Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Κόντρα στα προγνωστικά


     Η σημερινή συννεφιασμένη μέρα και κυρίως το σημερινό συννεφιασμένο απόγευμα, για κάποιον λόγο που εγώ δεν εννοώ επακριβώς, μου έφερε στο μυαλό τα παιδικά παραμύθια. Ίσως επειδή μου δημιούργησε την αίσθηση ότι περπατούσα σε ένα ομιχλώδες δάσος και από κάπου θα πεταγόταν μπροστά μου η Κοκκινοσκουφίτσα. 
     Επειδή θέλω να είμαι ακριβής, η Κοκκινοσκουφίτσα δε φάνηκε. Μεγάλη γαϊδουριά εκ μέρους της, νομίζω. Τέλος πάντων, εγώ είμαι ανώτερος άνθρωπος και δεν πρόκειται να δώσω συνέχεια, συνειδητοποίησα όμως ότι ο μήνας έχει σχεδόν τελειώσει και εγώ το μόνο που έχω γράψει είναι μία ιστορία. Και, καθώς, μπορώ να φανταστώ την απογοήτευση του μεγάλου πλήθους των πιστών ακολούθων της Πίπης, αποφάσισα να σας μιλήσω για το Μήτσο.
     Ο Μήτσος, και μη σας ξεγελάσει το όνομά του, ήταν από πολύ καλή οικογένεια, αυτό που λέμε "του σαλονιού". Στα ώπα-ώπα τον είχαν, στα πούπουλα μεγάλωσε, με τα αφράτα του τα μαξιλάρια, τα ζεστά του κουβερτάκια, το εκλεκτό του φαγητό, την καθημερινή περιποίηση... Πάντα στην τρίχα, καλοχτενισμένος και με τα νύχια του λιμαρισμένα, ήταν μια απόλαυση να τον βλέπεις. 
     Ο Μήτσος είχε και μερικούς φίλους, τάλε κουάλε σαν αυτόν, μεγαλωμένους στα πούπουλα, με του πουλιού το γάλα. Η παρέα μαζευόταν τακτικά, πότε στο σπίτι του ενός, πότε στο σπίτι του άλλου, και διασκέδαζαν διαβάζοντας ποίηση και παίζοντας μπριτζ. Ο Μήτσος, βέβαια, ίσως και λόγω του ονόματός του, ήταν το πειραχτήρι της παρέας και είχε το γενικό πρόσταγμα για το καθετί. Οι φίλοι του τον θαύμαζαν πολύ για το δυναμισμό του, αλλά έβρισκαν το όνομά του πολύ λαϊκό για την κοινωνική του θέση.
     Αλλά ο Μήτσος δεν στενοχωριόταν ιδιαίτερα, καθώς πίστευε πως το όνομά του ήταν υπεύθυνο για το δυναμισμό του, και όχι μόνο αυτό, αλλά περνούσε στην αντεπίθεση και κορόιδευε τους φίλους του.
     - Προτιμώ να με λένε Μήτσο, τους έλεγε, παρά να με λένε Κόμη, Συρανό ή Μίνωα. Πώς θα κυκλοφορούσα στον δρόμο αν με έλεγαν έτσι;
     - Δε συμφωνώ, έλεγε ο Κόμης.
     - Διαφωνώ ριζικά, έλεγε ο Συρανό.
     - Δεν ξέρεις τι λες, έλεγε ο Μίνωας.
     - Και πότε κυκλοφόρησες εσύ στον δρόμο; ρώτησε ο Συρανό. Εσύ δεν το κουνάς ρούπι από τον καναπέ.
       - Δεν έχεις δίκιο, είπε ο Μήτσος. Εγώ πάντα κυκλοφορούσα στον δρόμο, εσείς είστε κλεισμένοι μέσα και δεν το βλέπετε.
     - Σε προκαλώ, είπε ο Συρανό. Αν είσαι μάγκας, βγες στον δρόμο τώρα.
     Ο Μήτσος σκέφτηκε. Σαν πολύ δεν του έμπαιναν οι φίλοι του; Ε, λοιπόν, εκείνος θα τους έδειχνε. Όχι μόνο θα έβγαινε στον δρόμο για να τους αποδείξει ότι δε φοβόταν, θα έβγαινε νύχτα. Ναι, αυτό θα τους αποστόμωνε όλους.
     - Θα βγω αύριο το βράδυ, είπε στο Συρανό.
     - Αύριο βράδυ; ρώτησαν όλοι με μια φωνή.
     - Ναι, αύριο βράδυ.
     Έναν φόβο, βέβαια, τον είχε. Και σαν τι θα μπορούσε όμως να πάθει; Αυτός ήταν Μήτσος, δεν ήταν κανένας τυχαίος. Και - γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε; - ήταν άσος στην ξιφασκία, ήξερε και μπάντμιντον, ποιος θα τα έβαζε μαζί του; Όχι, τίποτα δε θα του συνέβαινε. Θα έβγαινε στον δρόμο και οι φίλοι του θα έβλεπαν πόσο ατρόμητος ήταν.
