Εννέα χρόνια και εννέα μέρες

 

     Η Πίπη κοιτάζει το ημερολόγιο και συλλογιέται.

     - Εννέα χρόνια και εννέα μέρες, σκέφτεται. Βρε, πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια; Πότε ήταν που τα μάτια μου έβλεπαν κοντά λες και ήταν μικροσκόπια; Πότε ήταν που δύο βραδιές με γιαούρτι σήμαιναν δύο κιλά μείον;

     Εννέα χρόνια και εννέα μέρες, λοιπόν, όλα στη Χώρα του διαμερίσματος και στις όμορές της χώρες της μπροστινής και της πίσω βεράντας. Και πόσα ταξίδια δεν ξεκίνησαν μέσα σε αυτές τις χώρες! Ταξίδια μικρά, ταξίδια μεγάλα, ταξίδια στο μικρόκοσμο, ταξίδια στο διάστημα, σε δάση, βουνά, λίμνες, ποτάμια, ζούγκλες... Συνομιλίες με λουλούδια, δέντρα, ζώα, έντομα, αλλά και ανθρώπους...

     Και τότε είναι που η Πίπη συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν και άπειρα, μακρινά ταξίδια που έχει κάνει χωρίς καν να κουνηθεί από τη θέση της. Επειδή, δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, εκτός από τους πιστούς ακολούθους της, που ποζάρουν καμαρωτοί στις κερκίδες της Οξείας Γλωσσοπάθειας (ογδόντα ένας νοματαίοι, την στιγμή που μιλάμε), υπάρχουν και πολλοί άλλοι, προφανώς, που την παρακολουθούν κρυμμένοι πίσω από ορθάνοιχτες εφημερίδες, φορώντας σκούρα γυαλιά.

     Είναι όλοι εκείνοι που δεν φαίνονται στις κερκίδες, αλλά που η Πίπη μπορεί και βλέπει τα ίχνη τους στα στατιστικά του μπλογκ. Και τα ίχνη των αναγνωστών που βλέπει η Πίπη δεν της αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία: η Πίπη είναι πολύ ταξιδιάρα! Έτσι, εκτός από όλα τα πέρατα της Ελλάδας, η Πίπη έχει "ταξιδέψει": στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σουηδία, την Ουκρανία, τη Γερμανία, τη Ρωσία, τον Καναδά, την Ινδονησία, την Ιρλανδία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, τη Ρουμανία, την Τουρκία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Σιγκαπούρη, την Ιαπωνία, την Πολωνία, τις Φιλιππίνες, το Βέλγιο, το Βιετνάμ, το Λουξεμβούργο, το Ιράν, τη Νότια Κορέα, την Σλοβακία, την Αυστραλία, το Ισραήλ, την Τσεχία, την Πορτογαλία, το Χονγκ Κονγκ, την Ελβετία, την Βραζιλία, την Αίγυπτο, την Ιταλία, το Μεξικό, το Πακιστάν, την Κίνα, το Περού, την Ινδία, τη Δανία, τη Λιθουανία, την Εσθονία, τη Μολδαβία, την Ισπανία, την Αργεντινή, τη Βενεζουέλα, την Ουρουγουάη, τη Χιλή, τη Νότια Αφρική, το Μαρόκο, τη Νιγηρία, την Αλγερία, την Κύπρο, τη Νορβηγία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, τη Φινλανδία, αλλά και σε μία περιοχή που δεν εμφανίζεται στο χάρτη και αποδίδεται από τον blogger ως άγνωστη περιοχή, αφήνοντας υπόνοιες και για ταξίδια της Πίπης είτε στο διάστημα είτε στο υπερπέραν!

