Παλιά γνώριμη

     Τη συνάντησα τυχαία, και ήταν σαν να συναντούσα έναν φίλο που ήξερα από πάντα. Με κοίταξε με το ατίθασο βλέμμα της και με ρώτησε: "τι κοιτάζεις;"

     "Σε ξέρω", της απάντησα. "Είμαι σίγουρη ότι σε ξέρω."

     "Από πού;" συνέχισε τις ερωτήσεις.

     "Δεν μπορώ να θυμηθώ, αλλά είμαι σίγουρη πως σε ξέρω."

     "Η ιδέα σου θα είναι", απάντησε.

     "Πώς σε λένε;" τη ρώτησα.

     "Αφού με ξέρεις", απάντησε αυθάδικα, "δε θα έπρεπε να ξέρεις και το όνομά μου;"

     "Έλα, πες μου", παρακάλεσα.

     "Να το βρεις μόνη σου!" είπε θυμωμένα.

     "Πού μένεις;"

     "Μένω σε ένα τεράστιο σπίτι, αλλά είναι τόσο μεγάλο που χωράει άλλα εκατό σπίτια μέσα."

     "Πώς γίνεται αυτό;"

     "Γίνεται! Και το ένα σπίτι είναι επάνω σε ένα δέντρο, το άλλο επάνω σε κάτι βράχια, στην άκρη του ωκεανού, ένα σπίτι βρίσκεται στη μέση μίας γέφυρας, ένα άλλο στην άκρη ενός σύννεφου..."

     "Πολύ περίεργα σπίτια όλα αυτά... Και όλα αυτά τα σπίτια είναι μέσα στο τεράστιο σπίτι που μένεις;"

     "Ναι."

     "Δεν το καταλαβαίνω πώς γίνεται αυτό."

     "Λίγοι το καταλαβαίνουν. Και ύστερα είναι και ο κήπος..."

     "Ποιος κήπος;"

     "Ο κήπος του σπιτιού. Είναι κι αυτός πολύ μεγάλος, και έχει μέσα τα πάντα: λιοντάρια, λαγούς και μονόκερους, αλεπούδες, λύκους και πάπιες, μανιτάρια, έλατα και πουρνάρια, συντριβάνια και λίμνες με χρυσόψαρα και αλιγάτορες, φιδωτά μονοπάτια, γήπεδα του γκολφ, άλογα ιππασίας και τραπουλόχαρτα, τσαγέρες και καπέλα, κότες και κοτόπουλα, τούρτες και σοκολατάκια, παγωμένη λεμονάδα και ζελεδάκια..."

     "Τι περίεργα πράγματα που έχει ο κήπος σου! Πες μου κι άλλα!"

     "Αρκετά σου είπα. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα."

     "Θα ήθελα πολύ να τον επισκεφτώ."

     "Δε γίνεται."

     "Γιατί;"

     "Μία φορά έκανα το λάθος να τον δείξω σε κάποιον και δεν το ξανακάνω."

     "Τι έγινε;"

     "Εγώ του το είπα εμπιστευτικά και εκείνος το έκανε βούκινο σε όλο τον κόσμο, πάλι καλά, δηλαδή, που δεν του είπα και για τους εξωγήινους... Και ξαμολήθηκαν όλοι να βρουν τον κήπο και παρά τρίχα να τον ανακαλύψουν και να τον καταστρέψουν."

     "Να τον καταστρέψουν; Γιατί;"

     "Επειδή δεν είναι δικός τους και επειδή πολύ θα ήθελαν να ήταν. Αλλά η αλήθεια είναι πως όλοι έχουν τουλάχιστον έναν τέτοιο κήπο, απλώς δεν το ξέρουν."

     "Έχω κι εγώ;"

     "Εσύ κι αν έχεις! Και απορώ πώς τόση ώρα που μιλάμε δε θυμήθηκες ακόμα το όνομά μου."

     Εκείνη την στιγμή, σαν από θαύμα, το κουτάκι της μνήμης μου ξεκλειδώθηκε, και από μέσα ξεπήδησε ένα όνομα.

     "Αλίκη!" είπα.

     "Επιτέλους!", απάντησε, "νόμιζα πως δε θα το θυμόσουν ποτέ!"