Εφτά χρόνια και εφτά μέρες (και μια ιστορία)

   

     - Δεκαεφτά! είπε ο Σοφός.

     - Δεκαπέντε, είπε ο Ντροπαλός.

     - Δεκαέξι, είπε ο Γκρινιάρης, φτου, να πάρει!

     - Δεκαπέντε, είπε ο Συναχωμένος, αψού!

     - Δεκαέξι, είπε ο Υπναράς και χασμουρήθηκε.

     - Δεκαέξι και εγώ, είπε ο Χαρούμενος.

     - Εβδομήντα πέντε! είπε ο Χαζούλης. Κέρδισα!

     - Εβδομήντα πέντε; φώναξαν οι υπόλοιποι έξι.

     - Εβδομήντα έξι! είπε ο Χαζούλης.

     - Τι μετράς; τον ρώτησε ο Γκρινιάρης.

     - Σουτ! Με μπέρδεψες και έχασα το μέτρημα, είπε ο Χαζούλης. Τώρα πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή...

     - Τι μετράς; ρώτησε και ο Σοφός.

     - Βρε παιδιά, είπε ο Χαρούμενος, αυτός μετράει τον σφυγμό του! Θα γελάσω, δεν μπορώ να κρατηθώ!

     - Αν γελάσεις, χάνεις έναν πόντο, είπε ο Σοφός.

     - Μα είναι πολύ αστείο! είπε ο Χαρούμενος και έσκασε στα γέλια.

     - Ένας πόντος μείον για το Χαρούμενο, είπε ο Σοφός και τράβηξε μία γραμμή σε ένα μικρό τετραδιάκι.

     - Ο Χαζούλης είναι εκτός, είπε ο Γκρινιάρης.

     - Γιατί; ρώτησε ο Χαζούλης. Αχ, πάλι έχασα το μέτρημα!

     - Χαζούλη μου, είπαμε ότι θα παίξουμε Πιεσόμετρο, όχι Ταχυπαλμία, είπε ο Σοφός.

     - Ο Χαζούλης δεν ξέρει να παίζει, είπε ο Υπναράς. Και προχθές που κρατούσαμε την αναπνοή μας, εκείνος έκανε μπουρμπουλήθρες με το καλαμάκι.

     - Εσείς δεν ξέρετε να παίζετε, είπε ο Χαζούλης. Όλο Πιεσόμετρο παίζουμε, καταντάει βαρετό!

     - Το Πιεσόμετρο είναι μια χαρά παιχνίδι, είπε ο Γκρινιάρης.

     - Ναι, επειδή τις περισσότερες φορές κερδίζεις εσύ.

     - Εσείς φταίτε, που μου ανεβάζετε την πίεση. Αν την ξαναμετρήσω τώρα, σίγουρα θα είμαι πρώτος!

     - Δεν επιτρέπεται δεύτερη μέτρηση στη διάρκεια της ίδιας παρτίδας, είπε ο Σοφός.

     - Θέλεις να πεις ότι σου ανεβάζω την πίεση; ρώτησε ο Χαζούλης.

    - Για Χαζός, μια χαρά το κατάλαβες!

     - Παιδιά, είπε ο Ντροπαλός, μη μαλώνετε, ας παίξουμε κάτι άλλο...

     - Εντάξει, λοιπόν, είπε ο Χαζούλης, εγώ δεν παίζω άλλο, βαρέθηκα.

     - Μα το Πιεσόμετρο παίζεται με εφτά παίχτες, είπε ο Χαρούμενος.

     - Δεν πειράζει, να βρείτε άλλο παιχνίδι, να παίζεται με έξι.

     - Σιγά μη δεν βρούμε! είπε ο Γκρινιάρης.

     - Αν συνεχίσεις έτσι, θα χάσεις πόντο, είπε ο Σοφός.

     - Καλά, είπε ο Γκρινιάρης και κατέβασε κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα.

     - Εδώ που τα λέμε, είπε ο Σοφός, ένα δίκιο το έχει ο Χαζούλης. Είναι βαρετό να παίζουμε συνέχεια Πιεσόμετρο. 

     - Θέλετε να φτιάξουμε κανένα παζλ; πρότεινε δειλά ο Ντροπαλός.

     - Να το φτιάξεις μόνος σου το παζλ! είπε ο Γκρινιάρης.

     - Ένας πόντος μείον από τον Γκρινιάρη, είπε ο Σοφός.

     - Σκασίλα μου! είπε ο Γκρινιάρης.

     - Δύο πόντοι μείον, είπε ο Σοφός.

     - Να πάμε σε κανένα λούνα παρκ; είπε ο Υπναράς.

     - Μόνο στον ύπνο σου! είπε ο Γκρινιάρης.

     - Τρεις πόντοι μείον, είπε ο Σοφός.

     - Δεν παίζω άλλο, είπε ο Γκρινιάρης.

     - Τα λούνα παρκ είναι κλειστά τέτοια ώρα, Υπναρά μου, είπε ο Σοφός. Δεν βλέπεις ότι έξω έχει σκοτεινιάσει;

     - Άσε που αν βγούμε έξω τέτοια ώρα, θα αρπάξουμε κανένα κρύωμα, είπε ο Συναχωμένος.

     - Θα ντυθούμε καλά, είπε ο Υπναράς και χασμουρήθηκε.

     - Τι εννοείς, ρώτησε ο Χαρούμενος, ότι θα βάλουμε τις καλές μας τις πυτζάμες;

     - Χαρούμενε! είπε ο Σοφός.

     Ο Υπναράς κοιτάχτηκε.

     - Α, ναι, φοράω τις πυτζάμες μου, είπε, το είχα ξεχάσει! Αλλά, και πάλι, θα μπορούσα να τις βγάλω και να βάλω κάτι άλλο...

     - Δεν χρειάζεται να βάλουμε κάτι άλλο, τέτοια ώρα, είπε ο Σοφός. Έτσι κι αλλιώς, όπως σου είπα, τα λούνα παρκ είναι κλειστά.

     - Κρίμα, είπε ο Υπναράς.

     - Καλύτερα, είπε ο Γκρινιάρης. Θέλετε να μας μαζεύουν με τα κουταλάκια, στην ηλικία μας να τρέχουμε στα λούνα παρκ;

     - Όλο την καταστροφή φέρνεις εσύ, είπε ο Υπναράς και χασμουρήθηκε.

     - Ένα δίκιο το έχει ο Γκρινιάρης, είπε ο Σοφός.

     - Πολλά δίκια έχω... είπε ο Γκρινιάρης.

     Ο Σοφός έπιασε ξανά στα χέρια του το τετραδιάκι.

     - … αλλά πού να τα βρω; είπε πιο χαμηλόφωνα.

     Ο Σοφός ξανάφησε το τετραδιάκι επάνω στο τραπέζι με τα πιεσόμετρα.

     - Νιώθετε μια ψύχρα; ρώτησε ο Συναχωμένος.

     - Όχι, είπε ο Χαρούμενος.

     - Θέλετε να παίξουμε Θερμόμετρο, για αλλαγή;

     - Πάλι; Προχθές παίξαμε και κέρδισες, είπε ο Γκρινιάρης.

     - Εσύ έτσι κι αλλιώς δεν παίζεις.

     - Ναι, αλλά μπορώ να λέω την γνώμη μου!

     - Αν είναι στριμμένη, σαν κι εσένα, να μην την λες, αψού!

     - Παιδιά, ήρεμα! είπε ο Σοφός. Θέλετε να παίξουμε παντομίμα;

     - Δεν έχω δει πιο χαζό παιχνίδι, είπε ο Γκρινιάρης.

     - Εσένα μόνο το Πιεσόμετρο σου αρέσει, είπε ο Χαζούλης.

     - Εσένα δε σου μιλάω.

     - Πάντως, και το παζλ ήταν καλή ιδέα, είπε δειλά ο Ντροπαλός.

