Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Αιώνιο καλοκαίρι

     Κάθομαι στη βεράντα μου και απολαμβάνω το καλοκαιράκι. Είναι μία από τις αγαπημένες μου εποχές, από όταν ήμουν παιδί, τότε που καλοκαίρι σήμαινε ατέλειωτα παιχνίδια, και παγωτά, και ρακέτες στον δρόμο, και μπάνια στη θάλασσα και βόλτες με το ποδήλατο...
     Νιώθω ευλογημένη που ζω σε μια χώρα όπου το καλοκαίρι κάνει τόσο έντονη την παρουσία του, που δεν είναι υποτονικό και μη μου άπτου, αλλά δυναμικό και ρωμαλέο. Το γέλιο του καλοκαιριού δεν είναι απαλό, δεν είναι μειδίαμα σαν της Τζοκόντας, είναι γέλιο γάργαρο σαν κελαρυστό ρυάκι και τόσο τρανταχτό, που δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Και ορίστε, και τώρα αυτό κάνει το καλοκαίρι. Γελάει, γελάει με την καρδιά του και ο ήχος του γέλιου του μοιάζει εκπληκτικά με τον ήχο των τζιτζικιών, που ακούγεται παντού.
     Και, αλήθεια, δεν υπάρχει άλλος ήχος από τον ήχο των τζιτζικιών, πιο άρρηκτα συνδεδεμένος με το καλοκαίρι. Είναι και η θάλασσα, βέβαια, που τα κύματά της σκάνε στην παραλία χαϊδευτικά και παιχνιδιάρικα και όχι θυμωμένα και άγρια, όπως το χειμώνα, αλλά τα τζιτζίκια είναι, όπως και να το κάνουμε, οι τραγουδιστάδες του καλοκαιριού.
     Όμως, εμένα το τραγούδι των τζιτζικιών μου φέρνει στο νου και κάτι άλλο. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, εμένα τα τζιτζίκια μου φέρνουν στο μυαλό εργατικούς ξυλοκόπους, που πριονίζουν εντατικά τα δέντρα, και όλο στήνω αυτί μήπως και ακούσω "Πέεεεεεφτει!". Μπορώ να τα φανταστώ, κιόλας, τα τζιτζίκια να φεύγουν από το σπίτι τους, φορώντας τη φόρμα εργασίας τους και τα κράνη τους, καθώς φροντίζουν πάντα για την ασφάλεια στο χώρο εργασίας. Οι γυναίκες τους - τα φαντάζομαι οικογενειάρχες, τι να κάνουμε; - τα ξεπροβοδίζουν και τους δίνουν μαζί και το κολατσιό τους. Και εκείνα πηγαίνουν στη δουλειά, και όλη τη μέρα πριονίζουν, πριονίζουν, πριονίζουν, και ο ιδρώτας τρέχει συνέχεια και τους μουσκεύει τη φόρμα εργασίας... Και το βράδυ γυρίζουν κατάκοπα στο σπίτι τους, και σκέφτονται πόσα ακόμα δέντρα τους μένουν για να πριονίσουν... Δύσκολη η ζωή του ξυλοκόπου τζίτζικα. Και μεγάλη αδικία να τον χαρακτηρίζουμε τεμπέλη, βασιζόμενοι στο μύθο του Αισώπου....
