Βροχής παρενέργειες

     Όλος ο κόσμος το ξέρει ότι η αγαπημένη μου εποχή είναι η άνοιξη. Μέχρι που έχω και θεωρία γι'αυτό. Λατρεύω τον καλό καιρό, τα ανθισμένα λουλούδια, την επιστροφή των χελιδονιών. Δεν μου αρέσει το κρύο, το χιόνι και η βροχή, ιδιαίτερα όταν δεν βρίσκομαι μέσα στο προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού μου. Δεν μου αρέσει ο χειμώνας, παρ'όλο που έχω γεννηθεί χειμώνα.

     Υπάρχει όμως και άλλη μια εποχή του χρόνου που μου αρέσει πολύ: το φθινόπωρο, και πιο συγκεκριμένα, η αρχή του φθινοπώρου, με τα φύλλα που κιτρινίζουν, αλλά κυρίως, με τις ψιλές βροχούλες που νοτίζουν το χώμα και το κάνουν να μοσχοβολάει.
     Έτσι, εχθές το απόγευμα ήταν για μένα μια σκέτη απόλαυση. Κάθησα στη βεράντα μου και ανάσαινα τον μυρωδάτο αέρα, και στο μυαλό μου έρχονταν απανωτά ένα σωρό φθινοπωρινές μέρες, τότε που ήμουν μικρή και τα πρωτοβρόχια σηματοδοτούσαν την επιστροφή μου στο σχολείο. Επειδή το λάτρευα το σχολείο (και δε θέλω σχόλια περί "φυτών"). Τα πρωτοβρόχια σήμαιναν την επιστροφή μου στο σχολείο, με τους φίλους μου, με τα καινούργια βιβλία - που τα ξεφύλλιζα μέχρι την τελευταία σελίδα - , με τα καινούργια πράγματα που με περίμεναν να τα μάθω, άσχετα αν τώρα τα περισσότερα από αυτά τα έχω ξεχάσει...
     Και οι ευχάριστες εκπλήξεις δεν σταμάτησαν στην χθεσινή μέρα. Σήμερα το πρωί, άλλη ευχάριστη έκπληξη με περίμενε: ο ουρανός ήταν και πάλι γκρίζος και ψιχάλιζε, και η σκέψη μου ταξίδεψε κατευθείαν στα ταξίδια που έχω κάνει κάποιους Σεπτέμβριους της ζωής μου. Και ας είναι ακόμη Αύγουστος.
     Η αίσθηση ήταν τόσο έντονη, που δεν ένιωθα ότι πήγαινα στη δουλειά μου, αισθανόμουν σαν να πήγαινα να επισκεφτώ κάποιο μουσείο και να περιδιάβαινα τους νοτισμένους δρόμους μιας ξένης πόλης, όπου περπατούσαν ξένοι άνθρωποι, που μιλούσαν ξένες γλώσσες. Κι αυτό επειδή όσες φορές έχω ταξιδέψει Σεπτέμβριο, πάντα βρέχει τη μία από τις μέρες του ταξιδιού. Λες και το έχω κάνει τάμα.
     Κι όμως, όλες αυτές οι βροχές, οι ψιχάλες και οι μπόρες των ταξιδιών του Σεπτεμβρίου, συντέλεσαν ώστε το σημερινό πρωινό να μου φανεί τόσο όμορφο. Και κάθε φορά που κοίταζα έξω στον δρόμο, μεμιάς έπαυα να βρίσκομαι στην Αθήνα και ταξίδευα σε άλλα μέρη και σε άλλους καιρούς.
     Και θα το ομολογήσω, όσο παράξενο κι αν φαίνεται: παρακαλούσα να μην βγει ο ήλιος και όταν κατά το μεσημέρι βγήκε, πολύ στενοχωρήθηκα. Ποια; Εγώ, η λάτρης της ηλιοφάνειας. Μάλλον χρειάζομαι επειγόντως ένα ταξίδι...

 

Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου