Γεροντοέρωτες...

      Όλοι γνωρίζουν, πλέον, ότι η Πίπη περνάει συχνά περιόδους χωρίς έμπνευση, όπως επίσης και ότι όταν δεν έχει έμπνευση, η Πίπη καταφεύγει στα παιχνίδια με τις λέξεις. Είναι πολύ πονηρή, αυτή η Πίπη.

     Έλα, όμως, που το κόλπο δεν πιάνει πάντα... Έτσι έγινε και τον τελευταίο καιρό η Πίπη κατέληξε να τον περνάει κοιτάζοντας τις πέντε λέξεις που διάλεξε, χωρίς να μπορεί να γράψει ούτε λέξη. Ποιος της φταίει, βέβαια, όταν κάνει τέτοιες επιλογές; Ποιος θα διάλεγε τις λέξεις  ζωγραφιά, πέτρα, τουαλέτα, δεξαμενή, σκουπίδια, και θα περίμενε ύστερα να γράψει κάτι της προκοπής; Και οι μέρες περνούσαν, και οι λέξεις παρέμεναν εκεί, αυστηρές και αδιαπραγμάτευτες, να θυμίζουν στην Πίπη ότι κανένας γνωστός ή άγνωστος ήρωας δε θέλει πια να περάσει από τη γειτονιά της Γλωσσοπάθειας, κινδυνεύοντας να συνδεθεί με αυτές τις λέξεις...

     Και η Πίπη ένιωθε μεγάλη απογοήτευση, στ'αλήθεια, και αποφάσισε να δει λίγη τηλεόραση. Και τότε συνέβη το μοιραίο: η Πίπη ερωτεύτηκε! Ποιος να το περίμενε! Και τόσο δυνατά χτυπήθηκε η Πίπη από τα βέλη του έρωτα, που άρχισε να παραμιλάει! Αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Το χειρότερο ήταν ότι επρόκειτο για έναν έρωτα αδύνατο, σχεδόν ανέφικτο. Γι'αυτό και η Πίπη το έριξε στους αναστεναγμούς. Τι την ήθελε την τηλεόραση; Και μάλιστα την κρατική; Κατάρα στα ποιοτικά προγράμματα!

     Όμως, προτού βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα για το αντικείμενο του πόθου της Πίπης, προτού αρχίσετε να σκέφτεστε πανέμορφους ηθοποιούς ή παρουσιαστές, θα σας πω εγώ το όνομα του γεροντοέρωτα της Πίπης: Σαν Κριστόμπαλ ντε λα Λαγούνα.

     Ισπανός ευγενής, θα μου πείτε - δεν περιμένατε τίποτα λιγότερο, εξάλλου - γέννημα-θρέμμα της ισπανικής αυλής, αλλά και βιρτουόζος της καστανιέτας και του φλαμένκο. Αμ' δε! Έτσι νόμιζα κι εγώ, αλλά όχι, έκανα λάθος. Διότι το Σαν Κριστόμπαλ ντε λα Λαγούνα δεν είναι άνθρωπος, είναι μία μικρή πόλη στην Τενερίφη! Και τόσο μαγεύτηκε η Πίπη από τις εικόνες που είδε στην τηλεόραση από τη συγκεκριμένη πόλη, που ένιωσε την ανάγκη να μεταναστεύσει!

     Μα τι όμορφη πόλη ήταν αυτή, που ξεκίνησε να χτίζεται σε ένα μέρος όπου υπήρχε μια φυσική δεξαμενή νερού, από την οποία πήρε και το όνομά της, και που επεκτάθηκε και γέμισε όμορφα, πολύχρωμα σπίτια, σύμφωνα με οικοδομικά σχέδια που πρωτοδοκιμάστηκαν εκεί, προτού ταξιδέψουν μέχρι την Αμερική! Φαντάσου τώρα να πηγαίνεις εδώ, λίγο πιο πέρα, να, δίπλα από την Αφρική, ίσα που να σε πιτσιλάει ο Ατλαντικός, και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη Λατινική Αμερική! Να συναντάς μια πόλη γεμάτη αρχιτεκτονικούς θησαυρούς, με μεγάλα, χαρακτηριστικά παράθυρα και ξύλινους εξώστες, φτιαγμένους από κοκκινωπό ξύλο τοπικού πεύκου, που ακόμα και ύστερα από 300 χρόνια συνεχίζει να βγάζει ρετσίνι! Να βγαίνεις για βόλτα και να μην ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις! Η Πίπη έμεινε με ανοιχτό το στόμα, όταν είδε όλες αυτές τις ομορφιές στην τηλεόραση.

     Και φαντάσου, να μένεις σε ένα από αυτά τα πανέμορφα σπίτια, που πίσω από τις όμορφες προσόψεις τους κρύβουν υπέροχες, εσωτερικές αυλές, άλλες γεμάτες τροπική βλάστηση και άλλες λίγο πιο "σουλουπωμένες"! Έξω ο κόσμος να πηγαινοέρχεται, και εσύ, στην ιδιωτική σου αυλή, να κάνεις γιόγκα ή να κοιμάσαι σε μια αιώρα! Αυτό κι αν την ενθουσίασε την Πίπη! Και ας μην κάνει γιόγκα, και ας μην έχει αιώρα για να κοιμάται.

     - Εκεί θα πάω να ζήσω, σκέφτηκε η Πίπη, που δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της και αποφάσισε να τον μοιραστεί μέχρι και με τους ενοίκους της μπροστινής και της πίσω βεράντας.

     Αλλά εκείνοι δε φάνηκε να εντυπωσιάζονται.

     - Σιγά το μέρος! της είπαν. Δεν πιάνει μία μπροστά στις χώρες μας. Και γιατί, παρακαλώ, να είναι εσωτερικές οι αυλές; Για να μην έχουν θέα τα φυτά; Ενώ εδώ που είμαστε, κοίτα τι ωραία θέα που έχουμε! Να πας μόνη σου σ'αυτήν τη Λαγούνα, αλλά, να ξέρεις, θα το μετανιώσεις!

     - Μα, αντέτεινε η Πίπη, δεν έχετε δίκιο, κοιτάξτε τις φωτογραφίες, μέχρι και όταν βρέχει, η πόλη είναι μία σκέτη ζωγραφιά, είναι πανέμορφη, σας λέω!

     - Και δεν είναι πανέμορφη η Χώρα της μπροστινής βεράντας όταν βρέχει; ρώτησε το αγιόκλημα.

     - Και δεν είναι πανέμορφη η Χώρα της πίσω βεράντας όταν βρέχει; ρώτησε και ο βασιλικός. Για να μη σου θυμίσω ότι όταν είχε βουλώσει η υδρορροή και είχε πλημμυρίσει η πίσω βεράντα, ίσως να ήταν και μεγαλύτερη από εκείνη τη Λαγούνα...

     Αυτό καθόλου δεν της άρεσε της Πίπης, ήταν μια πολύ δυσάρεστη ανάμνηση. Αλλά ήταν αποφασισμένη να υπερασπιστεί την άποψή της.

     - Χωρίς να θέλω να σας στενοχωρήσω, το Σαν Κριστόμπαλ είναι πιο όμορφο, είπε.

     - Και έτσι να είναι, πού να τρέχουμε τώρα; είπε και το κλήμα, που είχε γραπωθεί επάνω στα κάγκελα και δεν έλεγε να τα αφήσει.

     - Μα έχουν και όμορφες παραδόσεις! επέμεινε η Πίπη.

     - Και από πότε εσύ πετάς την σκούφια σου για τις παραδόσεις; ρώτησε η μία από τις δύο τριανταφυλλιές.

     - Γιατί το λες αυτό; είπε η Πίπη. Δεν χορεύω εγώ παραδοσιακούς χορούς;

     - Αλήθεια είναι αυτό, είπε το γιασεμί. Εγώ την έχω δει αρκετές φορές που χοροπηδάει σαν κατσίκι.

     - Αλλά, έτσι κι αλλιώς, συνέχισε η Πίπη, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Ακόμα και αν κάποιος δεν είναι λάτρης των θρησκευτικών εκδηλώσεων, για παράδειγμα, δεν μπορεί να μη θαυμάσει τον τρόπο που στολίζουν τους δρόμους για τις θρησκευτικές τους λιτανείες! Δείτε εδώ!

     - Φρίκη! φώναξαν οι τριανταφυλλιές με μια φωνή. Τι παιδομάζωμα είναι αυτό! Και θέλεις να πάμε εκεί, να μας παίρνουν τα παιδιά μας και να τα στρώνουν στους δρόμους να τα πατάνε; Αν είναι δυνατόν! Εμείς δεν πάμε σε αυτήν τη χώρα των κανιβάλων! Ποτέ!

     Και έδειξαν αγριεμένες τα αγκάθια τους.

    - Μα τι λέτε; τους είπε η Πίπη. Ίσα-ίσα που στην Τενερίφη τα φυτά προκόβουν. Εκεί κοντά στο Σαν Κριστόμπαλ ντε λα Λαγούνα υπάρχει ένα από τα αρχαιότερα δάση του κόσμου! Η βλάστηση εκεί είναι πολύ πυκνή και τα δέντρα είναι τόσο ψηλά, που πίνουν νερό κατευθείαν από τον ουρανό, το φαντάζεστε;

     - Όχι όπως εδώ, μουρμούρισε ο δυόσμος, που μας το δίνεις το νερό με το σταγονόμετρο...

     - ...και παρακαλάμε να βρέξει για να ξεδιψάσουμε, συμπλήρωσε η λουίζα.

     - Δεν πιστεύω να θέλεις να πας για να προσπαθήσεις να σκαρφαλώσεις στον ουρανό, είπε και το αγιόκλημα και την κοίταξε λοξά.

     - Όχι, βρε παιδιά, αλλά δείτε τι παραμυθένιο που φαίνεται! είπε η Πίπη. Για να μη σας πω ότι φιλοξενεί εκατομμύρια έντομα...

     - Έντομα; Μπλιαχ! έκαναν όλα τα φυτά μαζί.

    - ... αλλά σίγουρα υπάρχουν και πολλές χιλιάδες καναρίνια εκεί, το ξέρετε ότι η Τενερίφη βρίσκεται στα Κανάρια νησιά, που είναι η πατρίδα των καναρινιών;

    - Μη μου τα θυμίζεις τα καναρίνια, είπε η μπουκαμβίλια, είναι πολύ φωνακλάδικα και μου φέρνουν πονοκέφαλο!

     - Έτσι είναι, είπε και το γιασεμί, αυτό το καναρίνι του τετάρτου μας έχει πάρει τα αυτιά, τι στο καλό, όλο σε οίστρο βρίσκεται;

     - Πουθενά δε σας βρίσκει κανείς, είπε η Πίπη. Μα, σας λέω το κλίμα εκεί είναι εξαιρετικό, ό,τι πρέπει για φυτά, γι'αυτό και τα δέντρα ψηλώνουν τόσο πολύ!

     - Αμάν πια, αυτή η μανία σου για τα ύψη! πετάχτηκε το κυκλάμινο. Τι να το κάνεις το ύψος; Τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια!

     - Και σιγά το μέρος! είπε και το κλήμα. Δηλαδή, για λίγη υγρασία παραπάνω, θα πρέπει να ξενιτευτούμε; Άσε που η υγρασία δε βοηθάει στους ρευματισμούς...

     - Και σε τελευταία ανάλυση, είπε και το γιασεμί, ένα απλό δάσος είναι, αξίζει να αλλάξεις άρδην τη ζωή σου για χάρη του; Πήγαινε, δες το και ξαναγύρνα!

    - Δε σας καταλαβαίνω, είπε η Πίπη, άλλα φυτά στη θέση σας θα πέθαιναν να πάνε σε ένα τεράστιο φυσικό πάρκο, όπου η ανθρώπινη παρουσία είναι πολύ περιορισμένη. Είναι πραγματικός Παράδεισος, σας λέω! Κανένας δεν τα ενοχλεί τα φυτά. Η ανθρώπινη παρουσία περιορίζεται σε κανα-δυο μικροοικισμούς, όπως είναι η Τσιναμάδα, με τα πολύχρωμα σπιτάκια της, τα φτιαγμένα μέσα στους βράχους...

     - Τι όνομα είναι αυτό; ρώτησε το ένα γεράνι.

     - Αυτοί οι τύποι εκεί πέρα δεν ξέρουν να βγάζουν ονόματα, είπε το άλλο γεράνι. Άκου, Τσιπανάδα...

     - Τσιπουράδα το λένε, το διόρθωσε το πρώτο.

     - Παιδιά, δεν το ακούσατε καλά, είπε το αγιόκλημα. Τσιγγανάδα το είπε.

     - Τσιναμάδα το είπα, είπε η Πίπη, και είναι μια χαρά όνομα.

     - Ποιος χαζός διαλέγει να ζήσει μέσα στους βράχους; είπε η μια τριανταφυλλιά. Εξάλλου, αν θέλεις να δεις σκαμμένους βράχους πήγαινε στα Μάταλα, έχω μια ξαδέρφη εκεί που μου λέει ότι το μέρος είναι γεμάτο τρύπες. Κάποτε τις χρησιμοποιούσαν για κατοικίες, αλλά δεν έχουν καθόλου πόρτες, να δεις που τώρα πια θα είναι γεμάτες σκουπίδια και θα βρωμάνε σαν τουαλέτες, πιφ! Όχι, όχι, ούτε στα Μάταλα να πας.

     - Μα σας λέω, είναι πολύ όμορφο μέρος, και αν σε κάποιον δεν αρέσουν τα βουνά και τα δάση, έχει ένα σωρό φυσικές πισίνες στις ακτές, και το νερό εκεί έχει σταθερή θερμοκρασία 22 βαθμών. Είναι ονειρεμένο το μέρος. Είμαι σίγουρη ότι εκεί θα μπορούσα να ζω μια υπέροχη ζωή...

     - Σιγά τη ζωή!

     - Μα...

     - Δεν έχει μα, άσε τη διαφήμιση και πιάσε το ποτιστήρι! φώναξε ο δυόσμος.

     - Ναι, πιάσε το ποτιστήρι, διψάμε! φώναξαν και τα άλλα φυτά.

     Αναστέναξε η Πίπη. Το έβλεπε ξεκάθαρα πια, το Σαν Κριστόμπαλ απομακρυνόταν από τον ορίζοντα των πιθανοτήτων της.

     - Ανάθεμα την κρατική τηλεόραση και τα προγράμματά της! σκέφτηκε. Πώς θα συνεχίσω τώρα στη Χώρα του διαμερίσματος, που δεν έχει αίθριο και αιώρα, όταν ξέρω ότι υπάρχει το Σαν Κριστόμπαλ ντε λα Λαγούνα, δίπλα στο αρχαίο δάσος με τα πανύψηλα δέντρα;

     Αλλά εκείνη την στιγμή θυμήθηκε και τα εκατομμύρια έντομα του αρχαίου δάσους και, όπως τα φυτά νωρίτερα, ένιωσε μια τρομερή απέχθεια. Αν γινόταν να έλειπαν αυτά... Κρίμα όμως. Κρίμα να πάνε χαμένες τόσες γνώσεις που είχε αποκτήσει από το ντοκυμαντέρ. Έπρεπε να τις μοιραστεί. Να τις πει, έστω στην Πέτρα. Εκείνη είναι πολύ ταξιδιάρα, μπορεί και να πήγαινε. Και ύστερα να έκανε και μια όμορφη ανάρτηση γεμάτη υπέροχες φωτογραφίες...