     Τέλος πάντων, τίποτα δεν είναι δίκαιο σε αυτή τη ζωή... Εμένα άλλο με ενδιαφέρει, κατ'ουσίαν: πώς θα μπορέσω να φυλακίσω το καλοκαίρι και να το έχω δίπλα μου όλο τον χρόνο; Και όποιος μου πει "να κοιτάς τις φωτογραφίες του καλοκαιριού", μάλλον δεν καταλαβαίνει τι εννοώ. Εγώ δε θέλω να νοσταλγώ το καλοκαίρι, αυτό το κάνω και χωρίς τις καλοκαιρινές φωτογραφίες, εγώ θέλω να νιώθω καλοκαίρι όποτε επιλέγω.
     Θα μου πείτε: "τι σε έπιασε τώρα με το καλοκαίρι;". Δεν ξέρω, ίσως να φταίει που δεν πήγα διακοπές, ίσως πάλι και όχι, δεν είναι ωραίο να μπορείς να ζεις μια ευχάριστη εμπειρία όποτε το επιλέξεις; 
     Επειδή, λοιπόν, η μύτη και τα αυτιά είναι τα όργανα με τα οποία ταξιδεύει κανείς (άποψη προσωπική, φυσικά, αλλά μάλλον σωστή), σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα να είχα ένα μπουκαλάκι με άρωμα καλοκαιριού και ένα cd με ήχους καλοκαιριού και θα τα κατάφερνα μια χαρά να έχω καλοκαίρι οποτεδήποτε θελήσω. Και όσο για το cd, είναι αυτονόητο τι ήχο θα επιλέξω: τον ήχο των τζιτζικιών. Για το άρωμα, όμως, τι; Ποιο είναι το άρωμα του καλοκαιριού;
     Κάποιος μπορεί να πει ότι το άρωμα του καλοκαιριού είναι το άρωμα του ιωδίου που μυρίζει δίπλα στη θάλασσα, ή το άρωμα του καρπουζιού, ή επίσης το άρωμα του γιασεμιού και του αγιοκλήματος, το θέμα αυτό, όμως, μάλλον είναι προσωπικό για τον καθένα. Για εμένα, λοιπόν, το άρωμα του καλοκαιριού είναι συνδυασμός δύο αρωμάτων: της συκιάς και του ξερού χόρτου. Ίσως επειδή μου θυμίζει δύο καλοκαίρια στο χωριό της μαμάς, που καθόμασταν στην σκιά της μεγάλης συκιάς του παππού, και που τρέχαμε ανέμελα στα θερισμένα χωράφια, που ήταν χρυσά από το χρώμα των ξερών χόρτων... Το σούρουπο, ο ήλιος έπεφτε στο βάθος των χωραφιών, κουρασμένος από την σκληρή δουλειά της ημέρας, και η φύση, νυσταγμένη, αφηνόταν στα χάδια της νύχτας. Οι γρύλλοι Ερωτόκριτοι ξυπνούσαν και άρχιζαν να καλούν συνθηματικά τις Αρετούσες τους. Και ο ουρανός γέμιζε με τόσα αστέρια, που νόμιζες ότι το φωτεινό τμήμα του ουρανού ήταν μεγαλύτερο από το σκοτεινό. Πού να τα δεις αυτά στην πόλη...
     Αλλά, τώρα την βρήκα τη λύση. Φανταστείτε, λοιπόν, να είναι χειμώνας, και έξω να φυσάει και να κάνει κρύο, και οι διαβάτες να τρέχουν τυλιγμένοι με τα κασκόλ τους, και ο αέρας να χαστουκίζει τα δέντρα, και εγώ να είμαι στο σπίτι μου, και να ακούγονται τζιτζίκια και να μυρίζει συκιά και ξερά χόρτα... Ε, μη μου πείτε ότι έτσι δε θα φέρω το καλοκαίρι στην καρδιά του χειμώνα!

