Προπαντός, μυστικότης!

- Άχρηστοι! ακούστηκε αγριεμένη η φωνή του αρχηγού.

Μέσα στη σπηλιά δεν ακούστηκε ούτε κιχ.

- Δεν είπαμε ότι θα πρέπει να κινούμαστε προσεκτικά για να μην κινήσουμε υποψίες; συνέχισε ο αρχηγός.

Παρ’όλο που η σπηλιά ήταν θεοσκότεινη και μόνο μία υποψία φωτός ερχόταν από την είσοδο της σπηλιάς, αρκετά μέτρα πιο πέρα, τα μάτια του αρχηγού έλαμπαν. Σε αυτό σίγουρα βοηθούσε και η συναισθηματική του κατάσταση. Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είχε εκνευριστεί τόσο όσο σήμερα και, καθώς μονίμως δυσκολευόταν να συγκρατήσει τα νεύρα του, κανένας από τους παρευρισκόμενους δεν διακινδύνευε να γίνει αποδέκτης αυτών των νεύρων.

- Δεν απαντάτε, έτσι; Αλλά γιατί να απαντήσετε; Την ξέρουμε πολύ καλά την απάντηση. Έτσι είχαμε πει. Είχαμε πει ότι θα βρισκόμασταν σε κατάσταση διαρκούς επαγρύπνησης, αναμένοντας την ευκαιρία να κάνουμε την αντεπίθεσή μας, χωρίς στο μεταξύ να κινήσουμε υποψίες και γι’αυτό τυχόν παρουσία μας θα έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο διακριτική. Αλλά ακούτε; Δεν ακούτε!

Βήματα ακούστηκαν έξω από την σπηλιά.

- Μας πιάσανε! ακούστηκε από όλους.

Αλλά τα βήματα σταμάτησαν.

- Αλεπού! ακούστηκε μια γνωστή φωνή και όλοι ανάσαναν ανακουφισμένοι.

- Λύκος! φώναξε ο αρχηγός.

Ένας-ένας, οι υπόλοιποι παραμέρισαν για να περάσει ο νεοφερμένος, ή μάλλον καλύτερα, η νεοφερμένη.

- Πολύ σκοτεινά είναι εδώ μέσα, είπε η επισκέπτρια. Ευτυχώς, δηλαδή, που βλέπουμε πολύ καλά, αλλιώς…

- Τι θέλεις; την έκοψε ο αρχηγός. Έμαθες τίποτα καινούργιο;

- Τίποτα που δεν ξέραμε. Οι δικοί μου έχουν εξαπλωθεί σε όλη την περιοχή και έχουν οργανώσει τακτικές περιπολίες στα όρια της πόλης. Οι δυνάμεις μας συνεχίζουν να αναπτύσσονται αργά και προσεκτικά και αναμένουμε το σύνθημα για να επιτεθούμε, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.

- Από τους τσαλαπετεινούς είχες κανένα νέο;

- Δεν έχουμε πολλές επαφές μαζί τους, γενικά, εκείνοι μας αποφεύγουν και θέλουν να κρατάνε τις αποστάσεις τους, οπότε δεν μπορώ να πω ότι συνεργαζόμαστε ιδιαίτερα, παρ’όλο που και εκείνοι είναι καταδρομείς, όπως εμείς. Πάντως, άκουσα ότι και εκείνοι έχουν ακροβολιστεί σε πολλά σημεία αναμένοντας τις κατάλληλες συνθήκες.

- Εσύ τι είδες στις περιπολίες σου; Πιστεύεις ότι αργεί αυτή η ώρα;

- Νομίζω ότι μετά την ανακάλυψη εκείνου του δικού σας στο Κρυονέρι, η επιχείρησή μας δέχτηκε ένα πολύ σημαντικό πλήγμα και όλο το σχέδιο θα πρέπει να αναβληθεί.

- Δυστυχώς, το ίδιο πιστεύω κι εγώ, είπε ο αρχηγός. Αφού έχω να κάνω με άχρηστους!

Οι υπόλοιποι τώρα άρχισαν να μουρμουρίζουν.