     Τζετ λαγκ την έπιασε την Πίπη από τα τόσα ταξίδια που έκανε και κάνει. Και φαντάζεται την υποδοχή που της επιφυλάσσει κάθε αναγνώστης που την καλεί, κατά κάποιον τρόπο, να του διηγηθεί τα όσα της συμβαίνουν. Πιθανότατα θα την υποδέχεται με μία αχνιστή κούπα καφέ στο χέρι (ίσως όχι στην Αγγλία - εκεί πιθανώς θα την περιμένει με τσάι και βουτήματα -, αλλά στην Βραζιλία σίγουρα), ή μπορεί να την υποδέχεται καθισμένος σε μία αναπαυτική πολυθρόνα, δίπλα σε ένα ανοιχτό, φωτεινό παράθυρο, με μια ανάλαφρη κουρτίνα που χορεύει στον αέρα. Μπορεί να έχει δίπλα του ένα μισάνοιχτο βιβλίο, με σελιδοδείκτη ή χωρίς, ή μπορεί να έχει στα πόδια του ένα αγαπημένο κατοικίδιο. Μπορεί να είναι άρρωστος, ανακαθισμένος σε ένα κρεβάτι, και να τρώει ζεστή σουπίτσα ή να πίνει κάποιο χρωματιστό χαπάκι. Μπορεί να κάνει ένα διάλειμμα από τη δουλειά του και το βλέμμα του να ταξιδεύει μακριά, πίσω από αστραφτερούς ουρανοξύστες, ή να χαζεύει κάποια επιβλητική, χιονισμένη βουνοκορφή στο βάθος, να ακολουθεί ένα κοπάδι ταξιδιάρικες χήνες στον ουρανό ή να μπερδεύεται σε ένα κοπάδι παιχνιδιάρικα σύννεφα, που αλλάζουν σχήματα σε ένα ουράνιο καρουζέλ. Μπορεί να είναι ένα κρύο πρωινό και να χουχουλιάζει στο κρεβάτι του κοιτάζοντας τα θολά τζάμια, ή μπορεί να είναι ένα παγωμένο, χειμωνιάτικο βράδυ και να την υποδέχεται δίπλα στο αναμμένο τζάκι, με ψημένα κάστανα και γλυκό κρασί. Μπορεί να κάνει ζέστη και να την υποδέχεται σε μία σκιερή βεράντα, πίνοντας μυρωδάτη, δροσερή λεμονάδα, ή κάτω από μία μεγάλη ομπρέλα θαλάσσης, ακούγοντας τη χαλαρωτική μουσική των κυμάτων. 

     Και η Πίπη νιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλους τους αναγνώστες της Οξείας Γλωσσοπάθειας, ορατούς και "αόρατους", που την έχουν πάρει μαζί τους σε όλα αυτά τα θαυμαστά μέρη. Και θέλει να ευχαριστήσει όλον αυτόν τον κόσμο που την "προσκαλεί" στο σπίτι του ή στη δουλειά του - ή όπου αλλού, τέλος πάντων -, στέλνοντας ευχαριστήριες κάρτες, μόνο που δεν ξέρει τις διευθύνσεις, και οι κάρτες τελικά στοιβάζονται η μία επάνω στην άλλη. 

     Ακόμα και έτσι, όμως, η Πίπη αισθάνεται πάρα πολύ τυχερή. Τυχερή επειδή μπόρεσε να ταξιδέψει σε τόσα μέρη και να γίνει κοσμοπολίτισσα. Τυχερή επειδή ο δρόμος που ξεκίνησε πριν από εννέα χρόνια και εννέα μέρες δεν έχει φτάσει σε αδιέξοδο, αλλά συνεχίζεται και συνεχίζεται... Και μπορεί μερικές φορές το οδόστρωμα να είναι λίγο ταλαιπωρημένο, και παντού να χάσκουν λακκούβες και ίσως και τρύπες, μπορεί να υπάρχουν πεσμένοι κορμοί ή πεσμένα ηλεκτρικά καλώδια, μπορεί κάποιο μονοπάτι να το έχει καλύψει πυκνή βλάστηση, αλλά αν συνεχίσει να περπατάει αργά και προσεκτικά, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μπορέσει να αποφύγει τις παγίδες και να προχωρήσει πολύ παραπέρα. Ποιος ξέρει τι την περιμένει κάτω από εκείνο εκεί το κουτσομπόλικο πλατάνι; Ποιος ξέρει τι θα συναντήσει επάνω σε εκείνο εκεί το ψηλομύτικο βουνό; Άραγε, τι θα μάθει πίσω από εκείνα εκεί τα χρυσαφιά τα σύννεφα;

     Το βλέμμα της Πίπης πέφτει τώρα επάνω στις κάρτες, που - γραμμένες με καλλιγραφικά γράμματα - στοιβάζονται η μία επάνω στην άλλη, και νιώθει μια μεγάλη σιγουριά: ότι θα βρεθεί ο τρόπος και ότι θα έρθει η στιγμή που οι κάρτες θα φτάσουν στους παραλήπτες τους. Και τόσο μεγάλη είναι αυτή η σιγουριά, που η Πίπη πασπαλίζει τις κάρτες και με λίγη χρυσόσκονη, ξέρετε, από εκείνη που αιωρείται κατά καιρούς στη Χώρα του διαμερίσματος.