6 σχόλια:

  1. Δε λέω καλό το καλοκαίρι, αλλά μας έλιωσε με το συνεχόμενο καύσωνα!
    Αν είχε μόνο τις μυρωδιές του, και τους ήχους, αν κι ένα τζιτζίκι μας τρύπησε τον εγκέφαλο πρόσφατα, αφού είχε επιλέξει να πριονίζει το αλμυρίκι που από κάτω καθόμασταν... αν είχε λοιπόν τους ήχους και τις μυρωδιές και μια καλή θερμοκρασία που να μη γίνεσαι ούτε να νιώθεις φλαμπέ θα ήταν σούπερ!
    Πάντως μέσα από τις φωτογραφίες εγώ φέρνω στο μυαλό μου μυρωδιές και συναισθήματα...τώρα βέβαια αν είχα για ευκολία ένα τέτοιο μπουκαλάκι, θα του έβαζα μέσα γιασεμί και αύρα θαλασσινή!
    Φιλιά πολλά και καλά να περνάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε, εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε και το καλοκαίρι.
      Εκείνο το τζιτζίκι ίσως να είχε πτυχίο νευροχειρουργικής, γι'αυτό να σας τρύπησε τον εγκέφαλο, μη νομίζεις, υπάρχει και σε εκείνα εξειδίκευση.
      Ναι, το γιασεμί είναι επίσης συνδεδεμένο με το καλοκαίρι, αλλά αν έβαζα και γιασεμί στο μπουκαλάκι δε νομίζω να κατάφερνα να το μυρίσω, το άρωμα της συκιάς θα το κάλυπτε, γι'αυτό το απέφυγα. Εσύ, βέβαια, μπορείς να φτιάξεις το δικό σου μπουκαλάκι με ό,τι άρωμα προτιμάς. Εγώ απλώς δίνω την ιδέα.
      Πολλά φιλιά και σε εσένα, αγαπητή μου Μεμαρία

      Διαγραφή
  2. Ήχος και μυρωδιά καλοκαιριού, χμ... Ναι, νομίζω κι εγώ πως τα τζιτζίκια κάνουν χαρακτηριστικά καλοκαιριάτικη φασαρία. (Στην Καρδαμύλη της Μεσσηνίας, δε, ο ήχος τους είναι εκκωφαντικός- ακούγονται σαν να βρίσκονται ακόμα και στα χόρτα! Δεν το πίστευα το πόσο θόρυβο έκαναν!)
    Αν είχα το τερέτισμά τους και τον ήχο που κάνει μια βάρκα με τα κουπιά της, καθώς ανεβοκατεβαίνει πάνω στη θάλασσα από τα κύματα, θα είχα το cd που θα με μετέφερε στο καλοκαίρι.
    Όσο για τη μυρωδιά...ξερές πευκοβελόνες, που λες και αναδίδουν ήλιο και ζέστη!!!
    (Όταν γράφεις για τη μυρωδιά της συκιάς,εννοείς τα φρούτα της; Γιατί το δέντρο δε θυμάμαι ποτέ να το μύρισα.)
    Με την ευκαιρία, μου άρεσε που, για αλλαγή από τις ιστορίες σου, έγραψες και κάτι πιο προσωπικό. ;-)
    Να χορτάσεις καλοκαίρι τον Αύγουστο σου εύχομαι (αφού είναι από τις αγαπημένες σου εποχές)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ενδιαφέρον και το δικό σου cd, με τον ήχο των κουπιών. Και οι πευκοβελόνες μυρίζουν ωραία, ναι, αλλά σαν της συκιάς τη μυρωδιά... Και, ναι, εννοώ το δέντρο και όχι το φρούτο. Αν περάσεις κοντά από συκιά, πλησίασέ την και θα δεις ότι έχω δίκιο.
      Χαίρομαι που σου άρεσε το πιο προσωπικό της ιστορίας. Πού και πού γράφω και τέτοιες.
      Να έχεις κι εσύ έναν όμορφο Αύγουστο, όπως τον επιθυμείς και τον φαντάζεσαι.
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  3. Αυτή η ιδέα σου πολύ μου αρέσει!! Επίσης αφίσες με καλοκαιρινά τοπία στο σπίτι, ήχο τζιτζικιού στο κινητό, συχνό άλειμμα αντιηλιακού και το χειμώνα, σπρέυ καρύδας κλπ κλπ... ωραίες οι στιγμές σου, τη συκιά την έχω και γω συνδεδεμένη με το ένα μου χωριό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου αρέσει η ιδέα μου, αγαπητή μου, Evonita, κρίμα είναι να πάει χαμένη... Εννοείται, και το άρωμα του αντηλιακού βοηθάει, και ο ήχος τζιτζικιού στο κινητό.
      Από ιδέες είμαι γεμάτη, όρεξη να'χεις...
      Πολλά φιλάκια

      Διαγραφή

To comment or not to comment? That is the question