Εκεί που δεν τα έσπειραν

     - Γαβ! ακούστηκε και το μωρό πετάχτηκε από τον ύπνο του.

     - Ουά! έκλαψε το μωρό.

     - Γαβ! Γαβ! ξανακούστηκε και η Αρετή Μόρφη, άυπνη εδώ και είκοσι ώρες λόγω του μωρού, έτρεξε να το ηρεμήσει.

     - Έλα, έλα, καλό μου, ηρέμησε, είπε η Αρετή Μόρφη στο μωρό. Νάνι, νάνι...

     - Γαβ! άκουσε και ο Γεράσιμος Εικοσάρης, συνταξιούχος σιδηροδρομικός υπάλληλος, σήκωσε το κεφάλι του από την εφημερίδα και αναρωτήθηκε μήπως ήταν ο Φρίξος, το μικρό κανίς του.

     - Φρίξο! φώναξε ο Γεράσιμος Εικοσάρης. Εσύ είσαι που γαβγίζεις;

     - Γαβ! είπε ο Φρίξος και κούνησε την ουρά του εννοώντας "όχι".

     - Γαβ! Γαβ! Γαβ! άκουσε και η Τζίνα Πεντανότα, καθηγήτρια πιάνου, και χάιδεψε τη Μίτση, τη σιαμέζα γατούλα της που, τρομαγμένη από το γάβγισμα, έτρεξε στην αγκαλιά της.

     - Μη φοβάσαι, μικρούλι μου, είπε η Τζίνα Πεντανότα στη Μίτση, δε θα αφήσω εγώ κανέναν να σε πειράξει, ακούς;

     - Νιάου, είπε η Μίτση εννοώντας "Τι;".

     Ένα-ένα, τα σπίτια της γειτονιάς έστρεψαν την προσοχή τους στα γαβγίσματα που ακούγονταν.

     - Από πού έρχονται αυτά τα γαβγίσματα; αναρωτήθηκε ο Στέφανος Τουμπής, καθηγητής αγγλικών, που δούλευε σε πιτσαρία. Για ήμερα σκυλιά, πάντως, δεν ακούγονται.

     - Από πού έρχονται αυτά τα γαβγίσματα; αναρωτήθηκε και ο Γεράσιμος Εικοσάρης. Από τον Φρίξο μου, πάντως, όχι.

     - Από πού έρχονται αυτά τα γαβγίσματα; αναρωτήθηκε και η Αρετή Μόρφη. Δε θα μας αφήσουν να κοιμηθούμε αυτά τα σκυλιά. Πάντως, δε φαίνεται να είναι σκυλιά από σπίτι.

     Και ήταν αλήθεια. Τα γαβγίσματα δε ήταν γαβγίσματα σκύλων καλοαναθρεμμένων, με τρόπους, με την ωραία τους την σκυλοτροφή, με τα μπισκότα τους, με τα ψεύτικα κόκαλα για την τερηδόνα, με τα κολλάρα για τους ψύλλους... Όχι, κάθε άλλο. Ήταν γαβγίσματα άγριων σκύλων, σκύλων που μεγάλωναν μόνοι τους, χωρίς αφεντικό, χωρίς σίγουρη τροφή αλλά και χωρίς περιορισμό.

     Όλη η γειτονιά σηκώθηκε στο πόδι. Αυτοί που είχαν σκύλο ανησύχησαν μήπως τα άγρια γαβγίσματα που ακούγονταν τον ξεσήκωναν και εκείνον. Αυτοί που είχαν γάτα ανησύχησαν μήπως η γάτα τους έπεφτε θύμα των άγριων εκείνων σκύλων σε κάποια από τις ρέμπελες βόλτες της. Αυτοί που δεν είχαν ούτε σκύλο, ούτε γάτα, προσπαθούσαν να καταλάβουν από πού έρχονταν τα γαβγίσματα και σκέφτονταν σοβαρά να φωνάξουν τον μπόγια...

     Με όλα αυτά, τα γαβγίσματα ούτε σταμάτησαν, ούτε μειώθηκαν. Και όλη η γειτονιά αντηχούσε από τα γαβγίσματα.

     Οι γείτονες αποφάσισαν να ψάξουν τα άγρια σκυλιά που τους είχαν χαλάσει την ησυχία. Χωρίστηκαν σε ομάδες. Η μία ομάδα πήγε προς τη μία κατεύθυνση, η άλλη προς την άλλη. Έψαξαν πίσω και κάτω από αυτοκίνητα, πίσω και μέσα σε κάδους σκουπιδιών, σε πλατείες, σε νησίδες, σε παιδικές χαρές, τίποτα.

     Κι όμως, κάπου υπήρχαν σκυλιά, και μάλιστα άγρια. Κάπου υπήρχαν άγρια σκυλιά που γάβγιζαν και που αποτελούσαν κίνδυνο για την ηρεμία και την τάξη της γειτονιάς. Οι ομάδες περιπολίας ξανακοίταξαν τα αυτοκίνητα, τους κάδους, τις πλατείες, τις νησίδες, τις παιδικές χαρές, χωρίς αποτέλεσμα. Όλοι γύρισαν στα σπίτια τους κατάκοποι και άπρακτοι.

     - Τίποτα! είπε ο Σωκράτης Φούντας και ξάπλωσε στον καναπέ.

     - Ούτε ίχνος! είπε ο Γιάννης Καρφίτσας και σωριάστηκε σε μια καρέκλα.

    - Τζίφος! είπε και ο Πέτρος Στριφτάρης και κάθησε να δει τηλεόραση.

     Κι όμως, αν είχαν ψάξει λίγο πιο προσεκτικά, αν είχαν τα μάτια τους περισσότερο ανοιχτά, θα τα είχαν εντοπίσει τα άγρια σκυλιά που γάβγιζαν, που είχαν ξεφυτρώσει στη γειτονιά από το πουθενά και που, πιο συγκεκριμένα, είχαν φυτρώσει εκεί που δεν τα έσπειραν.

     Θα τα είχαν εντοπίσει εκεί, ανάμεσα στα ξερά χόρτα, στα θεμέλια μιας εγκαταλελειμμένης οικοδομής. Εκεί, δηλαδή, όπου τα εντόπισα εγώ...

Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου