Απατηλά φαινόμενα

 

    Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα χωράφι. Το χωράφι αυτό ήταν πολύ γόνιμο και έδινε πάντα εξαιρετικό σιτάρι. Και αυτό δεν το ήξεραν μόνο οι κάτοικοι της περιοχής, το ήξεραν και τα πουλιά, που ταξίδευαν πολλά χιλιόμετρα για να γευτούν τις νόστιμες σοδειές του.

     Φυσικά, αυτό δεν άρεσε και πολύ στους ανθρώπους, που, όπως ξέρουμε όλοι, δεν τους αρέσει να μοιράζονται το φαγητό τους με τα πουλιά. Γι'αυτό και μια μέρα στο γόνιμο χωράφι εμφανίστηκε ένα σκιάχτρο.

     Κανείς δεν είδε πώς εμφανίστηκε το σκιάχτρο, ούτε από πού ήρθε. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι εμφανίστηκε ξαφνικά. Και φυσικά, όταν το είδαν τα πουλιά από μακριά, τρόμαξαν.

     - Άνθρωπος! είπαν. Μακριά!

     Και όλη τη μέρα δεν πλησίασαν το γόνιμο χωράφι, παρά κάθησαν και το κοίταζαν από μακριά. Και το σκιάχτρο χάρηκε, που είδε ότι τα πουλιά το φοβούνταν. Αυτή είναι η δουλειά του σκιάχτρου, εξάλλου. 

     Και εδώ που τα λέμε, ήταν ένα σκιάχτρο πολύ καλοφτιαγμένο. Το κεφάλι του το είχαν φτιάξει από ένα μικρό σακί που το είχαν γεμίσει με άχυρο. Και του είχαν βάλει ένα μεγάλο καρφί για μύτη και δυο μικρότερα για αυτιά, επάνω στα οποία είχαν στηρίξει ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου. Και του είχαν φορέσει και ένα μεγάλο, ψάθινο καπέλο. Και ένα κατακόκκινο πουκάμισο, που ανέμιζε στον αέρα, κάνοντάς το να μοιάζει σαν να έτρεχε. Ήταν πολύ καλοφτιαγμένο, το σκιάχτρο.

     Και ξημέρωσε η επόμενη μέρα, και το σκιάχτρο ήταν ακόμα εκεί. Με το ψάθινο καπέλο του, και με τα γυαλιά ηλίου του, και με το κόκκινο το πουκάμισο. Και τα πουλιά πάλι φοβήθηκαν και δεν πλησίασαν. Και εκείνο χαμογέλασε ικανοποιημένο. Επειδή και τα σκιάχτρα χαμογελούν καμιά φορά.

     Και το ίδιο έγινε και την επόμενη μέρα, και τη μεθεπόμενη, και τη μέρα ύστερα από εκείνη. Και τα πουλιά άρχισαν σιγά-σιγά να συνηθίζουν την παρουσία του σκιάχτρου και άρχισαν να πλησιάζουν. Αλλά τότε έγινε κάτι περίεργο: το σκιάχτρο μετακινήθηκε και άλλαξε ρούχα!

     Κανείς δεν είδε πότε μετακινήθηκε το σκιάχτρο και πώς άλλαξε ρούχα. Το μόνο που είδαν όλοι ήταν ότι το σκιάχτρο βρέθηκε σε ένα άλλο σημείο του χωραφιού, και ότι τώρα φορούσε μία πολύχρωμη μπλούζα!

     - Να τος πάλι ο άνθρωπος! φώναξαν τα πουλιά τρομαγμένα και απομακρύνθηκαν από το γόνιμο χωράφι.

     Και πάλι χαμογέλασε ικανοποιημένο το σκιάχτρο, που είχε ξανατρομάξει τα πουλιά.

     Και αυτή η δουλειά γινόταν συνέχεια, και το σκιάχτρο κάθε λίγο άλλαζε θέση και ρούχα. Και τα πουλιά τρόμαζαν και πάλι και απομακρύνονταν κι άλλο.

     Μερικά πουλιά, όμως, ήταν πιο ατρόμητα από άλλα. Ένα κοράκι, λοιπόν, που ήταν πολύ ζωηρό και περίεργο - και που δε φοβόταν και πολύ - αποφάσισε να πλησιάσει.

     - Πού πας; του φώναξαν τα άλλα πουλιά τρομαγμένα.

     - Πάω να δω τον άνθρωπο από κοντά, είπε.

     - Και δε φοβάσαι;

     - Τι να φοβηθώ; Εγώ έχω φτερά, αυτός δεν έχει. Αν προσπαθήσει να με πιάσει, θα πετάξω μακριά του.

     - Μην πας!