     - Πάω για ύπνο, είπε ο Υπναράς. Δεν μου αρέσει ούτε το Πιεσόμετρο, ούτε τα παζλ, μου φέρνουν νύσταααααα... Μόνο τα λούνα παρκ μου αρέσουν, αλλά αφού είναι κλειστάαααα...

     Ο Υπναράς έφυγε από το δωμάτιο.

     - Καλά που έφυγε, είπε ο Γκρινιάρης, παρά τρίχα να μας κολλήσει, με τόσο χασμουρητό. 

     - Εγώ πείνασα, είπε ο Χαρούμενος. Θέλει κανείς να παραγγείλουμε πίτσα;

     - Πίτσα βραδυάτικα; Θέλεις να μας ανεβάσεις κι άλλο την πίεση; είπε ο Γκρινιάρης. Αφού δεν παίζουμε Πιεσόμετρο!

     - Εγώ θέλω παγωτό, είπε ο Χαζούλης.

     - Εσύ μέτρα τον σφυγμό σου!

     - Πάω κι εγώ για ύπνο, βαρέθηκα, είπε ο Ντροπαλός. Καληνύχτα!

     - Δε θα φάμε, δηλαδή; ρώτησε ο Χαζούλης.

     - Πόσοι μείναμε; ρώτησε ο Σοφός.

     - Τέσσερεις, είπε ο Χαρούμενος.

     - Τρεις, είπε ο Συναχωμένος, εμένα μη με υπολογίζετε... Αψού! Μου φαίνεται πως κρύωσα. Πάω να ζεστάνω νερό για τη θερμοφόρα και ύστερα θα πέσω για ύπνο... Ίσως πάρω και ένα αντιπυρετικό, νομίζω πως έχω κρυάδες, σίγουρα εσείς δεν την νιώθετε την ψύχρα;

     - Και το κινέζικο μου αρέσει, είπε ο Χαζούλης. Θέλετε να παραγγείλουμε κινέζικο;

     - Φάε κανένα γιαούρτι, που μου θέλεις και κινέζικο! είπε ο Γκρινιάρης. Πού να τρέχει ο ντελιβεράς βραδυάτικα μέσα στο δάσος, σύνελθε! 

     - Ένας πόντος μείον για τον Γκρινιάρη, είπε ο Σοφός.

     - Ώχου, πια, κι εσύ με τους πόντους σου! είπε ο Γκρινιάρης. Σας βαρέθηκα όλους! Πάω στο δωμάτιό μου και να μη με ενοχλήσει κανείς!

     - Βρήκα μια τσίχλα! είπε ο Χαζούλης. Γιούπι!

     - Κοίτα μην ξεχαστείς πάλι και την καταπιείς, σαν την άλλη φορά, είπε ο Χαρούμενος. Τι θέλεις να παίξουμε, Σοφέ;

     - Θέλεις να παίξουμε σκάκι;

     - Πώς θα παίξουμε σκάκι, που λείπουν τρία πιόνια;

     - Α, ναι, σωστά... Τότε, αναγκαστικά, ας παίξουμε χαρτιά...

     - Πού είναι η τράπουλα;

     - Δεν είναι στη θέση της;

     - Όχι, δεν την βρίσκω.

     - Είδε κανείς την τράπουλα;

     - Εγώ την είδα! είπε ο Χαζούλης.

     - Πού είναι;

     - Δεν ξέρω.

     - Πώς δεν ξέρεις; Αφού είπες πως την είδες!

     - Την είδα την προηγούμενη βδομάδα, που την κρατούσες εσύ όταν παίζαμε Μουντζούρη. Γιατί δεν παίζουμε Μουντζούρη, που έχει πλάκα; Για εφτά παίχτες είναι και ο Μουντζούρης;

     - Σήμερα, την είδες;

     - Ποια;

     - Την τράπουλα. Σήμερα, την είδες την τράπουλα;

     - Σήμερα όχι.

     - Ε, τότε δεν βοηθάς.

     - Σήμερα είδα το ζάρι.

     - Το ζάρι δεν μας κάνει.

     - Είδα και το άλλο ζάρι. Ήταν παρέα. Θέλετε να παίξουμε κάτι με ζάρια;

     - Όχι.

     - Α, μου φαίνεται ότι έχετε αρχίσει να μοιάζετε στον Γκρινιάρη... Πού πήγε η τσίχλα μου;

     - Πάλι την κατάπιες;

     - Α, βρήκα ένα πιόνι από σκάκι!

     - Δώσ'το μου, είπε ο Χαρούμενος.

     - Τι θα πάθω τώρα, που κατάπια την τσίχλα;

     - Θα κολλήσει το στομάχι σου και δεν θα μπορείς να φας.

     - Χαρούμενε! είπε ο Σοφός.

     - Ούτε παγωτό;

     - Ούτε παγωτό.

     - Ούτε πίτσα;

     - Ούτε πίτσα.

     - Ούτε άλλη τσίχλα;

     - Αχ, ούτε άλλη τσίχλα, αλλά αν πας να κοιμηθείς τώρα αμέσως, ίσως μπορέσεις και γίνεις καλά.

     - Να πάω για ύπνο, τότε...

     - Να πας.

     - Και αύριο θα μπορώ να φάω;

     - Θα μπορείς.

     - Και παγωτό;

     - Ωχ, Θεέ μου, ναι, και παγωτό, και πίτσα, και άλλες τσίχλες, και μανιτάρια, και τα νύχια σου, και τα πάντα...

     - Χαρούμενε! είπε ο Σοφός και έπιασε το τετραδιάκι.

     - … αλλά πήγαινε τώρα, να προλάβεις, εντάξει;

     - Εντάξει.

     - Καληνύχτα, Χαζούλη.

     - Καληνύχτα, Σοφέ. Καληνύχτα, Χαρούμενε.

     - Καληνύχτα!

     Ο Σοφός και ο Χαρούμενος έμειναν μόνοι τους στο δωμάτιο.

     - Ώρες-ώρες τον καταλαβαίνω τον Γκρινιάρη, είπε ο Χαρούμενος.

     - Αγάπα το φίλο σου με τα ελαττώματά του, είπε ο Σοφός.

     - Τι λες να κάνουμε, τελικά;

     - Δεν πάμε κι εμείς για ύπνο; Όλη αυτή η ένταση με κούρασε. 

     - Νωρίς δεν είναι;

     - Ε, δεν είναι και τόσο νωρίς, περασμένα μεσάνυχτα... Εξάλλου, αφού δεν έχουμε τι να παίξουμε...

     - Ναι, δίκιο έχεις, ας πάμε, και αύριο θα ψάξω για την τράπουλα. Δεν μπορεί να χάθηκε έτσι.

     - Τι μέρα είναι σήμερα;

     - Δε θυμάμαι, έχει σημασία;

     - Για κοίτα το ημερολόγιο.

     - Τριάντα Μαΐου, λέει.

     - Παρά τρίχα να το ξεχάσω! Έχει αγενέθλια η Οξεία Γλωσσοπάθεια σήμερα.

     - Σοβαρά;

     - Ναι. Κλείνει τα εφτά χρόνια και τις εφτά ημέρες.

     - Πέρασε κιόλας τόσος καιρός;

     - Είδες τι γρήγορα που περνάει; Θυμήσου το πρωί να στείλουμε μια ευχετήρια κάρτα.

     - Εντάξει. Θα το θυμηθώ, αλλά, για καλό και για κακό, θα το σημειώσω κιόλας.

     - Να το σημειώσεις. Καληνύχτα, Χαρούμενε.

     - Καληνύχτα, Σοφέ. Όνειρα γλυκά.

    Στο μικρό σπιτάκι των νάνων άρχισαν να σβήνουν και τα τελευταία φώτα. Και προτού το σπιτάκι βυθιστεί εντελώς στο σκοτάδι, ο Χαρούμενος σημείωσε τη λέξη "κάρτα" στο μικρό του σημειωματάριο και το έβαλε στο κομοδίνο του, δίπλα από το ποτήρι με το νερό, όπου η χαμογελαστή του μασέλα έπαιρνε το νυχτερινό της μπάνιο...