     Και το επόμενο βράδυ ήρθε. Και ο Μήτσος πρόβαλε στην εξώπορτα, και διέσχισε το κατώφλι και βγήκε στο πεζοδρόμιο, και άρχισε να περπατάει, ενώ οι φίλοι του τον κρυφοκοίταζαν από την πόρτα, που εκείνοι δεν τολμούσαν να διαβούν. Και η νύχτα ήταν σκοτεινή, αλλά πολύ ήρεμη. Και ο Μήτσος περπατούσε με βήμα αργό, νωχελικό, παρ'όλο που ένα τρέμουλο μέσα του το ένιωθε. Και άρχισε να απομακρύνεται κι άλλο από το σπίτι του. Και όσο απομακρυνόταν, τόσο το τρέμουλο μειωνόταν.
     Ε, ναι, τελικά, τα είχε καταφέρει, και όλοι είχαν δει πόσο θαρραλέος ήταν.
     - Από εδώ και εμπρός, θα ακούνε "Μήτσος" και θα τρέμουν οι άλλοι, σκέφτηκε ο Μήτσος.
     Και κορδώθηκε λιγάκι. Και ύστερα από λίγο κορδώθηκε κι άλλο, καθώς λίγο πιο πέρα, μέσα στα σκοτάδια, αχνοφάνηκε ένας μικρόσωμος τύπος. Περπατούσε σχετικά αργά, και κάτι έψαχνε.
     - Εκείνος εκεί ο τύπος είναι ό,τι πρέπει, σκέφτηκε ο Μήτσος. Ένα "μπου!" να του κάνω, θα το βάλει στα πόδια.
     Και χωρίς να κάνει φασαρία, άρχισε να πλησιάζει το μικρόσωμο τύπο, ο οποίος, έτσι απορροφημένος που ήταν, δεν τον πήρε είδηση και συνέχισε την αναζήτησή του.
     - Θα τον πάρω στο κυνήγι και θα τον κάνω να τρομάξει τόσο, που δε θα ξανακυκλοφορήσει στην περιοχή, συνέχισε ο Μήτσος τις σκέψεις του, καθώς τώρα είχε πλησιάσει αρκετά.
     Αλλά, πάνω που ο Μήτσος θα ορμούσε στο μικρόσωμο τύπο, ο τύπος τον πήρε είδηση και αμέσως γύρισε και τον κοίταξε.
       - Για δες, σκέφτηκε ο Μήτσος, δείχνει σαν να μη φοβήθηκε καθόλου. Αλλά εγώ δε μασάω, εμένα με λένε Μήτσο, θα του δείξω εγώ.
     Και άρχισε να τον πλησιάζει απειλητικά, ενώ παράλληλα θαύμαζε το εξαιρετικά μυώδες κορμί του μικρόσωμου τύπου.
     - Θα σου δείξω εγώ, είπε ο Μήτσος, ενώ ο άλλος τον κοίταζε ακινητοποιημένος.
     Και εκεί που ο Μήτσος ήταν έτοιμος να ορμήσει, ο άλλος έριξε έναν πήδο τόσο αποφασιστικά, που ο Μήτσος οπισθοχώρησε αμέσως.
     - Τώρα θα δεις τι θα πάθεις... γατάκι! είπε ο μυώδης τύπος.
     Και έκανε άλλο ένα απειλητικό άλμα προς τη μεριά του Μήτσου. Και τόσο άγρια τον κοίταζε, και τόσο πολύ γυάλιζαν τα μάτια του στο σκοτάδι, που ο Μήτσος οπισθοχώρησε για τα καλά.
     - Μπου! έκανε ο άλλος.
      Και ο Μήτσος βάλθηκε να τρέχει τρομαγμένος.
     - Χέστη! φώναξε ο άλλος. Νόμιζες ότι θα τα βάλεις μαζί μου;
     Αλλά ο Μήτσος είχε γυρίσει κιόλας στο σπίτι του, αποφασισμένος να μην ξαναβγεί ποτέ από εκεί. Κρίμα που είχε μάθει και ξιφασκία και μπάντμιντον. Σε τίποτα δεν του είχαν χρησιμεύσει.
     Ήμουν παρούσα στην σκηνή αυτή και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ομολογώ, καθώς φανταζόμουν ότι ο Μήτσος θα κατατρόπωνε τον αντίπαλό του και δεν είχα προβλέψει στο ελάχιστο την τροπή που πήραν τα πράγματα. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι έφταιγε. Ίσως έφταιγε που ο Μήτσος δεν είχε ξαναβγεί στον δρόμο, ίσως έφταιγε που ήταν βράδυ. Ίσως, πάλι, έφταιγε που ο μυώδης τύπος ήταν ένας εξαγριωμένος αρουραίος και ο Μήτσος μία καλοθρεμμένη σπιτόγατα.