     Αλλά το κοράκι είχε ανοίξει κιόλας τα φτερά του και πετούσε προς το σκιάχτρο.

     - Ξουτ! είπε εκείνο όταν το είδε να πλησιάζει.

     Το κοράκι όμως δεν φοβήθηκε και πήγε και στάθηκε ακριβώς μπροστά του.

     - Δεν ακούς που σου μιλάω; Ξουτ, φύγε από εδώ! είπε ξανά το σκιάχτρο.

     - Μα εσύ δεν είσαι άνθρωπος, είπε το κοράκι ύστερα από λίγο. Ελάτε! φώναξε στα άλλα πουλιά που παρακολουθούσαν με αγωνία. Μη φοβάστε, δεν είναι άνθρωπος, σκιάχτρο είναι!

     - Το άκουσαν εκείνα και πλησίασαν.

     - Δεν είναι άνθρωπος; ρώτησε ένα σπουργίτι.

     - Φυσικά και είμαι άνθρωπος, είπε το σκιάχτρο, φύγετε, ξουτ!

     - Και τότε, πού είναι τα πόδια σου; ρώτησε μια καρακάξα.

     - Εδώ είναι. Ξουτ!

     - Εγώ βλέπω μόνο ένα. Αν ήσουν άνθρωπος, θα είχες δύο πόδια. Μήπως είσαι σκιάχτρο;

     - Το άλλο μου πόδι το έχω ψηλά, επειδή δεν θέλω να τα κουράζω και τα δύο, είπε το σκιάχτρο.

     - Δεν σε πιστεύω, δείξ'το μου.

     - Δεν σου δείχνω τίποτα, φύγε από το χωράφι μου!

     - Δεν είναι δικό σου το χωράφι, εσύ είσαι σκιάχτρο.

     - Δικό μου είναι και δεν είμαι σκιάχτρο και να φύγεις από εδώ!

     - Ε, λοιπόν, δεν φεύγω, είπε η καρακάξα, που είχε ξεθαρρέψει τώρα πια.

     - Δεν φεύγουμε, είπαν και τα υπόλοιπα πουλιά.

     Και σκορπίστηκαν στο χωράφι και άρχισαν να τσιμπολογάνε.

     - Φύγετε από το χωράφι μου! φώναζε το σκιάχτρο. Αν δεν φύγετε, θα δείτε τι θα πάθετε!

     Αλλά, μέσα του, άρχισαν να το τρώνε οι αμφιβολίες. Μήπως, τελικά, ήταν μόνο ένα σκιάχτρο και τίποτα παραπάνω; Μήπως δεν ήταν αφεντικό σε εκείνο εκεί το χωράφι; Αλλά όχι, αφού φορούσε καπέλο και γυαλιά ηλίου... Και αφού το ρούχο που φορούσε ανέμιζε τόσο ωραία στον αέρα... Όχι, δεν μπορεί, άνθρωπος ήταν. Αλλά γιατί είχε μόνο ένα πόδι;

     - Φύγετε! φώναξε και πάλι.

     - Σιγά μη σε φοβηθούμε, είπαν τα πουλιά, που είχαν ξεθαρρέψει για τα καλά.

     - Έτσι και σας πιάσω στα χέρια μου...

     - Πιάσε μας τότε!

     - Θα σας πιάσω!

     - Αυτό σου λέμε να κάνεις! Πιάσε μας, αν μπορείς...

     - Φυσικά και μπορώ. Τώρα θα δείτε...

     Και το σκιάχτρο μάζεψε όλες τις δυνάμεις του και ετοιμάστηκε να τρέξει.

     Άδικος κόπος. Όσο κι αν προσπαθούσε, δεν κατάφερνε να μετακινηθεί ούτε τόσο δα από τη θέση του. Γύρω του φυσούσε ο αέρας, κάνοντας τα σπαρτά να χορεύουν, κάνοντας το ρούχο του να ανεμίζει και το καπέλο του να χοροπηδάει ελαφρά. Όμως το σκιάχτρο, όσο κι αν προσπαθούσε, έμενε ασάλευτο. Και τα πουλιά χοροπηδούσαν ανάμεσα στα στάχυα και έτρωγαν και τραγουδούσαν.

     Και το σκιάχτρο κατάλαβε ότι δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα σκιάχτρο. Κι ας είχε πιστέψει ότι ήταν κάτι παραπάνω, κι ας είχε πιστέψει ότι ήταν άνθρωπος, επειδή φορούσε καπέλο και γυαλιά ηλίου, και επειδή το ρούχο που φορούσε ανέμιζε στον αέρα. Κι ας το είχαν πιστέψει και τα πουλιά.

     Τουλάχιστον στην αρχή.

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου