Εκπλήρωση προορισμού

     Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα έλατο. Δηλαδή, δεν υπήρχε μόνο ένα έλατο, αλλά αυτό το έλατο δεν ήταν όπως τα άλλα. Ήταν λίγο καχεκτικό, πολύ αδύνατο, και είχε σοβαρά προβλήματα φυλλόπτωσης, που καθώς φαίνεται ήταν κληρονομικά, καθώς από το σόι του μπαμπά του ήταν όλοι φαλακροί.

     Η ιδιαιτερότητα αυτή του έλατου δε θα ήταν ίσως τόσο σημαντική, αν δε μεγάλωνε ανάμεσα σε άλλα έλατα, καλοζωισμένα και στρουμπουλά, και με πυκνό φύλλωμα, τα οποία, όχι μόνο καμάρωναν για τον εαυτό τους, αλλά χαίρονταν κιόλας να κομπάζουν δίπλα στο ελατάκι, κάνοντάς το να νιώθει ακόμα πιο άσχημα. Παρ'όλ'αυτά, το ελατάκι μεγάλωνε, όπως μεγάλωναν και τα υπόλοιπα έλατα γύρω του...

     Και έφτασε ο καιρός που τα έλατα μεγάλωσαν αρκετά και που πλησίαζε ο καιρός να εκπληρώσουν τον προορισμό τους. Και ο τότε ο τόπος γέμισε ξυλοκόπους, που μετρούσαν και που εξέταζαν, και που αποφάσιζαν ποιο έλατο έκανε για χριστουγεννιάτικο δέντρο και ποιο όχι... Και ένα-ένα, τα έλατα έφευγαν μέσα σε φορτηγά, και αποχαιρετούσαν το μέρος που γεννήθηκαν με χαρές και με τραγούδια.

     Το καχεκτικό έλατο είχε μεγαλώσει και αυτό, είχε ψηλώσει και είχε δυναμώσει, αλλά η φυλλόπτωση συνέχιζε να το ταλαιπωρεί, είπαμε, το πρόβλημα ήταν κληρονομικό... Και οι ξυλοκόποι που μετρούσαν, που εξέταζαν και που αποφάσιζαν, το προσπερνούσαν χωρίς να του δίνουν την παραμικρή σημασία.

     Τα βράδια, που κοιμόταν, το έλατο ονειρευόταν ότι το έπαιρναν και εκείνο, και ότι το έβαζαν σε ένα φορτηγό, και ότι το πήγαιναν σε ένα σπίτι, και το γέμιζαν φωτάκια και λογής-λογής στολίδια, και ότι όλοι το θαύμαζαν. Και το έλατο αισθανόταν πολύ περήφανο για τον εαυτό του. Και τεντωνόταν και ψήλωνε λίγο ακόμα.

     Όμως, αυτό γινόταν μόνο στον ύπνο του. Μόλις ξυπνούσε, συνειδητοποιούσε την σκληρή πραγματικότητα και τα δάκρυά του μπερδεύονταν με την πρωινή δροσιά. Πόσο θα ήθελε να το διαλέξουν και εκείνο, έστω και την τελευταία στιγμή! 

     Είχε μείνει μονάχο του τώρα, αφού όλα τα άλλα έλατα είχαν φύγει και, τουλάχιστον, δεν το κορόιδευε κανείς. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να βγάλει το έλατο από τη δυστυχία του.

     Και έφτασε η παραμονή των Χριστουγέννων. "Τώρα όλα τα άλλα έλατα θα καλοπερνάνε", σκέφτηκε το έλατο και μελαγχόλησε πάλι. "Θα έχουν βρει τη θαλπωρή μιας οικογένειας και θα γιορτάζουν, μέσα στα φώτα και στη χαρά. Ενώ εγώ..."

     Ένα αστεράκι λαμπύρισε στον ουρανό. Μήπως ήταν ένα αστεράκι ευχών; Μακάρι να ήταν. Το έλατο έκανε μια ευχή και το αστεράκι τρεμόπαιξε, σαν να του έκλεισε το μάτι. Και το έλατο αποκοιμήθηκε, μόνο, μέσα στην ερημιά...

     Και το αστεράκι πράγματι την άκουσε την ευχή. Και πήγε στη βασίλισσα του χιονιού και της το είπε. Και η βασίλισσα του χιονιού, που δεν είναι καθόλου κακιά, αλλά έχει μία πολύ ζεστή καρδιά, το λυπήθηκε το έλατο. Και έστειλε χιονονεράιδες, φορτωμένες με στολίδια πολλών ειδών, και εκείνες στόλισαν το έλατο με προσοχή, για να μην το ξυπνήσουν. Και εκείνο το βράδυ, το έλατο ονειρεύτηκε και πάλι ότι ήταν στολισμένο.

     Και όταν άνοιξε τα μάτια του το έλατο, το επόμενο πρωί, ο κόσμος ήταν διαφορετικός και το έλατο νόμιζε ότι συνέχιζε να ονειρεύεται. Όμως δεν ήταν όνειρο. Και τις επόμενες μέρες ο τόπος γέμισε εκδρομείς που πήγαν να χαρούν το χιόνι.

     - Για δείτε εκεί ένα όμορφο δέντρο, σαν χριστουγεννιάτικο είναι! έλεγαν όλοι και το έβγαζαν φωτογραφία.

     Και η αλήθεια ήταν ότι ήταν το μόνο έλατο στην περιοχή, αφού όλα τα άλλα τα είχαν πάρει. Και το έλατο, για πρώτη φορά, απολάμβανε τη μοναδικότητά του και, μυστικά, ευχαριστούσε το αστεράκι των ευχών για το δώρο που του είχε κάνει, να το βοηθήσει να εκπληρώσει τον προορισμό του...