Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016

Καλπασμός εντός ορίων

     Κλάπα-κλοπ! Κλάπα-κλοπ! έκανε το άλογο, καθώς κάλπαζε, και τα μαλλιά του χαμογελαστού καβαλάρη ανέμιζαν στον αέρα. Πού να έτρεχε, άραγε;
     - Πού πας; τον ρώτησα.
     - Δεν βλέπεις που τρέχω; με ρώτησε. Βιάζομαι, μη με καθυστερείς. Πρέπει να διασχίσω κάμπους και βουνά, πεδιάδες, ρυάκια και ποτάμια... Πρέπει να σώσω την αγαπημένη μου πριγκήπισσα, που είναι κλεισμένη σε έναν ψηλό πύργο.
     - Ναι, αλλά μήπως θα έπρεπε να πάρεις τα μέτρα σου;
     Κλάπα-κλοπ! έκανε το άλογο.
     - Τι εννοείς; με ρώτησε ο χαμογελαστός καβαλάρης.
     - Να, εννοώ αν ξέρεις τι θα συναντήσεις εκεί.
     - Σαν τι θα μπορούσα να συναντήσω, δηλαδή;
     - Πώς ξέρεις ότι τον πύργο δεν τον φυλάει ένας άγριος δράκος που βγάζει φωτιές από το στόμα του;
     - Λες;
     Κλάπα-κλοπ! έκανε το άλογο.
     - Φυσικά. Και τότε τι θα κάνεις; Ούτε πανοπλία φοράς, ούτε κράνος, για να μην πω για το σπαθί σου, που δεν ξέρω πού το άφησες...
     - Το σπαθί μου το άφησα προχθές στο σπίτι του ξαδέρφου μου, όπου μονομαχήσαμε μέχρις εσχάτων, και είναι τυχερός που σκέφτηκα το αίμα που μας συνδέει και τον άφησα να ζήσει.
     - Μήπως να πήγαινες να το πάρεις το σπαθί σου;
     - Α, μπα, εμένα δε μου χρειάζεται τίποτα, αν χρειαστεί μπορώ να παλέψω και σώμα με σώμα.
     Κλάπα-κλοπ! έκανε το άλογο.
     - Σώμα με σώμα με έναν δράκο που βγάζει φωτιές από το στόμα του; Πολύ αισιόδοξο σε βρίσκω!
     - Δε θα υπάρχει δράκος, την τελευταία φορά που άκουσα να μιλάνε για δράκο εννοούσαν κάποιο κινέζικο εστιατόριο.
     - Κι αν υπάρχει;
     - Δε θα υπάρχει, σου λέω! Πιο πιθανό είναι να υπάρχουν φρουροί διασκορπισμένοι γύρω από τον πύργο.
     - Και θα παλέψεις μόνος σου με όλους;
     - Ξέρω καράτε, απάντησε.
     Κλάπα-κλοπ! έκανε το άλογο.
     - Και το καράτε νομίζεις ότι φτάνει;
     - Φτάνει και περισσεύει. Εξάλλου, όλα στο μυαλό είναι...
     - Αυτό βλέπω! Και καλά, ας υποθέσουμε ότι είσαι πανέτοιμος να αντιμετωπίσεις δράκους και φρουρούς... Πώς θα ανέβεις στον πύργο, χωρίς αναρριχητικό εξοπλισμό; Ούτε ένα σκοινί δεν κουβαλάς.
     - Δεν χρειάζομαι αναρριχητικό εξοπλισμό, θα με ανεβάσει στον πύργο το άλογό μου!
     Κλάπα-κλοπ! έκανε το άλογο.
     - Σοβαρολογείς; Το άλογο θα σε ανεβάσει στον πύργο;
     - Φυσικά, δεν το βλέπεις πώς καλπάζει; Σε δεκαπέντε οροσειρές με έχει ανεβάσει μέχρι τώρα, σε έναν πύργο θα κωλώσει; Και μη μου πεις ότι ο πιο ψηλός πύργος είναι ψηλότερος από το πιο χαμηλό βουνό...
      - Δεν είναι, αλλά...
     - Δεν ακούω τίποτα, είπε ο χαμογελαστός καβαλάρης και σπιρούνιασε το άλογό του.
     Κλάπα-κλοπ! έκανε το άλογο.
     - Και ας υποθέσουμε ότι ανεβαίνεις στον πύργο...
     - Όχι "ας υποθέσουμε", θα ανέβω σου είπα!
     - Πώς θα κατέβεις στη συνέχεια;
     - Μα τι χαζή ερώτηση είναι αυτή; Όπως ανέβηκα!
     Κλάπα-κλοπ! έκανε το άλογο.
     - Θα πηδήξεις από εκεί επάνω;
     - Αμ, πώς αλλιώς;
     - Και δε θα χτυπήσεις;
     - Θα έχω μαζί μου την πριγκήπισσα, και θα χρησιμοποιήσω το φαρδύ της φόρεμα σαν αλεξίπτωτο, βλέπεις που τα έχω σκεφτεί όλα;
     Κλάπα-κλοπ!
     - Ε, τι να πω, μάλλον..., απάντησα και όπως έκανα να στρίψω ακούστηκε ένα κλαπ... και το άλογο ακινητοποιήθηκε!
     Αρχικά απόρησα, αλλά ύστερα το κατάλαβα: είχε τελειώσει το κέρμα.

2 σχόλια:

  1. Ααααα τι ωραια εκπληξη το τελος.!! ουτε που πηγε ονους μου.. μπραβο Πιπη .. τοχεις με τα παραμύθια .. μου αρεσε και το ζωηρό φουλαρι... να χαιρεστε και την μικρουλα σας να την καμαρωνετε.. τα μικρα ειναι μούρλια.. !!! να περνας ομορφα μαζι της φιλακιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσαν οι ιστορίες μου, Ρούλα μου, και σε ευχαριστώ και για τις ευχές σου.
      Να έχεις ένα όμορφο βράδυ

      Διαγραφή

To comment or not to comment? That is the question