- Υπάρχει κάποιος που υποστηρίζει το αντίθετο; ρώτησε απειλητικά ο αρχηγός.

- Λάθη μπορούν πάντα να γίνουν, είπε ένας νεαρός, αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε άχρηστοι… Εγώ απλώς προσπαθούσα να έρθω σε επαφή με τα σκλαβωμένα αδέρφια μας.

- Ώστε το ομολογείς ότι παράκουσες τις εντολές και πήρες πρωτοβουλία; είπε ο αρχηγός και τα δόντια του γυάλισαν στο σκοτάδι.

- Δεν ήταν ακριβώς έτσι.

- Και πώς ήταν, δηλαδή;

- Είχαμε βγει για περιπολία με την ομάδα μου, για να βρούμε πιθανά σημεία εισόδου και ελλείψεις στην οχύρωση του εχθρού και, καθώς έλεγχα ένα ξεχαρβαλωμένο συρματόπλεγμα, έμεινα λίγο πιο πίσω από τους υπόλοιπους και τους έχασα. Έτρεξα για να τους προφτάσω, όπως ήταν λογικό και επιβαλλόμενο, αλλά πήρα μια λάθος στροφή και βρέθηκα πιο κοντά στα μετόπισθεν του εχθρού.

Ένα επιφώνημα ανησυχίας ακούστηκε από όλα τα στόματα.

- Το κατάλαβα αμέσως, συνέχισε ο νεαρός, και έκανα να γυρίσω πίσω, αλλά τότε αντιλήφθηκα ότι εκεί γύρω υπήρχαν πολλοί σκλαβωμένοι αδερφοί μας. Το είδα τότε σαν μια ευκαιρία να τους μιλήσω και να τους ενημερώσω για τα σχέδιά μας, και να τους πω να κάνουν κουράγιο μέχρι να τους ελευθερώσουμε. Γι’αυτό και παρέμεινα στην περιοχή, αλλά εκείνοι προφανώς δεν κατάλαβαν ποιος ήμουν και έκαναν φασαρία, με αποτέλεσμα ο εχθρός να με αντιληφθεί…

- Και λίγο το θεωρείς αυτό; Δεν σκέφτεσαι ότι θα μπορούσαν να σε έχουν ακολουθήσει μέχρι εδώ και να μας πιάσουν όλους;

- Πήρα όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις, δε με ακολούθησε κανείς.

- Αυτό μένει να το δούμε, είπε ο αρχηγός και κάποιοι μέσα στην σπηλιά ανατρίχιασαν, σκεφτόμενοι τα παιδιά τους, που θα έμεναν ενδεχομένως ορφανά.

- Σύντροφοι, ό,τι έγινε, έγινε, είπε η νεοφερμένη. Το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Συνεχίζουμε;

- Εννοείται, είπε ο αρχηγός, εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια. Η γη των προγόνων μας μας καλεί. Το σχέδιο θα προχωρήσει, αλλά όσο πλησιάζουμε προς το τέλος θα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί.

Έκανε μία παύση για να βεβαιωθεί ότι κανένας δε μιλούσε και συνέχισε.

- Από εδώ και πέρα δε θα ανεχτώ άλλα τέτοια λάθη. Θα ακολουθείτε τις εντολές κατά γράμμα και οι αποστολές θα γίνονται με άκρα μυστικότητα και χωρίς να γινόμαστε αντιληπτοί.

- Και τα σκλαβωμένα αδέρφια μας πότε θα τα ενημερώσουμε; ρώτησε κάποιος.

Ο αρχηγός προσπάθησε να συγκρατηθεί.

- Έλεγε πουθενά το σχέδιο σε αυτήν τη φάση ότι θα έπρεπε να ενημερώσουμε τα σκλαβωμένα αδέρφια μας;

Δεν απάντησε κανείς.

- Αφού, λοιπόν, δεν το έλεγε, απαγορεύεται κάθε επαφή με άτομα εκτός της ομάδας. Οποιοσδήποτε τρίτος θα μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο την επιχείρησή μας.

