Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα φουλάρι ζωηρό.
- Αχ, έλεγε και ξανάλεγε, πόσο θα ήθελα να ζήσω ελεύθερο, να πηγαίνω όπου θέλω, όποτε θέλω, και όχι να εξαρτώμαι συνέχεια από άλλους!
Και δωσ'του και αναστέναζε, το ζωηρό φουλάρι.
Η κοπέλα που το είχε, το φορούσε αρκετά συχνά, αλλά το τύλιγε γύρω από το λαιμό της σφιχτά, και δεν του άφηνε πολλά περιθώρια. Και το ζωηρό φουλάρι ασφυκτιούσε, παρ'όλο που της κοπέλας ο λαιμός ήταν τυλιγμένος.
Όποτε φυσούσε, το ζωηρό φουλάρι ξεθάρρευε και ανέμιζε πιο τσαχπίνικα από ό,τι συνήθως, και χόρευε και τραγουδούσε, ελπίζοντας ότι εκείνη θα ήταν η τυχερή του μέρα. Όμως ακριβώς εκείνη τη μέρα, τη μέρα που φυσούσε, η κοπέλα τύλιγε ακόμα πιο σφιχτά το φουλάρι γύρω από το λαιμό της, και η απελπισία τύλιγε το φουλάρι, όπως εκείνο τύλιγε το λαιμό της κοπέλας...
Και ο καιρός περνούσε, και πότε φυσούσε, πότε δε φυσούσε, και το φουλάρι πάντα προσπαθούσε να απελευθερωθεί και πάντα αποτύχαινε.
Ώσπου μια μέρα ο καιρός αγρίεψε πολύ, και ο άνεμος άρχισε να φυσάει δαιμονισμένα. Και τόσο δυνατά φυσούσε ο αέρας, που σήκωνε τα πεσμένα ξερά φύλλα και τα έβαζε να χορεύουν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο αέρας έπιανε και τα κλαδιά των δέντρων και τα κουνούσε πέρα-δώθε δυνατά. Και όπως κουνιούνταν τα κλαδιά των δέντρων, έμοιαζε λες και τα δέντρα μοιρολογούσαν...
Το ζωηρό φουλάρι εκείνη τη μέρα ήταν απλωμένο σε σκοινί, πιασμένο με δύο μανταλάκια. Το είχε πλύνει η κοπέλα και το είχε απλώσει για να στεγνώσει. Και καθώς φυσούσε ο αέρας, το φουλάρι χόρευε ανόρεχτα και σκεφτόταν πόσο τυχερά ήταν τα ξερά φύλλα. Και εκεί που φυσούσε ο αέρας και τα μανταλάκια έσφιγγαν το φουλάρι, εκείνο σκέφτηκε ότι θα μπορούσε, ίσως, να δραπετεύσει. Και σιγά-σιγά και με επιμονή, το φουλάρι χαλάρωσε την σφιχτή λαβή του ενός μανταλακιού. Και επειδή το άλλο μανταλάκι άρχισε να γελάει και να κοροϊδεύει το πρώτο, δίνει μια το φουλάρι και με την επόμενη ριπή του ανέμου βρέθηκε να πετάει στον ουρανό, αγκαλιά με τα ξερά φύλλα!
Η ευτυχία του δεν περιγραφόταν! Αισθανόταν ελαφρύ και, κυρίως, ελεύθερο. Τίποτα πια δεν το κρατούσε δεμένο στη γη, ούτε λαιμός κοπέλας, ούτε μανταλάκια. Και το ζωηρό φουλάρι βάλθηκε να χορεύει και να γελάει, ακολουθώντας τον άνεμο στο μανιασμένο του διάβα. Η γη φαινόταν πολύ μακριά τώρα και όλα επάνω της, τα σπίτια, τα δέντρα, οι άνθρωποι, φαίνονταν πολύ μικρά. Οι ακτίνες του ήλιου έπαιζαν κυνηγητό τριγύρω του και τα γέλια τους αντηχούσαν απ'άκρη σ'άκρη στον ουρανό.
