Ήσυχες μέρες του Αυγούστου

     Πόσο μου αρέσει ο Αύγουστος! Αλλά όχι λόγω διακοπών, όχι δικών μου διακοπών τουλάχιστον. Ο Αύγουστος μου αρέσει για την ησυχία του.

     Διότι, μη μου πείτε ότι ο Αύγουστος στην πόλη δεν είναι ήσυχος... Είναι η μόνη εποχή του χρόνου, που για να περάσω τον δρόμο που περνάει μπροστά από το σπίτι μου δεν χρειάζομαι 2-3 λεπτά. Είναι η μόνη εποχή που το να κάθομαι στο μπαλκόνι σημαίνει ότι μπορώ, όχι απλώς να μιλάω με κάποιον άλλον άνθρωπο και να τον ακούω, αλλά μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο, μπορώ να χαλαρώσω κοιτάζοντας το άπειρο, μπορώ να σκεφτώ... Όλα αυτά στο μπαλκόνι, που βρίσκεται μπροστά σε έναν κεντρικό δρόμο.

     Βέβαια, θα μου πείτε, υπάρχουν και αρνητικά τον Αύγουστο: οι διάφορες υπηρεσίες που υπολειτουργούν, τα καταστήματα που κλείνουν, οι συγκοινωνίες που αραιώνουν, η ζέστη... Ναι, αλλά γιατί να συγκεντρωθούμε στα αρνητικά και να μην δώσουμε σημασία στα θετικά; Ποτήρι μισογεμάτο, αγαπημένοι μου φίλοι, ποτέ μισοάδειο. Εξάλλου, κάποιος είπε ότι το ποτήρι, ακόμα κι όταν είναι άδειο, πάλι γεμάτο είναι. Με αέρα.

     Ο Αύγουστος, λοιπόν, είναι η μόνη περίοδος που απολαμβάνω το μπαλκόνι μου, τους άδειους δρόμους, την Αθήνα χωρίς τους Αθηναίους (Αθηναίους, τρόπος του λέγειν). Και ίσως τα τζιτζίκια να τερετίζουν δυνατότερα τον Αύγουστο, ίσως πάλι να είναι η μόνη εποχή που λόγω της μείωσης της κίνησης στους δρόμους να μπορούν να ακουστούν τόσο καθαρά...

     Και έτσι, με το τερέτισμα των τζιτζικιών, το καλοκαίρι κάνει περισσότερο αισθητή την παρουσία του στην πόλη και ηχητικά εξομοιώνει την πόλη με το χωριό. Και θυμίζει παιδικά καλοκαίρια που ψάχναμε να βρούμε τα τζιτζίκια επάνω στα δέντρα για να τα πιάσουμε, αλλά εκείνα σαν να το ήξεραν σώπαιναν μόλις πλησιάζαμε. Και όμως, καταφέρναμε να τα εντοπίσουμε και δεν ήταν και τόσο δύσκολο να τα πιάσουμε τελικά, έτσι απορροφημένα που ήταν από το τραγούδι τους. Και τα κρατούσαμε και τα νιώθαμε να τρέμουν στην χούφτα μας, προτού τα αφήσουμε και εκείνα πετάξουν προς κάποιο μακρινό δέντρο και εμείς συνεχίσουμε το κυνήγι τους.

     Και που τρέχαμε στην απιδιά όπου ήταν δεμένη η γαϊδούρα και χτυπούσαμε την απιδιά για να πέσουν τα απίδια να τα φάει, και εκείνη τα έτρωγε κάνοντας χρουτς! χρουτς! και ο παππούς φώναζε ότι εκείνα ήταν καλά απίδια και δεν ήταν για τη γαϊδούρα, εκείνη ας έτρωγε εκείνα που έπεφταν κάτω από μόνα τους... Αλλά πάντα, με κάποιον τρόπο, η γαϊδούρα έτρωγε απίδια Α' ποιότητας, φρεσκοπεσμένα από το δέντρο.

    Και ήταν και τα πρόβατα, που μαζεύονταν γύρω από ένα άλλο δέντρο, για να δροσιστούν στην σκιά του, και μπορεί να υπήρχαν και μερικά αρνάκια, και πλησιάζαμε προσεκτικά για να πιάσουμε τα αρνάκια να τα χαϊδέψουμε, και έπρεπε να προσέχουμε από ποια πλευρά να πάμε, όχι από εκεί που φυσούσε ο αέρας για να μην μας μυριστούν. Και τότε ο παππούς φώναζε, να μην κατσιάσουμε τα αρνάκια με τα χάδια μας. Αλλά, με κάποιον τρόπο, όλο και κάποιο χάδι κατάφερναν να νιώσουν εκείνα τα αρνάκια...

     Πολύ μου αρέσει ο Αύγουστος, με τις ωραίες, ήσυχες μέρες του. Και για όσους μένουμε στην πόλη τέτοια εποχή, είναι ο πιο κατάλληλος μήνας για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας ενόψει του χειμώνα, που αργά ή γρήγορα θα έρθει. Ας τον απολαύσουμε, λοιπόν, με χαλάρωση και πολλές βόλτες, κρατώντας αποστάσεις - όσο μπορούμε, τουλάχιστον - από ό,τι μας βασανίζει όλο τον υπόλοιπο καιρό.

     Και αν αυτό φαίνεται δύσκολο, ίσως και να μην είναι. Ίσως να αρκεί το τερέτισμα των τζιτζικιών, αυτών των διάσημων τεμπέληδων του Αισώπου, για να κάνουμε την απαραίτητη μετάβαση από τη Χώρα του εδώ, στη Χώρα του αλλού, και να βρούμε εκείνο το κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας που παρέμεινε για πάντα εκεί, έτσι ώστε, χρησιμοποιώντας το σαν πυξίδα, να καταφέρουμε να βρούμε όλον τον εαυτό μας. Αξίζει να προσπαθήσουμε. Αν όχι για εμάς, για χάρη του Αυγούστου, που τόσο απλόχερα μας προσφέρει την ησυχία του και το τερέτισμα των τζιτζικιών. Για τον Αύγουστο, ρε γαμώ το!

    

Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου