Πρρρρτ!

     Τι ωραία που είναι να ξυπνάς το πρωί για να πας στη δουλειά! Και πόσο ωραιότερο ακόμα είναι όταν το παίρνεις απόφαση ότι έχεις αργήσει και ότι θα πας καθυστερημένος, και αποφασίζεις να εκμεταλλευτείς τα δέκα λεπτά που απομένουν μέχρι να έρθει ο επόμενος συρμός του μετρό!
     Τότε, μειώνεις την ταχύτητά σου και αποφασίζεις να περπατήσεις χαλαρά, μέσα στους ήσυχους ακόμα δρόμους. Και περπατώντας αργά παρατηρείς τα σπίτια δεξιά και αριστερά, και θαυμάζεις τους κήπους με τα όμορφα λουλούδια, και βλέπεις τις γάτες που έχουν βγει στον δρόμο και έχουν σκαρφαλώσει στους κάδους των σκουπιδιών, και ακούς τα πουλιά που κι αυτά έχουν ξυπνήσει, και βλέπεις τη θάλασσα στο βάθος, και ένα μεγάλο πλοίο στη θάλασσα, και το καμπαναριό μιας εκκλησίας που φαίνεται λίγο πιο μπροστά από τη θάλασσα...
     Όλα είναι όμορφα το πρωί, που είναι φρέσκα. Και σκέφτεσαι ότι την επόμενη φορά που θα πάρεις άδεια θα ξυπνήσεις μια μέρα νωρίς για να κάνεις μια πρωινή βόλτα με την ησυχία σου. Βέβαια, το ξέρεις μέσα σου ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Όταν παίρνεις άδεια συνήθως κοιμάσαι μέχρι αργά.
     Η απουσία ανθρώπων ή έστω, η περιορισμένη τους παρουσία στον δρόμο, σε κάνει να σκεφτείς για πολλοστή φορά, πόσο όμορφος είναι ο κόσμος χωρίς το ανθρώπινο είδος, παρόλο που και εσύ ανήκεις σε αυτό. Ο χρόνος που έχεις στη διάθεσή σου - μένουν ακόμα πέντε λεπτά - μοιάζει σαν ένα μπαλόνι που διαστέλλεται. Νιώθεις ελεύθερος.
     Το γεγονός ότι σε πήρε ο ύπνος και άργησες να φύγεις από το σπίτι, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσεις το συρμό (που - μεταξύ μας - ίσως και να τον προλάβαινες, αν έτρεχες τόσο όσο στο τέλος να φτάσεις ξέπνοος στην αποβάθρα) σου έκανε ένα δώρο δέκα λεπτών. Δώρο ανεκτίμητο, αν σκεφτεί κανείς ότι κατά τη διάρκεια αυτών των ευλογημένων δέκα λεπτών κατάφερες να νιώσεις άνθρωπος.
     Ένα αίσθημα ευφορίας σε πλημμυρίζει και οσφραίνεσαι απολαυστικά τον αέρα, έστω και για αυτά τα δέκα λεπτά. Αέρας ελευθερίας. Και τόσο πολύ ευφραίνεσαι που - πρρρτ! - μέχρι που μπορείς να αφήσεις και μια πορδή. Πρρρτ! μια πορδή ελευθερίας - μια κραυγή θα ξυπνούσε τον κόσμο.
     Και η πορδή ξεκινάει το αόρατο ταξίδι της στο σύμπαν, ως ωστικό κύμα που διαστέλλεται συνεχώς, και εσύ νιώθεις ότι έφτασες στο άκρον άωτον της ελευθερίας, ότι πιο ελεύθερος δε γίνεται να είσαι, η πορδή γίνεται η σημαία της πρωινής σου επανάστασης, "ναι, σιγά" θα πούνε μερικοί, "το μόνο που έλειπε σε αυτόν τον κόσμο ήταν μια ωδή στην πορδή", αλλά εσένα δε σε νοιάζει, εδώ έχουν γραφτεί ένα σωρό βιβλία για αιδοία, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά, στη δική σου πορδή θα σταθούμε; Και σε τελευταία ανάλυση, ελεύθερος είσαι, τις λειτουργίες σου τις ορίζεις, έτσι γουστάρεις, βρε αδερφέ, και λογαριασμό δε δίνεις σε κανέναν.
     Αυτό ήταν. Μέσα σε αυτά τα δέκα λεπτά έγινες και επαναστάτης. Και πρρρτ! φτάνεις στο μετρό.
     Επανάσταση τέλος.