Παρά τρίχα

 
     Να μια καλή ιδέα: ταξίδι, όχι στο κέντρο της γης, αλλά διαμέσου της γης! Φοράμε τα αθλητικά μας παπούτσια, παίρνουμε το κατάλληλο λεξικό μαζί, ένα φακό, νερό και φαγητό, ανοίγουμε την καταπακτή, και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε!
     Κρατιόμαστε με προσοχή από την σκάλα καθώς κατεβαίνουμε. Ένα πέσιμο εκεί μέσα θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Και εμείς δε θέλουμε να αυτοκτονήσουμε. Μόνο να βγούμε στην άλλη πλευρά θέλουμε.
     Μέσα είναι σκοτεινά. Το φως του φακού δεν αρκεί για να φωτίσει όλο το βάθος του τούνελ. Ευτυχώς, μπορεί να υπάρχουν και σιχαμένα έντομα εκεί μέσα, καλύτερα να μην τα δούμε. Και συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε...
     Μα τι λέω; Στην εποχή της τεχνολογίας θα κατεβαίνουμε σκαλί-σκαλί, με φακούς και αθλητικά παπούτσια; Όχι, κύριοι, η τεχνολογία έχει προχωρήσει. Πηγαίνεις στην είσοδο της καταπακτής, πατάς ένα κουμπί και ανοίγει μηχανικά. Μπαίνεις μέσα, κάθεσαι (υπάρχουν και καθίσματα, φυσικά) και πατάς ένα κουμπί που βρίσκεται μέσα. Δεν υπάρχουν πολλά κουμπιά. Μόνο ένα. Η διαδρομή είναι μονόδρομος.
     Φυσικά, δεν είναι μία διαδρομή σύντομη. Θα χρειαστεί αρκετή ώρα, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο δυσάρεστο. Μέσα στο θάλαμο υπάρχουν περιοδικά, βιβλία, μπορείς να ακούσεις μουσική, μέχρι και να τσιμπήσεις κάτι μπορείς, υπάρχει αυτόματος πωλητής. Δουλεύει με κάρτα, ευτυχώς που δεν την ξέχασες στο σπίτι.
     Μία οθόνη στον τοίχο σου δίνει πληροφορίες για τον καιρό, εκεί που πας. Ηλιοφάνεια, λέει, θερμοκρασία 23-30 βαθμούς Κελσίου. Εξαιρετικά! Να πας στη θάλασσα, άραγε; Φτου, να πάρει, ξέχασες να πάρεις μαζί το μαγιό σου!
     Δεν πειράζει, θα το θυμηθείς αύριο. Εξάλλου, έφτασες κιόλας. Ο θάλαμος σταματάει και η καταπακτή ανοίγει. Το φως πέφτει στα μάτια σου και σε τυφλώνει. Ο ήλιος φαίνεται να είναι πιο δυνατός στο νότιο ημισφαίριο. Ξέρεις, βέβαια, ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Απλώς, έμεινες αρκετή ώρα μέσα στο θάλαμο και το φως του δεν ήταν πολύ δυνατό.
     Από την τσέπη σου βγάζεις τον ηλεκτρονικό σου μεταφραστή. Σε ποια χώρα, είπαμε, είσαι; Πρέπει να ρυθμίσεις την γλώσσα. Α, εντάξει, Αυστραλία είναι, αγγλικά ξέρεις. Βάζεις το μεταφραστή στην τσέπη. Και τώρα τι κάνουμε; σκέφτεσαι.
     Αποφασίζεις να πας σε ένα πάρκο να αράξεις. Μόνο να απομνημονεύσεις τη διαδρομή μέχρι την καταπακτή, για όταν αποφασίσεις να επιστρέψεις.
Διαπιστώνεις ότι τελικά είσαι πολύ κοντά στη θάλασσα. Τι κι αν δεν έχω μαγιό μαζί μου; σκέφτεσαι. Μπορώ να βουτήξω τα πόδια μου. Φτάνεις στην παραλία και αρχίζεις να περπατάς στην αμμουδιά. Βγάζεις τα παπούτσια σου και προχωράς μέχρι να σκεπαστούν οι αστράγαλοί σου από το νερό.
     Μπρρρρρ! είναι κρύο, λες, και ξυπνάς από την ονειροπόληση, αφού αντί να βρίσκεσαι στο νότιο ημισφαίριο όπου ο καιρός είναι ζεστός και έχει φτάσει σχεδόν το καλοκαίρι, βρίσκεσαι κολλημένος στο βόρειο ημισφαίριο όπου ο χειμώνας πλησιάζει. Έξω έχει συννεφιά και φυσάει αρκετά. Η θερμοκρασία έχει πέσει. Και τα πόδια σου κρυώνουν λίγο, όχι όμως επειδή είναι βουτηγμένα μέχρι τον αστράγαλο στο νότιο Ειρηνικό ωκεανό, αλλά επειδή δε φοράς κάλτσες.