Ώσπου, ο άνεμος άρχισε να κουράζεται και η ταχύτητά του να μειώνεται. Οι ηλιαχτίδες άρχισαν να επιστρέφουν ψηλά στον ουρανό και τα γέλια τους σταμάτησαν να ακούγονται. Και τα ξερά φύλλα, μαζί τους και το ζωηρό φουλάρι, άρχισαν να χάνουν ύψος... Και τώρα όλα όσα βρίσκονταν επάνω στη γη, τα σπίτια, τα δέντρα, οι άνθρωποι, άρχισαν να φαίνονται όλο και πιο μεγάλα. Και το ζωηρό φουλάρι όλο και έχανε ύψος. Και, ξαφνικά, εκεί που περνούσε πετώντας δίπλα από ένα δέντρο, το δέντρο έκανε μία χραπ! και το γράπωσε.
Και το ζωηρό φουλάρι άρχισε να χτυπιέται και να προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από το δέντρο, αλλά μάταια. Και τα ξερά φύλλα συνέχισαν να χορεύουν στον αέρα, και να περνάνε από δίπλα του, αλλά το φουλάρι, που πια δεν ήταν τόσο ζωηρό, δεν μπορούσε πια να πετάξει.
- Τόσο, λοιπόν, κράτησε η χαρά μου; αναρωτήθηκε το φουλάρι. Τόσο, όσο κρατάει ένα όνειρο;
Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου
Αν ήξερε την κατάληξη του πετάγματος, τι θα διάλεγε, λες; Να το τολμήσει έστω μία φορά, ή να μην το δοκιμάσει ποτέ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
Υ.Γ.: Χαίρομαι, πάντως, που τα φουλάρια δεν πετάνε! Τους έχω τέτοια αδυναμία, που δε θα μού άρεσε καθόλου να μού φεύγουν δεξιά και αριστερά! ;-)
Ίσως και να μην το δοκίμαζε, αν ήξερε από πριν την κατάληξη. Γι'αυτό δεν είναι καλό να ξέρουμε το τέλος της ιστορίας.
ΔιαγραφήΝα έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο
ΥΓ: Ώστε είσαι οπαδός των φουλαριών; Είσαι σίγουρη ότι δεν ήταν κάποιο από τα δικά σου το... αλητήριο;
Από τις ωραιότερες εικόνες, είναι ένα φουλάρι που πετάει και χορεύει ταυτόχρονα. Ειδικά εάν είναι μεταξωτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δεν έχω δει από κοντά, μόνο το έχω φανταστεί, αλλά είμαι σίγουρη ότι αν τύχαινε να δω, δεν θα μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Για όσο θα επέτρεπε ο αέρας που θα το παρέσερνε να το παρακολουθήσω.
Γενικά, μου αρέσει ότι παρασέρνει ο αέρας, με εξαίρεση τους ανθρώπους και τις πολιτικές συνειδήσεις.
Να φανταστείς ότι η αγαπημένη μου σκηνή στην ταινία American Beauty είναι όταν ο Ρίκι Φιτς (κατά κόσμον Γουές Μπέντλεϋ) βιντεοσκοπεί μια σακούλα πλαστική, λευκού χρώματος, που την παρασέρνει ο αέρας κι εκείνη χορεύει και χορεύει και σταματημό δεν έχει.
Εν κατακλείδι, πολύ χαίρομαι που το φουλάρι δραπέτευσε, έστω γι αυτό το λίγο, έστω κι αν, τελικά, το έπιασε το δέντρο.
Και έτσι δικαίωσε τον αείμνηστο Νίκο Παπάζογλου, που έγραφε για τον "Αύγουστο" τον στίχο "Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό".
Όπως αντιλαμβάνεσαι, μου άρεσε πολύ και αυτή η ιστορία!
Καλό Σαββατοκύριακο Πίπη!
Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου, αγαπημένη μου Αρτίστα, και να σου πω ότι και εγώ με τη σειρά μου απολαμβάνω απεριόριστα τόσο τα σχόλιά σου, όσο και τις αναρτήσεις σου (ακόμα και όταν σιγοκλαίς με αφορμή τη θεία Φεβρωνία).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο και σε εσένα