18 σχόλια:

  1. ααα και περιμενα πως και πως απολαμβανοντας το κειμενο να μαθω τι ηταν ο Μητσος, φαντασμα; για ζωο δε μου πηγε στο μυαλο ποσο μαλλον για ομορφη καλοαναθρεμμενη γατα! Ανθρωπος σιγουρα δεν ηταν μεχρι εκει μπορεσα να σκεφτω :)
    Τι ωραια που γραφεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ, καρδούλα μου! Βέβαια, η φάση με το Μήτσο δεν είναι και τόσο φρέσκια, έγινε κανα-δυο χρόνια πριν.
      Γυρνούσα ένα βράδυ στο σπίτι και είδα τη γάτα να παρακολουθεί τον αρουραίο. Ύστερα, άρχισε να τον ακολουθεί με ελαφρύ τροχαδάκι και εκεί που σκέφτομαι "τώρα θα ακολουθήσει καταδίωξη και σύλληψη του τρωκτικού", κάνει μεταβολή ο αρουραίος, στέκεται, κοιτάζει τη γάτα, και ξαφνικά εκτινάσσεται προς το μέρος της - ίσως να άκουσα και έναν συριγμό - και η γάτα τινάχτηκε πίσω τρομαγμένη, και ύστερα απομακρύνθηκε.
      Τι να πω, ήταν ένα σοκ για εμένα, μου γκρέμισε τα στερεότυπα, τόσα χρόνια μαθαίνουμε για τη γάτα και το ποντίκι...
      Χρόνια πολλά για σήμερα και να έχεις ένα όμορφο τριήμερο

      Διαγραφή
  2. Χεχε, επειδή τα twists τα συνηθίζεις στο τέλος (νομίζω ακόμα και σε αυτά που υποθέτεις ότι έχουν φανταστεί οι αναγνώστες), ήμουν ανοιχτόμυαλη, διαβάζοντας την ιστορία. Άνθρωπο δε σκέφτηκα για ήρωα, ξέροντας πόσο σού αρέσουν τα ζώα - πρωταγωνιστές. Γάτα ή σκύλο σκέφτηκα, χωρίς να είμαι σίγουρη για κανένα από τα δύο (αν και η γάτα φαινόταν καλή υπόθεση, λόγω του καλοθρεμμένου του Μήτσου). Είχε πολλή πλάκα η αντιστροφή της κατάστασης - το έκανα εικόνα με έναν παραχαϊδεμένο, τελείως μαλθακό, παχουλό και ολόλευκο γατούλη που έχουν οι γονείς του καλού μου και το καταδιασκέδασα πρωινιάτικα! :-p Ειδικά μετά που συμπληρώθηκε η ιστορία και με το τίναγμα φόβου της γάτας που είδες, όπως έγραψες στην απάντησή σου παραπάνω, το φιλμάκι στο μυαλό μου έγινε πιο αστείο ακόμα!
    (Θυμήθηκα, εξαιτίας της ιστορίας σου, ένα περιστατικό με έναν γάτο μου, πολλά χρόνια πριν: ήταν, που λες, ξαπλωμένος σε κάποιο σκαλοπάτι, σκασμένος από το φαΐ, με το ένα μπροστινό πόδι τεντωμένο κάτω από το κεφάλι του, σαν μαξιλάρι. Το άλλο κρεμόταν με χάρη από την άκρη του σκαλοπατιού. Λαγοκοιμόταν. Ώσπου, κάποια στιγμή, ένα ποντικάκι πέρασε με την άνεσή του από το σκαλοπάτι που βρισκόταν κάτω ακριβώς από εκείνο που ξάπλωνε ο γάτος μου και παρακολουθούσα τον Αμαντέους - μιλάμε για γάτο καλής κοινωνίας όνομα και πράμα :-p - να το ακολουθεί με τα μάτια, χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να κουνηθεί! Στην αρχή, απλά χαμογελούσα. Οταν, όμως, άκουσα τον πατέρα μου - που είχε ξετρυπώσει από κάπου και έβλεπε κι εκείνος τον νιρβανιασμένο γατούλη - να τον βρίζει που ήταν τελείως άχρηστο γατί και κρίμα το φαΐ που τον τάιζα και τι ηλίθιο ζώο που ήταν και γύρισα και τον είδα να τον μουτζώνει και με τα δύο χέρια, εξαιρετικά φουρκισμένος από το θέαμα - εντάξει, λύθηκα στα γέλια! Μιλάμε για θηρευτές, όχι αστεία, έτσι;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, είναι λογικό, αν σκεφτείς ότι οι οικόσιτες γάτες σήμερα μεγαλώνουν με ειδικές τροφές, που φαντάζομαι ότι θα είναι νοστιμότερες από ένα ποντίκι!
      Από την άλλη, ακόμη και κονσερβαρισμένα ποντίκια να τους τάιζαν, ποια γάτα θα αναγνώριζε την τροφή της σε αυτή τη συσκευασία; (σαν τα παιδάκια που δεν μπορούν να φανταστούν ότι η πορτοκαλάδα δεν μαζεύεται έτσι όπως την βλέπουν στα σούπερ μάρκετ, σε συσκευασία, ή ότι το γάλα δεν αρμέγεται σε κουτιά, ή ότι το κατσικάκι που τρώνε την Κυριακή στο τραπέζι είναι ένα κατσικάκι ζωντανό, με τέσσερα πόδια κτλ) Και το κυριότερο: ποια γάτα θα άφηνε το έτοιμο, ριγμένο στα πόδια της φαγητό, για να τρέχει να κυνηγάει ένα άλλο φαγητό, που τρέχει και απομακρύνεται;
      Παλιά τις γάτες, για να κυνηγάνε τα ποντίκια, τις άφηναν ελαφρώς νηστικές, από όσο ξέρω (για να έχουν κίνητρο).
      Γάτα χορτάτη = Ανύπαρκτος-ακίνδυνος θηρευτής
      Αυτή είναι η εξίσωση!

      Διαγραφή
  3. Τι ωραία ιστορία, μπράβο!! Να γράφεις πιο συχνά!!
    Πολύ ενδιαφέρον το τέλος και κατά την διάρκεια δημιουργούσες πολλές εικόνες! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (Συγνώμη που χαλάω τη συνέχεια των σχολίων, αλλά το tablet δε μου επιτρέπει να απαντήσω ακριβώς κάτω από το σχόλιό σου σε μένα.)
    Δεν αντιλέγω σε αυτό το τελευταίο που έγραψες, μια χορτασμένη γάτα δεν είναι θηρευτής. Μα αυτό σημαίνει πως δεν έχει το παραμικρό ένστικτο να κυνηγήσει; Για το σπορ, βρε αδερφέ! Εδώ ο Μήτσος ήθελε να πάρει στο κυνήγι τον αρουραίο - και μη μου πεις ότι πείναγε: δε θα σε πιστέψω! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ένστικτο, λογικά, θα υπάρχει σε λανθάνουσα μορφή. Πάντως, η συγκεκριμένη γάτα που είδα εγώ φαντάζομαι ότι το έκανε για να παίξει ή από περιέργεια. Ο άλλος όμως (ο αρουραίος), που είχε άμεση επαφή με το διόλου λανθάνον ένστικτό του, αντέδρασε στη γάτα-εξερευνητή όπως θα αντιδρούσε απέναντι σε γάτα-θηρευτή.
      Αλλά, από την άλλη, ποια είμαι εγώ για να ξέρω τι περνάει από το μυαλό μιας γάτας και ενός αρουραίου;

      Διαγραφή
  5. Απολαυστικότατο κείμενο! Τι να κάνει ο κακομοίρης ο γάτος...οι αρουραίοι κοντεύουν να γίνουν μεγαλύτεροι από τους γάτους.
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι, Ελένη μου. Ιδιαίτερα όταν ο γάτος είναι οικόσιτος και ο αρουραίος σκέτο αλάνι...
      Καλό Σαββατοκύριακο και σε εσένα

      Διαγραφή
  6. Τι ανατρεπτικό τέλος!
    Είχα παρασυρθεί από την ανάγνωση και δεν αναρωτήθηκα για το τι μπορεί να έπαιζε, οπότε η ανατροπή στο τέλος έσωσε την ιστορία και την έκανε ευφυέστατη τελικά! Α ρε Πίπη! Μαγεία είσαι....
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου, γλυκιά μου διαφημίστρια, δεν είμαι εγώ μαγεία, η πραγματικότητα είναι! Εγώ απλώς την στόλισα λίγο...
      Φιλάκια πολλά και σε εσένα

      Διαγραφή
  7. Πολύ εφυεστατη η ιστορια σου Πιπη μου χα..χα... τον ηρωα ηθελε να κανει και την πάτησε ο κακομοίρης ο Μήτσος εμ αυτα έχουν οι περιπετειες..!!
    Πολύ μου άρεσε η ιστορια σου... να περνας ομορφα οτι και να κανεις .. φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι, Ρούλα μου, νόμιζε αφελώς ότι επειδή το όνομά του ήταν πιο μάγκικο ήταν κι αυτός πιο μάγκας, αλλά τον πρόδωσε η ξιφασκία και το μπάντμιντον.
      Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου.
      Φιλάκια πολλά και σε εσένα

      Διαγραφή
  8. Ωραία ιστορία!
    Πάω να φέρω τον κ. Μήτσο (το στεφάνι μου), να την διαβάσει κι αυτός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι αναρωτιόμουν τι μου θύμιζε το όνομα Μήτσος... Δάκτυλος αρτίστικος μου μυρίζεται (έστω και σε σχέση με το όνομα)!
      Πολλά φιλάκια

      Διαγραφή
  9. Υπέροχη ιστορία και το τέλος όπως πάντα ανατρεπτικό!
    Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε, Μεμαρία μου!
      Καλή εβδομάδα και σε εσένα

      Διαγραφή

To comment or not to comment? That is the question