Ιγκόγνιτο

     Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε μια καμηλοπάρδαλη, που δεν έμοιαζε με τις άλλες. Κι αυτό επειδή, αντί να κάθεται απλώς και να μασουλάει νωχελικά τα φύλλα των δέντρων, εκείνη είχε και επιθυμίες ασυνήθιστες, επιθυμίες που κανένας πριν από αυτήν δεν είχε στη σαβάνα.

     - Είναι τρελλή αυτή η μικρή, έλεγαν οι άλλες καμηλοπαρδάλεις όταν την έβλεπαν να περνάει, με το λαιμό της τεντωμένο και το ονειροπόλο βλέμμα της να κοιτάζει ψηλά.

     Εκείνην, όμως, καθόλου δεν την ενοχλούσαν τα σχόλια. Βλέπετε, ήταν και λίγο αφηρημένη, οπότε δεν άκουγε τι έλεγαν οι άλλοι γι'αυτήν.

     Και μη φανταστείτε ότι ήταν περίεργη. Όχι, απλά πράγματα ήθελε να μάθει. Ήθελε - ας πούμε - να μάθει πού πηγαίνει ο ήλιος όταν δύει. Καθόταν, λοιπόν, με τις ώρες πριν από το ηλιοβασίλεμα και τεντωνόταν, και κοίταζε πέρα μακριά στον ορίζοντα, αλλά πού πάει ο ήλιος δεν έμαθε τελικά. Ή, ήθελε να μάθει τι είναι η θάλασσα, και πάλι τεντωνόταν για να δει πίσω από τα βουνά, όπου βρισκόταν η θάλασσα, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να τη δει τη θάλασσα και τελικά έμεινε με την απορία.

     Μέχρι που - δε θα το πιστέψετε - της ήρθε η ιδέα να δει πώς ζουν οι άνθρωποι στις πόλεις και να μπει στο μετρό. Έλα, όμως, που ήταν πολύ ψηλή και θα ξεχώριζε με τον μακρύ της λαιμό... Τι να κάνει; Τι να κάνει; 

      - Θέλω να πάω στην πόλη, είπε στο φίλο της, τον κολαούζο.

     - Τι να κάνεις; τη ρώτησε εκείνος.

     - Θέλω να μπω στο μετρό, του απάντησε.

     - Α, έκανε αυτός, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβε τι εννοούσε.

     Η καμηλοπάρδαλη αναστέναξε.

     - Τι συμβαίνει; τη ρώτησε ο κολαούζος, που ήταν καλός φίλος και νοιαζόταν για εκείνη.

     - Δεν μπορώ να πάω, είπε η καμηλοπάρδαλη και άρχισε να σιγοκλαίει.

     - Γιατί; Απαγορεύεται;

     - Όχι, είπε εκείνη και ξέσπασε σε λυγμούς, δεν μπορώ να πάω γιατί είμαι πολύ ψηλήηηηηηηη-ηηηηη-ηηηηηη!!!!

     - Και γιατί δεν πας να ρωτήσεις το γιατρό; Οι γιατροί τα ξέρουν όλα.

     Αυτό, βέβαια, είναι λάθος, αλλά τι να ξέρει κι αυτός; Ένας απλός κολαούζος ήταν. Πάντως, της καμηλοπάρδαλης της κόπηκε το κλάμα και αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή του φίλου της.

     Ο γιατρός άκουσε το πρόβλημά της, την κοίταξε από εδώ, την κοίταξε από εκεί, της μέτρησε την πίεση, της έβαλε θερμόμετρο, την έβαλε να κάνει "Αααααα" για να εξετάσει το λαιμό της - αφού ανέβηκε στη φορητή σκάλα που είχε στο ιατρείο του, όλα καλά τα βρήκε.

     - Μία λύση υπάρχει για το πρόβλημά σου, της είπε.

     - Ποια; ρώτησε η καμηλοπάρδαλη.

     - Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, είπε εκείνος, μια μικρή επεμβασούλα. Αν όμως την κάνουμε, μετά δε θα μπορείς να ξαναγίνεις όπως ήσουν.

     - Δε με νοιάζει, απάντησε η καμηλοπάρδαλη, αρκεί να πάω στην πόλη και να μπω στο μετρό!

     Έτσι και έγινε και η καμηλοπάρδαλη μπήκε στο χειρουργείο, και όταν βγήκε ο λαιμός της ήταν πολύ πιο κοντός, και το ίδιο ήταν και η ίδια.

     - Τώρα θα χωράς στο μετρό, της είπε.

     Η καμηλοπάρδαλη δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει.

     Έφτιαξε, λοιπόν, τις βαλίτσες της, και μια και δυο πήγε στην πόλη. Και το πρώτο πράγμα που έκανε όταν πήγε στην πόλη ήταν να μπει στο μετρό. 

     Όλα της φαίνονταν ωραία και ήταν πολύ χαρούμενη. Βέβαια, ακόμη ήταν πολύ πιο ψηλή από τους περισσότερους ανθρώπους και έμοιαζε λίγο με τη Χιονάτη ανάμεσα στους νάνους, αλλά κανένας δεν κατάλαβε ότι στην πραγματικότητα ήταν καμηλοπάρδαλη. Δηλαδή, όχι και κανένας...

     Την κατάλαβα εγώ. Μπήκαμε μαζί στο ίδιο βαγόνι - εκείνη μπροστά, εγώ πίσω - και παρ'όλη την επέμβαση, ίσα που την έφτανα στον ώμο. Το κεφάλι της λίγο απείχε από το ταβάνι, και τα καπούλια της ήταν στο ύψος του στήθους μου - δεν ξέρω, βέβαια, πού είχε κρύψει την ουρά της. Στην πλάτη της φαίνονταν ακόμα τα ράμματα από την επέμβαση, σαν να είχε στην πλάτη ένα φερμουάρ.

     Η καμηλοπάρδαλη κοίταζε γύρω της με ενδιαφέρον. Το βλέμμα της έπεσε και σε εμένα, αλλά εγώ προσποιήθηκα ότι δεν είχα καταλάβει ποια ήταν. Και, παρ'όλο που και οι άλλοι επιβάτες την κοιτούσαν σαν μαγνητισμένοι, είμαι σίγουρη ότι κανένας τους δεν κατάλαβε ότι ήταν καμηλοπάρδαλη.

     Κατέβηκε από το μετρό δύο στάσεις προτού κατέβω εγώ. Την είδα που κοντοστάθηκε λίγο, προσπαθώντας να προσανατολιστεί. Ύστερα, άρχισε να περπατάει αργά, νωχελικά προς την έξοδο. Αργά και νωχελικά, σαν καμηλοπάρδαλη. Τελικά, το περπάτημα είναι μεγάλος προδότης.