Μεταξύ μας

     

      Λοιπόν, θα σας εκμυστηρευθώ κάτι: στο σπίτι μου υπάρχει... μας ακούει κανείς; Μήπως υπάρχει κάποιος που κρυφοκοιτάζει την οθόνη του υπολογιστή πίσω από την πλάτη σας; Διώξτε τον, θέλω ό,τι πω να μείνει μεταξύ μας. Λοιπόν; Όλα εντάξει; Να συνεχίσω;

     Στο σπίτι μου, λοιπόν, υπάρχει - είμαστε μόνοι, είπαμε, έτσι; - , υπάρχει ένα φάντασμα! Ορίστε, το είπα: υπάρχει ένα φάντασμα στο σπίτι μου. Τώρα θα μου πείτε, πώς το ξέρω. Έλα ντε που το ξέρω! 

     Μισό λεπτό να βεβαιωθώ ότι δεν κρυφοκοιτάει αυτά που γράφω. Αλλιώς, ποιος ξέρει τι θα μου κάνει όταν του δοθεί η ευκαιρία. ...Ναι, δεν ακούω τίποτα. Μπορεί να κοιμάται. Ή, μπορεί απλώς να μην ξέρει ότι γράφω γι'αυτό. Όπως και να'χει, νομίζω πως είμαι μόνη μου τώρα.

     Στην αρχή δεν το είχα καταλάβει ότι δεν ήμουν μόνη στο σπίτι. Η πρώτη υποψία μου μπήκε όταν έχασα ένα ζευγάρι κάλτσες, και αργότερα άλλο ένα. Πού πήγαν οι κάλτσες μου, αφού χωρίς τα πόδια μου δεν μπορούν να περπατήσουν και να φύγουν; Άρα, κάποιος τις πήρε. Και ποιος άλλος θα μπορούσε να τις έχει πάρει, παρά κάποιο φάντασμα;

     Και δεν είναι μόνο οι κάλτσες. Από όταν πρωτοϋποπτεύθηκα την ύπαρξή του στο σπίτι, το φάντασμα ξεθάρρεψε. Μερικές φορές σβήνει τα φώτα στα καλά καθούμενα, άλλες φορές εξαφανίζει μαχαιροπήρουνα, άλλες φορές σκοντάφτει επάνω στα έπιπλα και τα κάνει να βγάζουν περίεργους θορύβους και όταν γίνεται πραγματικά κακό με σκουντάει και μου πέφτουν τα πράγματα από τα χέρια ή χάνω την ισορροπία μου... Καμιά μέρα θα χτυπήσω και η αιτία θα είναι το φάντασμα. Και όχι τίποτ'άλλο, πώς θα το πω στους γιατρούς, που θα με κοιτάξουν σαν να είμαι τρελλή;

     Σκέφτομαι ότι θα'πρεπε να το διώξω με κάποιον τρόπο, αλλά, από την άλλη, είναι μια παρέα... Και αν αποφασίσω να το διώξω, τι θα πρέπει να κάνω, εξορκισμό; Α, μπα, τα φοβάμαι αυτά, καλύτερα να συνεχίσω να προσποιούμαι ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα και - ποιος ξέρει; - μπορεί να βαρεθεί και να φύγει από μόνο του.

     Κι αν, από την άλλη, μου κουβαλήσει και την οικογένειά του; Τότε τι κάνω; Και μην αναρωτιέστε αν είμαι καλά στα μυαλά μου, είναι απόλυτα λογικό να έχει και οικογένεια. Αλλιώς, γιατί να κλέψει δύο ζευγάρια κάλτσες και όχι μόνο ένα; Φως-φανάρι, τα έκλεψε για την οικογένειά του.

     Γενικά, κατά καιρούς χάνω πολλά πράγματα, από όταν εμφανίστηκε το φάντασμα. Χάνω αποδείξεις, σημειώσεις, την ισορροπία μου, την ώρα μου, το κέφι μου, την ψυχραιμία μου, μέχρι και το μυαλό μου χάνω. Ευτυχώς που δεν έχασα ακόμα τον ύπνο μου, παρ'όλο που εκείνο προσπαθεί να με κάνει να τον χάσω. Βλέπετε, το βράδυ που ξαπλώνω για να κοιμηθώ είναι που κάνει την περισσότερη φασαρία. Και δώσ'του να τρίζουν από τα βήματά του τα πατώματα ή και οι πόρτες. Και ορίστε που το ψυγείο ακούγεται πιο δυνατά το βράδυ, που το φάντασμα βολτάρει ανενόχλητο στο σπίτι. Και ορίστε που τα ρούχα που ακουμπάω το βράδυ τακτοποιημένα στο κάτω μέρος του κρεβατιού τα βρίσκω την επόμενη μέρα πεσμένα στο πάτωμα!                                         

     Το φωτιστικό στη Χώρα του διαμερίσματος της Πίπης τα βλέπει όλα, ακόμα κι όταν είναι σβηστό. Ακόμα και όταν γύρω του τα πάντα είναι σκοτεινά, ακόμα και τότε εκείνο βλέπει πεντακάθαρα. Βλέπει, λοιπόν, πεντακάθαρα, πότε η Πίπη είναι απρόσεκτη με τα πράγματά της, και πότε είναι αφηρημένη και αφήνει διάφορα πράγματα κάπου πρόχειρα, και ύστερα τα ψάχνει και δεν τα βρίσκει. Και βλέπει πολύ καθαρά ότι η Πίπη είναι απρόσεκτη όταν κουβαλάει πράγματα και όλο σκοντάφτει δεξιά και αριστερά, και όλο κινδυνεύουν να της πέσουν τα πράγματα από τα χέρια της. Και, φυσικά, δεν του ξεφεύγει καθόλου ότι η Πίπη κλωτσάει στον ύπνο της και ρίχνει κάτω από το κρεβάτι της ό,τι βρίσκεται επάνω του. Και το φωτιστικό διασκεδάζει πάρα πολύ όταν βλέπει την Πίπη να ψάχνει κάτι που την προηγούμενη μέρα κρατούσε στα χέρια της, ή να παραπατάει και να προσπαθεί με αγωνία να κρατήσει την ισορροπία της και τα πράγματα που κρατάει , ή να κοιτάζει έκπληκτη τα πεσμένα ρούχα στο πάτωμα του υπνοδωματίου της, αυτά που η ίδια έριξε με μια κλωτσιά κάτω το προηγούμενο βράδυ. Έχει μεγάλη πλάκα αυτή η Πίπη!                                              

     Α, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω με το φάντασμα! Τι; Μήπως είμαι υπερβολική; Τι εννοείτε όταν λέτε ότι τα έχω τα χρονάκια μου; Όχι, το φάντασμα δε λέγεται Αλτσχάιμερ, δεν έχουμε συστηθεί, δεν ξέρω το όνομά του, πώς σας ήρθε αυτό, άκου Αλτσχάιμερ! Αλλά έτσι είναι πάντα, κανείς δεν αποδέχεται την αλήθεια. όλοι είναι δύσπιστοι, όμως εγώ λέω την αλήθεια, υπάρχει φάντασμα στο σπίτι και θα το αποδείξω... Ορίστε, πάλι εξαφανίστηκε το μαχαίρι του ψωμιού... αν δεν είναι αυτό απόδειξη, τότε δεν ξέρω τι είναι, και τώρα που το θυμήθηκα, κάτσε να μετρήσω και τις κάλτσες μου, ίσως λείπει κι άλλο ζευγάρι, μόλις μου φάνηκε ότι έχασα και μια μπλούζα...