- Σωστό είναι αυτό, ακούστηκε ένας νεαρός από το βάθος, αλλά μήπως αν ενημερώναμε και τα αδέρφια μας θα μπορούσαμε να υπολογίσουμε σε βοήθεια εκ των έσω;

- Βοήθεια εκ των έσω;

- Ναι, από τα σκλαβωμένα αδέρφια μας.

Κάποιος γέλασε.

- Σοβαρά, είπε ο αρχηγός, το πιστεύεις αυτό που λες;

- Ναι, γιατί όχι, δε νομίζετε ότι αν χρειαστεί, θα μιλήσει το αίμα που μας συνδέει;

- Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω πραγματικά για την έκβαση της επιχείρησης, είπε η επισκέπτρια. Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιοι αφελείς στις τάξεις μας; Πιστεύετε στ’αλήθεια ότι αυτοί σας βλέπουν σαν αδέρφια;

Ο αρχηγός δε μίλησε.

- Πες τα, χρυσόστομη! πετάχτηκε ένας από το βάθος της σπηλιάς. Αυτοί οι λούληδες όχι μόνο δε θα μας βοηθήσουν, αλλά τους έχω ικανούς να γυρίσουν και εναντίον μας.

- Μα η γη των προγόνων μας ανήκει και σε εκείνους, είπε ένας άλλος.

- Αυτοί είναι βολεμένοι, και, αν δεν το έχεις καταλάβει, ζουν ήδη στη γη των προγόνων τους. Εμείς είμαστε στην απέξω, όχι εκείνοι.

- Ναι, αλλά για να ζουν σε αυτή τη γη έχουν παραχωρήσει όλα τους τα δικαιώματα και έχουν υποδουλωθεί. Ενώ μαζί μας θα είναι αφέντες και όχι δούλοι!

- Ξέρεις εσύ τι εστί χρυσό κλουβί;

- …

- Γι’αυτό λες αυτά που λες! Τα βολεμένα μας αδέρφια μπορεί να είναι σε κλουβί, αλλά έχουν όλα τα αγαθά που μπορεί να χρειαστούν: άφθονη περιποίηση, ζεστά κρεβατάκια, φαγητό στην ώρα του, ιατρική περίθαλψη, τα πάντα. Ενώ εμείς τι έχουμε; Πείνα και ξελιγωμάρα, κρύο και κακουχίες, κατατρεγμό και καταφρόνια.

- Όταν θα πάρουμε πίσω τη γη των προγόνων μας όλα αυτά θα αλλάξουν.

- Με αυτά τα μυαλά που έχεις, δε σε βλέπω να παίρνεις ούτε ξερό φυλλαράκι από τη γη των προγόνων σου.

- Δηλαδή, εσύ είσαι καλύτερος;

- Από εσένα, τουλάχιστον, ναι.

- Παιδιά, ηρεμήστε, είπε ένας τρίτος.

- Εσύ τώρα με ποιους είσαι;

- Ησυχία! φώναξε ο αρχηγός με μια φωνή που συντάραξε όλη την σπηλιά. Θέλετε να μας ακούσουν; Θέλετε να μας βρουν; Θέλετε να μας πιάσουν και να πάνε χαμένα όλα τα σχέδιά μας; Θέλετε να σκλαβωθούμε και εμείς και τα παιδιά μας;

Κανένας δε μίλησε.

- Αφού, λοιπόν, κανείς δεν το θέλει αυτό, σταματήστε να τσακώνεστε! Θα έχουμε καιρό για τσακωμούς όταν πάρουμε πίσω τη γη μας. Μέχρι τότε, όμως, θα είμαστε μονοιασμένοι και προσηλωμένοι στον στόχο. Έγινα αντιληπτός;

Ένα μουρμουρητό ακούστηκε. Ο αρχηγός το εξέλαβε ως ναι και συνέχισε:

- Και τώρα, διαλυθείτε ήσυχα και επιστρέψτε στα πόστα σας. Επόμενη συνάντηση σε δύο εβδομάδες. Και, θυμηθείτε: προπαντός μυστικότης! Καλό βράδυ και με τη νίκη!

- Με τη νίκη! φώναξαν όλοι μαζί.

- Σσσσστ! είπε ο αρχηγός. Θέλετε να μας κάψετε; Τι έλεγα μόλις τώρα;