσκοπικό της κάστρο σε ένα μέρος από όπου περνούσε πολύς κόσμος έτσι ώστε να μπορεί να εκμεταλλεύεται τις κακές σκέψεις και τις κακές πράξεις των ανθρώπων πιο εύκολα. Και για να πετύχει τον σκοπό της ανενόχλητη, χωρίς να την ανακαλύψει ή να την εμποδίσει κανένας - ούτε καν ο γερο-μάγος - το καμουφλάρισε κιόλας.

     Από το μικροσκοπικό, καμουφλαρισμένο της κάστρο, η Μαλέφισεντ άρχισε να τσιγκλάει τους ανθρώπους που περνούσαν από εκεί κοντά, έτσι ώστε να κάνουν κακές σκέψεις και πράξεις πιο εύκολα και εκείνη να μαζεύει γρηγορότερα την αρνητική ενέργεια που χρειαζόταν για την επιστροφή της. Με κάθε κακιά σκέψη ή πράξη, ένιωθε να δυναμώνει. Και οι άνθρωποι άρχισαν να τσακώνονται πιο συχνά, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν το γιατί.  

     Όμως, αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και το νοικοκύρη. Και η Πίπη, που έχει τα μάτια της πάντα ανοιχτά, κατάφερε να εντοπίσει το κάστρο της Μαλέφισεντ, κι ας είναι καμουφλαρισμένο. Το έβγαλε, λοιπόν, φωτογραφία για να το δείξει σε όλο τον κόσμο και να πει σε όλους να προσέχουν και να μην το πλησιάζουν. Αρκετά κακά έχει αυτός ο κόσμος, δεν χρειαζόμαστε και μία Μαλέφισεντ στο κατόπι μας... 

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου